خانه
جستجو
Close this search box.
جستجو

مصاحبه نشریه سفیر با مجتبی خادمی، دانشجوی نابینای رشته مترجمی زبان انگلیسی دانشگاه اصفهان در آستانه روز معلولین:

نابینایان و مشکلاتشان! شاید کمتر جایی چه در رسانه های داخلی دانشگاه و چه در رسانه های دیگر از نابینایان و مشکلاتشان شنیده و یا خوانده باشید. امروز با یکی از دانشجویان نابینای دانشگاه اصفهان گفتگویی ترتیب دادیم تا برای چند دقیقه دنیای پر از دشواری این عزیزان را از نزدیک لمس کنیم.

اول هر مصاحبه حتما معرفیست. شما هم هر طور میدانید این رسم دیرینه را به جا آورید:

مجتبی خادمی ورنامخواستی هستم. دانشجوی ترم پنج کارشناسی مترجمی زبان انگلیسی. در روستای ورنامخواست که هم اکنون اسمً شهر شده در خانواده ای کشاورز با وضع متوسط مالی به دنیا آمدم و به علت ازدواج فامیلی والدین، در بدو تولد، نابینا شدم.

در صحبت هایی که پیش از مصاحبه داشتیم از مشکلات ورود به دانشگاه می گفتید. اگر امکان دارد آن مشکلات را برای خوانندگان نیز بفرمایید:

تحصیل نابینایان از همان اوایل زندگی از دوران پیشدبستانی با چالش های زیادی روبروست. باید مربی آگاه و کارشناس باشد، کتاب های چاپی به خط نابینایی و کتب گویا باشد، اشکال هندسی و اشکال حیوانات به صورت برجسته باشد و خیلی از امکانات دیگر باشد تا یک نابینا بتواند خود را هماهنگ با افراد بینا پیش ببرد. موارد مذکور در حد خیلی کم حدود سی درصد در اختیار من و هم دوره ای هایم بود و هر چه مقاطع تحصیلی را پشت سر می گذاشتیم، امکانات برای سطوح بالا تر کم و کم تر میشد تا در دوران دبیرستان و خصوصا دانشگاه تقریبا امکانات به صفر رسید. جالب است بدانید من بعد از گرفتن دیپلم فنی رایانه از هنرستان ملاصدرای زرینشهر، دوبار در کنکور فنی شرکت کردم و هر دوبار با وجود پیگیری های فراوان، منشی متخصص برای خواندن تست های کنکور برای من اختصاص پیدا نکرد. نهایتا سال دوم به دانشگاه دولتی شهرکرد راه پیدا کردم که نبود کتب گویا، توجیه نبودن استاد ها، مخارج سنگین تبدیل کتب عادی به گویا و هزینه های ایاب و ذهاب منجر به انصراف این جانب از تحصیل شد. متخصصین رشته رایانه، بابت هر کتابی که برای من روی نوار کاست ضبط می کردند، بین صد تا دویست هزار تومان هزینه اخذ می نمودند. فکرش را بکنید یک آدم متوسط و نسبتا پایین از لحاظ مالی با این هزینه های سرسام آور چه قدر میتواند دوام بیاورد؟!

بعد از این که انصراف دادید چه کار کردید؟ بی خیال تحصیل شدید؟

خیر. با توجه به این که دیپلم فنی رایانه داشتم، برای شرکت در کنکور سراسری مجبور به اخذ مدرک پیش دانشگاهی شدم و این بار تصمیم به شرکت در رشته ای گرفتم که نیاز نباشد کتاب های درسیم توسط یک فرد بینا برایم خوانده شود.مترجمی زبان انگلیسی رشته ایست که اکثر کتاب های آن به زبان انگلیسیست و چنانچه صفحات کتاب های لاتین را اسکن کنیم، رایانه قادر به تشخیص نویسه های کتاب از روی عکس است و پس از تبدیل عکس به متن، قادر است متن تبدیل شده را به صوت تبدیل کند و کتب انگلیسی را به صورت صوتی در اختیار افراد قرار دهد.

پس از دو بار شرکت در کنکور سراسری که با پیگیری های فراوان، فقط بار دوم منشی متخصص به من اختصاص داده شد، موفق به راه یابی به دانشگاه شدم.

نظرتان در مورد مشکلات در دانشگاه اصفهان چیست؟

هر مؤسسه و هر نهاد نقاط ضعف و قوت خودش را دارد. دانشگاه اصفهان به قدری نقاط قوت دارد که به جرات می توان گفت: نقاط قوت روی نقاط ضعف را پوشانده اند. کارمندان، کار کنان، استادان و دانشجویان دانشگاه اصفهان، همه و همه به طرز مطلوب و باور نکردنی ای در این پنج ترم گذشته موجبات پیشرفت این جانب را فراهم آورده اند و این حقیقتیست اجتناب ناپذیر. دفتر امور نابینایان دانشگاه اصفهان، در گویا کردن کتاب های عمومی و تخصصی نابینایان حرف اول را می زند. دانشگاه اصفهان اولین دانشگاهیست که چنین دفتری به نابینایان اختصاص داده است. تنها نکته مهمی که در این جا قابل مطرح شدن است، مختل شدن استفاده نابینایان از سامانه دانشجویی از اواخر سال قبل به علت تعویض بستر اصلی سایت و قابل دسترس نبودن گزینه های سامانه دانشجویی برای صفحه خوان های مخصوص نابینایان است.

گویا جدیدا در خوابگاه ساکن شده اید. مشکلات خوابگاه چطور؟

با همکاری مسئولین دانشگاه و پیگیری هایی که در سال پیش انجام دادم موفق به اخذ اقامت در خوابگاه شدم. باید بگویم به غیر از طبیعت رایج هر محیط خوابگاهی که بعضی اوقات، مطالعه در آن دشوار میشود مشکل خاصی نیست. تنها مشکل استفاده از سامانه تغذیه برای رزرو غذا همچنان باقیست چرا که سامانه رزرو، برای برنامه های گویاساز غیر قابل دسترس است.

در دانشکده زبان مشکل خاصی ندارید؟

خیر.

مشکلات باقی نابینایان از نظر خودتان چیست؟

اگر نابینایان بیرون از دانشگاه را در نظر بگیریم که مطمئناً فضا برای طرح مشکلات آنان نیست ولی فکر می کنم اکثر نابینایان دانشگاه اصفهان با مشکلاتی از قبیل رفت و آمد مستقل در دانشگاه دست و پنجه نرم می کنند. به نظر من گویا شدن ایستگاه های اتوبوس و استفاده از موزاییک های برجسته در مسیر های دشوار و پیچیده میتواند این مشکلات را تا حدود هشتاد درصد کاهش دهد.

درخواست شما از مسئولین دانشگاه چیست؟

فضا کم است و سوال شما نیز مشکل. مثل آب زندگانیست. خورده پشیمان. نخورده پشیمان. توجه بیش از پیش مسئولین به نه تنها قشر نابینایان بلکه تمام معلولین، بررسی امکان اختصاص خوابگاه های تک نفره به نابینایان به علت مشکل مطالعه صوتی این قشر، مناسبسازی مسیر ها و تشکیل کارگروه رسیدگی به مشکلات معلولین و تشکیل جلسات منظم جهت بررسی و پیگیری چالش های این قشر بخشی از خواسته های من از مسئولین به نمایندگی از تمام نابینایان دانشگاه است.

حرف آخر:

جای تاکید دارد که مسئولین دانشگاه اصفهان از مسئولین بهزیستی نیز بیشتر به حق معلولین بوده اند. اگر توقع ما از مسئولین دانشگاه بیش از حد انتظار است، شاید به این خاطر باشد که متوجه شده ایم مسئولین دانشگاه و دانشگاهی ها بر خلاف سازمان بهزیستی و نهاد های مربوط به نابینایان، ما و نیاز های ما را به طرزی مطلوب درک می نمایند و در فکر ما هستند. اگر اسم مسئول خاصی را ذکر نکردم فقط و فقط به این علت بود که ممکن بود کسی را از قلم بیندازم. در پایان از خوانندگانی که با صبر و حوصله فراوان پا به پای ما تا این جا آمدند تشکر می کنم.

یک پاسخ به «مصاحبه نشریه سفیر با مجتبی خادمی، دانشجوی نابینای رشته مترجمی زبان انگلیسی دانشگاه اصفهان در آستانه روز معلولین:»

دیدگاهتان را بنویسید