خانه
جستجو
Close this search box.
جستجو

چرا ما نابینا ها گاهی اوقات در جمع احساس تنهایی می کنیم؟!

سلام دوستای گلم. چه اون هایی که چند خطشو می خونید و چه اون هایی که تا آخرش پا به پا باهام میاید!

خیلی شاد و در عین حال خیلی هم خستم. از اصفهان از مهمانی شامی که داداشم ترتیب داده بود به خونه رسیدم. اکثر فامیل های درجه یک بودند.

مثل همه مهمانی های دیگه بود. همه گفتند و شنیدند و خندیدند و خوردند و عکس گرفتند و تفریح کردند. ولی چیزی که به نظرم اومد مهم باشه این بود که در چنین مواقعی یک نابینا چه قدر میتونه تنها بشه!؟

سلام دوستای گلم. چه اون هایی که چند خطشو می خونید و چه اون هایی که تا آخرش پا به پا باهام میاید!

خیلی شاد و در عین حال خیلی هم خستم. از اصفهان از مهمانی شامی که داداشم ترتیب داده بود به خونه رسیدم. اکثر فامیل های درجه یک بودند.

مثل همه مهمانی های دیگه بود. همه گفتند و شنیدند و خندیدند و خوردند و عکس گرفتند و تفریح کردند. ولی چیزی که به نظرم اومد مهم باشه این بود که در چنین مواقعی یک نابینا چه قدر میتونه تنها بشه!؟ مخصوصا اگه موضوعی که همه در موردش صحبت می کنند یا کاری که انجام می دهند اصلا با علاقه اون فرد نابینا جور نباشه یا نخواد و یا حتی نتونه اون کار رو انجام بده.

اینجور وقت هاست که یکی مثل من ممکنه فقط با موبایلش ور بره یا هدفونای ضبطش رو بگذاره توی گوشاش و تو فکر فرو بره که واقعا چه قدر من از این آدم های معمولی چشمدار جدام! چه قدر دنیای من و دنیای اونا، فکر من و فکر اونا، علایق من و علایق اونا و خیلی چیزای دیگه از من و اونا با هم فاصله داره! چه قدر این فاصله میتونه من رو اذیت کنه. چرا هیشکی با من نیست؟!

ولی من تسلیم شدن در این موارد رو جایز نمیدونم. ممکنه من نتونم با تماس چشمی با دختر یک ساله داداشم ارتباط بگیرم! ممکنه من توی بازی های فکری دسته جمعی مثل پوکر کمتر بتونم نقش ایفا کنم! ممکنه ندونم قیمت آجر و سیمان چه قدر رفته بالا یا میلگرد چه قدر اومده پایین! ممکنه خیلی چیزای دیگه. اما آیا واقعا میتونم توانایی هایی که خودم دارم رو انکار کنم؟! یعنی نمیشه به دختر داداشم لبخند بزنم و باهاش صحبت کنم و واسش صدای عروسک هاش رو در بیارم.

من قبلا رشته ام کامپیوتر بوده و این رشته بار ها و بار ها به کمک من و وابستگانم اومده. مثلا امروز بعد از اینکه همه کلی عکس و فیلم گرفتند، کارت حافظه هشت گیگ دوربین رو که پر هم بود، به کامپیوتر وصل کردند ولی هیچی نشون نمیداد و این یعنی کارت حافظه بی دلیل پاک شده بود.

خیلی بد بود مثل اینکه سطل آب سردی رو سر همه خالی شده باشه. اینجا بود که من وارد عمل شدم و تونستم با استفاده از کامند پرامت ویندوز هفت، پوشه های کارت حافظه دوربین رو لیست کنم و به حافظه لپتاپ منتقل کنم. یه ویروس کل ساختار کامپیوتر و حافظه رو به هم ریخته بود و دسترسی به اکسپلورر رو غیر ممکن کرده بود.

عکس ها و فیلم ها رو من برگردوندم. این کار رو من انجام دادم و این من بودم که کاری به این آسونی و در عین حال کاری به این مهمی رو انجام دادم! آیا هنوز هم میتونستم بگم این من نبودم؟!

غیر از اینکه کلی از من تعریف شد (که اصلا مهم نبود)، همه روی من بیشتر و بیشتر از قبل حساب باز کردند و جایی ویژه در ذهن شان به من اختصاص دادند.

همین یک نمونه کافیه که بدونم برای بودن با جمع، باید خودت را با اونها وفق بدی و کاری کنی که اونها هم خودشون رو با تو وفق بدند. در عین حال باید بتونی فرد مفیدی باشی. باید قابلیت هات رو ثابت کنی. باید خودتو نشون بدی.

این حرف ها رو به حساب جو گیر شدنم نگذارید! این ها پیش زمینه ای برای حرفای بعدیم بود. وگر نه همه میدونیم از این اتفاق ها خیلی واسه من و شما افتاده و میفته.

ولی به هر حال، معلومه که هر کس به درد نخوره کسی طرفش نمیره و مردم سعی میکنند با کسایی نشست و برخواست داشته باشند که یه چیزی حالیشون باشه.

یکی از دوستانم در این مورد به من گفت: “ببین مجتبی جان، بینا یا نابینا فرقی نمیکنه، هرکی شاد باشه، مفید باشه و بتونه صحبت ها و کار های جمعی رو به سمت توانایی های خودش هدایت کنه، طرفدار های زیادی پیدا می کنه.”

وقتی یک نابینا هی بگه ما نابینا ها ال و ما نابینا ها بل، معلومه که یک ترس، یک حالت بازدارنده که مخلوط با حس کنجکاوی هست در افراد چشمدار ایجاد میشه.

زودرنجی، تیک های بی مورد، پرخاشگری، بی توجهی به صحبت طرف روبرو، حس طلب کارانه هنگام کمک گرفتن و هزار ناهنجاری رفتاری مشابه، همه و همه مواردی هستند که دیوار بین نابینا و بینا را ضخیم تر می کنند. این یک گله و شکایت نیست، یک نوع تحقیر نیست، بلکه این واقعیتی دردناک است.

وقتی افراد برای عبور دادن من از یک میدان از من اجازه میگیرند و چندین بار از اینکه به من کمک می کنند احساس شرمندگی می کنند، یعنی دفعه پیش که قصد کمک به نابینایی چون من را داشته اند، با انواع توهین ها و حتی ناسزا ها از طرف فرد نابینا مواجه شده اند. یعنی بعضی از ما بطور آشکار و پنهان به مردم می گوییم در عبور از میدان های خطرناک به نابینا ها کمک نکنید!

از نظر من: این که کمک انسان دوستانه مردم را ترحم بدانیم یعنی فاجعه!

مبتلایان به این واقعیت دردناک باید آگاهی پیدا کنند. باید منع شوند از پوچ گرایی و هیچ انگاشتن زندگی خودشان و زندگی دیگران.

این عدم شکوفایی توانایی ها و عدم باور به توانایی هاست که افسردگی را در بسیاری از بزرگتر های نابینا و حتی در کودکان نابینا ریشه دار کرده است.

این شعار “من می توانم پس انجام می دهم” وقتی زیباست که به حقیقت درآید!

۲۳ دیدگاه دربارهٔ «چرا ما نابینا ها گاهی اوقات در جمع احساس تنهایی می کنیم؟!»

سلام خیلی … خیلی زیاد عالی بود واقعا همه ما چه بینا چه نا بینا با پس زدن موقعیتامون شرایطمون و خیلی چیزای دیگه هرگز خلاص نمیشیم از چی ؟از گرفتاری تو دنیای ذهنمون ..شرایط بیرونی همیشه ساده تر ازون چیزیه که ذهن هر کدوم از ما نشونش میده فقط باید بپذیریمش و مدیریتش کنیم همین

اینجا یکی از قدیمیترین نقاط محله ست…در این مکان یک منبر میبینیم که اگر لمسش کنید متوجه کنده کاریهای روی اون خواهید شد…روی این منبر خادم شاه به موعظه مینشسته و پامنبریها را موعظه میکرده…
همونطور که میبینید چن تا پاره استخون ریخته این زیر که متعلق به فرزاد پرسشگره…
استخون بعدی که استخون جمجمه ی یک ترانه ست نشاندهنده اینه که در این پست و پای این منبر بین زنها و مردها پرده ای نبوده و در اون دوره از حکومت خادم شاه، زنها اجازه اظهار نظر داشتند…
استخونهای بعدی، استخون نیس…پاچه خوار خادم شاهه….
موعظه هاش رو باز باید بخونم یادم رف…خخخخخخخ…….

آره…این اصلاً خوب نیس که کسی بخاطر مشکلش جدا بشینه…هر چی آدم خودشا کنار بکشه مشکلش بیشتر دیده میشه…
اینم حرف درستیه که باید تواناییهات رو بالا ببری…اونقدر که روی مشکلت رو بپوشونه…اونقدر که دیگه اصلاً دیده نشه نابیناییت…

نههههههه بابا اصلا با گروه خونی من میخونه که تنها اونم بشینم خخخخ
جدا از شوخی هر جا برم با جماعتی در دوستی باز میکنم میبینی بعد اندی یکی داره بهم ابراز محبت میکنه حالا من باید تو اون همه کلکسیون دنبال این باشم که اینو کجا باهاش دوست شدم هااان
ولی تو جمع مجالس عروسی و حالا هر چی که خان باجیا تشریف دارن سنگینم، کم شیطنت میکنم. آخه بهم به دید ی تحصیل کرده نگاه میکنن، پام رو علنا میبندن
ولی تو مراسمای دانشگاه، اردو و غیره سعی میکنم یک جماعتی دورم باشند. و خوشبختانه تا حدی موفق میشم.
ولی تو جمع همنوعام خیییییلی کم بودم.

آره من که خیلی احساس تنهایی میکنم
اما با تو که باشم و بیناهای دیگه هم باهات باشند باهات احساس تنهایی نمیکنم,
چون اطمینان دارم که تو حواست به من هست آره ولی وقتی تو جمع بیناها هستم خیلی یادم به نابینایی خودم میفته و حسابی دلم میگیره.

معصوم من با دوستان بینام به قدری راحت بودم که خیلییی هاشون میگفتن ما خیلی وقتا یادمون میره که ضعیف بینی داری،
ولی چرا دروغ خیلی وقتا آرزو میکردم منم کاش مثه اونا بودم. چی میشد.
اما تنهایی نه.
راستی وقتی خوانواده ام با یک خانواده ای تازه فامیل میشن زیاد اولش با اونا راحت نیستم ی کمی زمان میبره که یخم آب شه.

سیتا….منم همینطورم…خیلی وقتا یادم میره که مثلاً آمنه نابیناس…یا مثلاً زهره…یا بعضی از پسرارو حتی…
ولی بعضیام هستن که همش در تمام مدت تو فقط حواست به نابیناییشونه…این بخاطر اینه که خودشم داره به همین فک میکنه…چون خودش حواسش هس…منم حواسم هس…

آره راست میگی,
مثلا دوست های ما که از دیلم میاند یه دوست هم داریم که تو همین اصفهان هست بعد اینا میاند مثلا خونه ی ما که همدیگه را ببینند اونوقت من و اعظم عین غریبه ها و اصلا نمیتونیم باهاشون وارد صحبت بشیم چون همش راجع به قیافه یا لباس و اینچیز ها صحبت میشه
حالا ما هم که میریم خونه هاشون بازم همینطوره
به من بگو سیتا چطور با این افراد که دوست های مثلا صمیمی تو هم هستند وارد صحبت میشی؟
من که به جرات میتونم بگم که نمیتونم.

سیتا…تو که شیطونی…ولی من میبینم نابیناهایی رو که خیلی خودشونا کنار میکشند از جمع…
بذار خلاصه ی یه خاطره از یه دوست نابینای خجالتی رو برات بگم…
اول داستانو ول کن…این دختر با من همقدم شد و چون با من بود…یه جورایی شد که من اون روی شیطونیم بالا بود و رفتیم برای ناهار خراب شدیم سر یکی از اساتید…که هم استاد اون بود…هم استاد من…
بشدت معذب بود موقع خوردن غذا…اولش تأکید کرد که روبه روی استاد نشینه…بعدش دوغ نخورد…نوشابه نخورد…ته دیگ نخورد…ماست نخورد…چار تا قاشق غذا خورد و کلیییی تشکر کرد با خجالت و شرمندگی….
منم ناراحت شدم بعدش…چرا اینقدر زندگی را بخودش سخت میگیره یه نابینا؟ خب…هر چی جلوته بخور دیگه…راحت باش…چرا خجالت میکشی؟

معصوم،منم که کلا شر و شیطونم،تو مهمونیا اگه من یه لحظه ساکت میشم همه میگن ملیس چرا ساکت شده،اصن عادت ندارن منو ساکت ببینن،کلا موقع مسافرتا سر من دعواست بین داداشام که من تو ماشین کدومشون بشینم،آخه من هرجا هستم اونجا رو شلوغ میکنم خخخخخ

پاسخ دادن به پریسیما لغو پاسخ