نمیدونم. یه جورایی خیلی خسته میشم گاهی وقتا از این زمونه. یکی توی این دولت نیست که به فکر یه جمعیت حد اقلی ای مثل ما نقص عضوی ها باشه. البته اینی که میخوام واسهتون بگم مربوط به حد اقل حد اقل هم نمیشه. نقص عضوی ها توی کشور یه هفت هشت میلیونی میشند. اگه بیشتر نشند. تا قبلا که نمیدونم چه قدر قبلا تر میشه فقط همینا میدونم که تا قبل از ترم پنج دانشگاهم, اتوبوس هایی بودند مهربان با برچسب خط 94 که از خیابان هزار جریب یعنی از روبروی درب شرقی دانشگاه اصفهان راه می افتادند و به سمت ترمینال زاینده رود و از توی اتوبان به دروازه تهران هم میرفتند. اما از اول مهر به بعد که من بدشانس خوابگاهی شدم و قصد کردم هر چند هفته یک بار ی سری به منزل بزنم, متوجه شدم که اتوبوس های خط 94 دیگه از پیش ما به سه راه سیمین رفتند و شاید هم تبعید شدند. از هزار جریب تا سه راه سیمین کلی راهه. نمیشه پیاده رفت. باید با اتوبوس های بی آر تی برم سه راه سیمین و از اونجا با اتوبوس های خط 94 برم زاینده رود. حالا اینها که مشکلی نیست. من قبلا از درب شرقی دانشگاه میومدم بیرون, از پل هوایی میرفتم اون طرف و بعد هم سوار 94 میشدم. حالا باید برای رسیدن به بی آر تی ها تا میدان دروازه شیراز پیاده یا با یک سری اتوبوس برم. بعدش توی میدان دروازه شیراز باید رفت اون طرف فلکه که بعید میدونم این کار از هر آدم بی چشمی بر بیاد. پس تا اینجا تغییر مکان 94 ها چیزی به جز وابستگی من بهشون واسم نداشته. حالا رفتن در جایگاه بی آر تی و سوار شدن با احتیاط و پیاده شدن سر سه راه سیمین و خروج از جایگاه بی آر تی با اون همه میله پیله هم بهش اضافه کنید و تازه اینکه بعد از هشت خان رسیدن به سه راه سیمین, باید اتوبوس های 94 را پیدا کنی برای فقط یکی دوتا ایستگاه که میخوایی تا زاینده رود بری. این کار پیدا کردن اتوبوس ها هم دوباره به چشم دار ها نیاز داره. یعنی قضیه ای که میگند یا پولتا باید بذاری یا وقتتا درست در میاد. من برای مسیر ده دقیقه ای دانشگاه تا زاینده رود چهل تا پنجاه دقیقه از وقتم میپره. به معنای واقعی کلمه هدر میره. هدر.

نمیدونم. واقعا دلم میخواد داد بزنم. آخه ظرفیت بالای انسانی درست. ما میخواهیم پس میتوانیم درست. همه این شعار هایی که گاهی وقت ها عملی میشند درست. ولی آدم نگه و ننویسه خوب میپکه. من چرا کور شدم؟ واقعا چرا؟ میدونید؟ من اگر فلج یا لال یا سرتانی شده بودم خودم خودمو میکشتم و میگفتم خوب دیگه زندگی واقعی و با لذت با من قهره ولی الان که نابینا شدم میبینم یک قدمی خوشبختی ایستادمو هیچی به هیچی. با اینکه نابینا ها توی زمینه های علمی عین بینا ها و خیلی وقت ها بهتر از بینا ها هستیم دقیقا فقط و فقط به خاطر اینکه توی خیلی از سازمان ها نمیتونیم مستقل راه بریم پس کار و شغل هم برامون نیست. البته این واقعیت هست که ما خیلی جا ها رو نمیتونیم بریم. متاسفانه واقعیت داره. مثلا من اگر رشته تحصیلیم گردش گری باشه مسلما چون چشمام کوره خوب نمیتونم طبیعت رو نشان یک مشت بینای چشمدار بدم. بابا مثلا فرض کنید میام یه گودال باستانی رو نشونشون بدم تازه خودم پرت میشم توی یه چال اسکندرون بدتر از اون گودال. حالا یکی بیاد خود راهنما رو راهنمایی کنه که چطور از این چاله بیاد بیرون! نه دوستان من خودمم نابینام و این موارد رو از حیث تحقیر یا این جور چیزها نمیگم. خوب آخه لامسب ها اینا درد دل هستش. یعنی درد دل من هست, آیا درد دل شما ها نیست؟ حالا یکی بیاد بگه من بدون عصا هم راهمو پیدا میکنم یا با عصا هم میتونم مستقل باشم. خوب چه اشکالی داره؟! یاد ما هم بده. من یکی که هرکی هرچی یادم بده که به دردم بخوره دستشم میبوسم.

به هر حال به خدا خیلی سخته که کمترین فاصله را با افراد عادی داشته باشی و هی بال بال بزنی. مثل اینکه. مثل اینکه دم پنجره یک رستوران شیک واستاده باشی و بوی اون همه غذا به مشامت بخوره خیلی هم گشنهت باشه و دریغ از یک لقمه که بهت بدند. حالا اون فقیر روستایی ای که تا حالا رستوران ندیده و به شهر نیومده در واقع خواب هستش و هیچ توقعی از غذا های بهتر نداره ولی من. من چی؟! منی که در یک قدمی رستوران هستم. منی که صدای قاشق و چنگال ها را میشنوم و منی که در واقع خواب بودم و بیدار شدم دیگه خوابم سخته. سخت. این ظلمه. ظلمی که هیچ جوره نمیشه باهاش مبارزه کرد مگر اینکه دانش بتونه با امکانات و کشفیات و ابداعات روز به روزش چاره ای واسه ما بکنه. چمیدونم. از بس حرف زدم و نوشتم اشتهای نوشتنم تازه باز شده. تازه دستم اومده چی میخوام بنویسم. ولی با اینکه روحم میخواد که بنویسم جسمم نمیذاره. همین جسمی که کوره. ناقصه ولی به علت کمبود پول ناقص تر هم شد. یادتون هست پارسال بهار دسته جمعی رفته بودیم زیارت. نه. منظورم اینه که یادتون هست پارسال بهار توی همین وب نوشتم که چشمم سوراخ شد و داد و بیداد راه انداختم. بعد یکی از دوستای گلم که رو سرم جا داره گفت مجتبی جون سوسول بازی در نیار تو خوب میشی. ولی کو که خوب شدم؟ خوب که نشدم هیچ, تازه دکتر اون روز گفت باید هفت میلیون اخ کنی تا قیافه چشمت خوب بشه و بینا هم به هیچ وجه نمیشی. خوب من هم که اگه هفت میلیون داشتم الان دبی بودم. چمیدونم. سپردهش میکردم توی بانک سودشو میگرفتم. توی این هاشور واشور مملکت که نمیشه حرف هم زد, با ماهی صد هزار تومن سود میشه حد اقل چهارتا آدامس خرسی خرید, خوش بود. نه مگه؟! به هر حال این چشمم موند و موند و موند, تا حالا جمع شده توی خودش. یک وری و واروونه شده و قوز کرده کز کرده یک جای کوچیک توی کاسه چشمم واسه خودش دستو پا کرده و از فرط افسردگی چمباتمه زده چمبره کرده یک جا و بیرون نمیاد. چشمم زشت قیافه و بد ترکیب شده. مثل یه موش یا سوسک کثیف. مثل یه پیرمردی که از بس بهش نرسیدند خودشو خراب کرده باشه. آره. چرا نگم؟ مگه واژگانی غیر از اینها هم هست که بتونه بدبختی من و چشمم رو توصیف بکنه؟ حالا یکی که از قبل کره های چشمش نبوده, واسش عادیه ولی من چی؟ منی که همه قدیم بهم میگفتند آقا خوشتیپه اومد, حالا بهم میگند پس چشت چشه چشت چشه چشت چشه! منم توی شوخی میگم چشمم چش نیست چشمم گوشه. بعد هم ماجرای تلخ سوراخ شدن بیخود و بیجهت قرنیهش رو واسه دوستان از همه جا بیخبر تعریف میکنم که اونا هم به گفتن یک آخیییش بسنده میکنند و با بیخیالی هرچی تموم تر از کنار منو این پیرمرد زخمی میگذرند.

دیگه بگذارم بقیهش رو واسه بعد. آخه فردا و پس فردا و پس پس فردا هم هست و میترسم حرف هام تموم بشه و بعدا دیگه واسه دل نوشته چیزی نداشته باشم که بنویسم.