تب،تشنج،دو همراه که انگار با هم همنوا شده بودند تا سرنوشتم را زیر و رو کنند.
تجربه دیدن فقط برای چهل روز،آنقدر ماندنی نیست که تصوری از جهان و زشت و زیبایش داشته باشم.
نمیدانم اگر در روزهای کودکیم میدانستم زمانی را پیش رو دارم که در میان آدمها احساس غربت بیتابم مینماید و عشق، احساس،اراده و تواناییم را تنها به بهانه بی فروغ بودن چشمانم نادیده می انگارند و بیرحمانه سعی میکنند مرا آنگونه بسازند که میپندارند نه آنگونه که هستم باز هم آرزو میکردم زودتر به دنیای بزرگترها قدم بگذارم؟
عده ای مقدسم میدارند و هر زمان با من رو به رو میشوند مرا تا عرش بالا میبرند،حرفهایشان دلم را میلرزاند وقتی میخواهند دعایشان کنم و معتقدند من مقرب درگاه خداوند و بنده خاص او هستم.
وقتی دبیرستانی بودم قرار شد به جمکران برویم،مادر یکی از همکلاسی هایم برای بدرقه ما آمده بود نمیدانید چگونه بر سر و صورتم دست میکشید و بعد دستانش را میبوسید انگار برای زیارت آمده باشد.
اما عده ای هم هستند که افرادی چون ما را ناتوان و ضعیف به حساب میآورند،یعنی از عرش به فرش میکشانندمان.
بسیار اندکند کسانی که ما را آنگونه که هستیم بپذیرند،نه افسانه ای و نه بیچاره و ضعیف.
من نیز یک انسانم،نه از آسمان آمده ام که قدیسم بدانند نه در آن حد ناتوانم که منتظر دستان مهربانی بمانم تا دلسوزانه کشان کشان از جا تکانم دهند.
نمیدانم چرا این موشک لعنتی به شهر ما اصابت کرد و تأثیرش فقط ربودن حس دیدن از چشمان پاک و بیگناه من بود؟
اینها را نوشتم چون از این آدمکهای سنگی دلم گرفته بود و احساس غربت میکردم و تنها زمانی به آرامش خواهم رسید که بدانم کسانی میخوانندش که همدرد من هستند.

لحظه هاتان آرام