ببخش اگر به خاطر تو از تو میگذرم

و این جمله کلیشه ای را بهانه جدایی می کنم.

عزیزکم:

به اقیانوسی میمانی که اسیدی شده باشد.

دیگر وقتی در تو شنا میکنم نفسم میگیرد.

آب اقیانوست اسیدی شده, بد طعمی میدهد.

به دریایی میمانی که ماهی های مهربانت را صید می کنند, میکشند و میخورند.

به یک پیتزای خوشمزه میمانی که تمام سس هات را با مکش سرنگ از سطحت برداشته باشند تا دیگر خوشمزه نباشی.

عزیزکم:

خشک شده ای مثل شاخه خشک پیچک تنهایی که حتی سیاوش هم از حالت خبر دارد.

آب میخواهی.

آب.

من از گلدانی که در آنی دور افتاده ام.

اگر بودم تشنه نبودی.

و این سان خشک نمیشدی.

روزی که تازه از آسمان آمده بودی همه شاد بودند.

قدر فرشتهشان را میدانستند.

ولی چه تلخ است مفهوم حسادت.

اگر خوب نبودی که این همه گرد و خاک حسادت توی چشم هات نمیپاشیدند.

حالا دیگر چشم هات هیچ جا را درست نمیبیند.

قریبه را از آشنا نمیشناسد.

عزیزکم:

به چه زبان به تو بگویم که من قریبه نیستم؟

به هیچ زبان.

دیگر این حسودان در گوش هات هم پنبه فرو کرده اند.

قلبت!

خدای من!

بر سر قلبت چه آمده؟!

تا توانسته اند الکل قاتی عطر وجودت کرده اند.

حتی دیگر تو هم قدر فرشته ها را نمیدانی!

کاش میشد به آن روز ها برگردی,

روز هایی که تازه از آسمان آمده بودی.