خانه
جستجو
Close this search box.
جستجو
نعمتی به نام دوست

 

با سلام

تا حالا به این نکته فکر کردید که داشتن دوست و کلاً امکان برقراری روابط دوستانه چه نعمت بزرگیه که در عصر ما وجود داره.

شاید بتوان گفت که عصر ما در کنار تمام بدی هایی که داره و در کنار تمام حسرت هایی که از گذشته بجا می ذاره، خوبی های زیادی هم داره که باید دیده شوند

و یکی از اون ها همین دوستیه.

از این جهت می گم که دوستی نعمت بزرگیه که بر خلاف روابط خویشاوندی نسبی و سببی سرنوشت محتوم و گریز ناپذیر ما نیست

یک رابطه دوستانه با تمایل دو طرف آغاز شده و با تمایل همون دو نفر هم می تونه خاتمه بپذیره.

و از این جهت می گم نعمت عصر ما که در گذشته بخش اعظم زندگی هر فرد توسط آداب و سنن اجتماعی تعیین می شد.

وقتی فردی متولد می شد، از همان آغاز کار بخش زیادی از زندگی اش کاملاً مشخص بود

و او باید در دایره محدود فیزیکی که در اون قرار گرفته بود، روابط اجتماعی اش را شکل می داد.

در اون اعصار سلیقه فردی مطرح نبود که شخصی بخواد رابطه با دیگری رو انتخاب کنه و یا تن به قطع ارتباط با دیگری بده.

تا حالا به چنین دنیایی فکر کرده بودید و یا دوست داشتید در چنین زمان و مکانی زندگی می کردید.

من مدت ها بود که به این مسائل فکر می کردمم تا این که چند ماه پیش به شعری از آقای سروش صحت برخوردم که خیلی خوب تونسته بود حرف های دلم رو روی کاغذ بیاره.

بهمین خاطر مناسب دیدم که اون شعر رو اینجا و در این وبگاه بنویسم تا شاید دوستی از اون لذت ببره

و من هم از لذت او لذت ببرم.

و اما شعر

دوست، تقدیر گریز ناپذیر ما نیست.

برادر، خواهر، پسر خاله و دختر عمو نیست که آش کشک خاله باشد.

دوستی انتخاب است.

انتخابی دو طرفه که حد و مرز و نوع آن به وسیله همان دو نفری که این انتخاب را کرده اند، تعریف می شود.

با دوستانمان می توانیم از همه چیز حرف بزنیم و مهم تر آن که می توانیم از هیچ چیز حرف نزنیم و سکوت کنیم.

با دوستانمان می توانیم درد دل کنیم و مهم تر آن که می شود درد دل هم نکرد و بدانیم که می داند.

از دوستانمان می توانیم پول قرض بگیریم و اگر مدتی بعد او پول خواست و نداشتیم، با خیال راحت بگوییم نداریم.

و اگر مدتی بعد تر دوباره پول احتیاج داشتیم و او داشت، دوباره قرض بگیریم.

با دوستانمان می توانیم بگوییم: امشب بیا خونه ما دلم گرفته و اگر شبی دیگر زنگ زد و خواست به خانه مان بیاید و حوصله نداشتیم، بگوییم: امشب نیا حوصله ندارم.

با دوستانمان می توانیم بخندیم،

می توانیم گریه کنیم،

می توانیم رستوران برویم و غذا  بخوریم

می توانیم بی غذا بمانیم و گرسنگی بکشیم

و می توانیم شادی کنیم،

 

می توانیم غمگین شویم،

 

می توانیم دعوا کنیم.

 

می توانیم در عروسی خواهر و برادرش لباس های خوبمان را بپوشیم و فکر کنیم عروسی خواهر و برادر خودمان است.

 

و اگر عزیزی از عزیزان دوستانمان مرد، لباس سیاه بپوشیم و خودمان را صاحب عزا بدانیم.

 

با دوستانمان می توانیم قدم بزنیم،

 

می توانیم نصف شب زنگ بزنیم و بگوییم: پاشو بیا این جا و اگر دوستمان پرسید چی شده؟

 

بگوییم: حرف نزن، فقط بیا.

 

و وقتی دوستمان بی هیچ حرفی آمد خیالمان راحت باشد که در این دنیا تنها نیستیم.

 

با دوستانمان می توانیم حرف نزنیم،

 

کاری نکنیم،

 

جایی نرویم

 

و فقط از این که هستند، خوشحال و خوشبخت باشیم.

دیدگاهتان را بنویسید