یادداشت به مناسبت روز جهانی معلولان: (از وبلاگ خانه معلولان بینایی)

اگر تعداد معلولین جامعه مان را همان آمار نرمال، یعنی ۱۰ تا ۱۵ درصد در نظر بگیریم، به نظر شما تعداد معلولین ایران چند نفر است؟ اگر آسیبدیدگان جنگ تحمیلی را نیز به این رقم بیفزاییم، به نظر شما چند نفر در ایران معلول به حساب میآیند؟ نرخ معلولین را ۱۵ هم نه، ۱۰ درصد در نظر میگیریم. ۱۰ درصد یعنی چند تا!؟ دوست داشت از صدا و سیما برنامه هایی مرتبط با او پخش شود تا نگرش و عملکرد مردم و مسئولین نسبت به این قشر در جهت مثبت تغییر کند، از تقویم هم حذفش کردند! دلش میخواست روزی را ببیند که قانون حمایت از حقوق معلولین طوری تغییر کرده است که به طور جامع نیازها و ملزومات زندگی یک معلول را در نظر گرفته و از پشتوانه محکم اجرایی برخوردار شود، از تقویم هم حذفش کردند! دوست داشت روزی برسد که دیگر هیچ معلولی در ایران مشکل دسترسی در معنای جامع کلمه را نداشته باشد و به طور برابر از حقوق شهروندی برخوردار گردد، از تقویم هم حذفش کردند! یکی آرزوی ocr فارسی داشت تا خودش مستقلاً کتاب بخواند، یکی دلش میخواست وقتی با ویلچر بیرون میآید، در پس دو تا پله کوچک معطل نماند، یکی میخواست روزی بیاید که برای برقراری ارتباط با دیگر انسانها هیچ مشکلی نداشته باشد، آن یکی آرزو داشت که استاد دانشگاه بفهمد که اختلال خواندن یعنی چه و… اما چه فایده؟ از تقویم هم حذفش کردند! حالا دیگر همین بهانه کوچک هم دیگر نیست که شاید لحظه ای آدمها را به یاد کسانی می انداخت که جرمی ندارند جز متفاوت بودن. حالا دیگر صدا و سیما که هیچ، شاید دوستانشان هم دیگر هیچ وقت یادشان نیاید که روزی هم روز آنها است. کسی دیگر غافلگیرشان نکند با یک شاخه گل یا حتی با یک تبریک غیر منتظره، از تقویم هم حذف شدند…

گزارش فرهنگی:

حضور افراد دارای آسیبهای بینایی در عرصه های مختلف جامعه، آرزوییست که گرچه با کندی، اما تدریجی در حال تحقق است. شاید تا چند سال پیش بازیگری برای یک نابینا سودای دست نیافتنی بود، اما با بالا رفتن سطح آگاهی جامعه و تغییر نگرش اقشار مختلف نسبت به توانمندیهای نابینایان، این سودا در شرف تحقق است. نخستین گام در تحقق این آرزو، با فیلم «رنگ خدا» برداشته شد. صرفنظر از اهداف دور از اخلاق کارگردان آن فیلم، حضور محسن رمضانی جرقه خوبی در ایجاد تعامل میان اهالی سینما و افراد دارای آسیبهای بینایی زد. گرچه در طول سالهای پس از آن فیلم شاهد حضور جسته گریخته نابینایان در پروژه های مختلف سینمایی هستیم، اما این امید را تعقیب میکنیم که نابینایان به جایگاهی برسند که نقشهای اساسی در فیلمهای سینمایی ایفا کنند. کریم عباسی، یکی از این نابینایان کوشاست که توانست با نشان دادن استعداد خود در یکی از پروژه های پر سر و صدای سینمایی حضور یابد. حضور کریم عباسی در نقش نگهبان یک مجتمع مسکونی در فیلم «من یک مادر هستم» ساخته فریدون جیرانی گرچه کم بود، اما چشم انداز روشنی را نمایان کرد. خود او در این باره و چگونگی حضورش در این فیلم چنین میگوید: یکی از همکارانم مسئول برق بسیاری از پروژه های سینمایی است. بارها با او درباره حضور در یک فیلم سینمایی صحبت میکردیم. روزی آقای محمد مصطفوی، مدیر انجمن هنرمندان نابینا و کمبینا با من تماس گرفت و گفت که تهیه کننده آقای جیرانی برای فیلم جدید این کارگردان نیازمند چند بازیگر نابیناست. سپس شماره آن تهیه کننده را در اختیار من قرار داد و من با آقای عباسی، تهیه کننده فیلم تماس گرفتم و قرار حضور در لوکیشن را با هم تنظیم کردیم. روزی که به سر صحنه رفتم، آقای جیرانی در یک سلام و احوالپرسی کوتاه گفت: همین آقا برای ایفای نقش نگهبان مناسب است. کریم عباسی که سالهاست در اداره برق مشغول به فعالیت است، از محیط لوکیشن و کار خود چنین سخن میگوید: لوکیشن، یکی از خانه های مسکونی قدیمی در خیابان فرشته بود. خانه ای نسبتاً بزرگ با مساحت 400 متر. نقش من یک نگهبان نابینا بود که در دو پلان از فیلم حضور پیدا میکرد. من هر دو پلان را در برداشت اول به خوبی بازی کردم و این برای خودم امتیاز خوبی بود؛ برای اینکه احساس میکردم نماینده قشری هستم که باید توانمندی آن قشر را به خوبی به جامعه نشان دهم. عباسی در ادامه صحبتهای خود به حسی که در حین بازی داشت اشاره میکند و میگوید: من سابقه بازی در صحنه را داشتم، بنابر این هیچ نوع اضطرابی احساس نمیکردم. مهم این بود که با وجود نقش کوتاه، سعی کنم به برداشت دوم و سوم نرسم. در پلان اول، دیالوگ کوتاهی بین من و خانم باران کوثری و حبیب رضایی صورت میگیرد و در پلان دوم، من در محل نگهبانی نشسته ام و شاهد رفت و آمد اهالی مجتمع مسکونی هستم. کریم عباسی در پایان به شغل نگهبانی اشاره میکند و میگوید: من معتقدم که امروز نابینایان هم میتوانند به عنوان نگهبان در ساختمانهای بزرگ مشغول به کار شوند. با پیشرفت تکنولوژی و تولید دستگاههای اپراتور ساختمانها، نابینایان میتوانند با اختصاص یک سیگنال یا علامت خاص برای هر آپارتمان یا صاحب آپارتمان، بی هیچ مشکلی نگهبان یک ساختمان شوند.

دانش روز:

گفتار اگر چه در ظاهر، شامل پیامی از کلمات پشت سر هم است، اما در کنار آن شامل اطلاعاتی در مورد نوع زبان، وضعیت احساسی گوینده، جنسیت و به طور کلی هویت فرد است. در این راستا محققان شرکت عصر گویشپرداز موفق به تولید سامانه شناسایی گوینده از روی صدا –شناسا- شدند که میتواند در کاربردهای مختلف امنیتی و کنترل دسترسی، به تنهایی یا در کنار روشهای امنیتی مورد استفاده قرار گیرد. شناسایی گوینده از روی صدا با توجه به اینکه صدای فرد همواره همراه وی بوده و معایبی مانند گم شدن را ندارد و میتواند بدون حضور فیزیکی و از راه دور –مانند پشت تلفن- مورد استفاده قرار گیرد، مزیتهای این سامانه است. کنترل دسترسی از راه دور و استفاده از گفتار به عنوان یک رمز عبور (ورود به داخل اتاق، دسترسی به رایانه یا دستگاه خاص، تأیید اعتبار در تراکنشهای تلفنی مانند تلفن بانک)، جستجو و شناسایی مجرمان از روی صدا و تشخیص گوینده و دسته بندی مکالمات، نظارت بر مکالمات و گفتگوها و اقدام برای آرشیو یا اعلام خبر و امثال آن از جمله کاربردهای این سیستم است. این شرکت همچنین سامانه نهانسازی اطلاعات در تصاویر و کشف تصاویر نهان نگاری شده را تولید کرد. این نرم افزار بومی برای شناسایی تصاویر مشکوکی که اطلاعاتی در آنها نهان شده بکار گرفته میشود.

اطلاع رسانی:

مؤسسه مانای البرز در نظر دارد نشست هم اندیشی بررسی مسائل افراد معلول با رویکردی به نابینایان کرج را در تاریخ 16 آذر از ساعت 9 تا 11 صبح در کتابخانه الزهرای ماهدشت برگزار نماید. علاقمندان با شماره 09193371781 تماس حاصل نمایند.

کانون معلولان توانا اولین جشنواره سراسری عکس را به مناسبت روز جهانی معلولان برگزار میکند. یکی از اهداف برگزاری این جشنواره تغییر نگرش مردم نسبت به معلولان است. موضوعات عکس نیز در ارتباط با نشان دادن محرومیتهای فرهنگی و اجتماعی معلولان و نشان دادن تواناییهای فردی و اجتماعی آنهاست. مهلت ارسال آثار تا پایان آذرماه. برای اطلاعات بیشتر به سایت کانون “irantavana.com” مراجعه کنید.