من نامه ای به روزنامه ایران سپید نوشتم که البته جوابی دریافت نکردم گفتم شاید تند رفتم می زارمش اینجا شما بخوانید نظر حتا مخالفتان را بگویید

سلام بر شما عزیزان که برای فرهنگ سازی این مرز و بوم تلاش میکنید هرچند
برای ما نابینایان بیش از فرهنگ سازی هستید و پیگیر مشکلاتمان هم هستید و
غم ما را هم میخورید چون بعضی از شما هم نابینا هستید.
امروز مطلبی به زهنم رسید که هیفم آمد نگویم. من همیشه در روزنامه
میخواندم که فلان رءیس بهزیستی یا فلانی از فلان انجمن گفته است که ما به
نابینایان احترام بسیار میگذاریم ما شصت هزار مسکن مناسب سازی شده به
نابینایان دادیم و امسال هم بقیه مسکن دریافت میکنند. تازه ما سهم آورده
را هم میدهیم. ما هزار و پانصد کامپیوتر به آنها دادیم و هزاران امکانات
دیگر که خودتان میدانید. این موجب شد که من با خودم فکر کنم که من چه
انسان چلمنی هستم که هیچ کدام از این امکانات را نمیتوانم به دست بیاورم
و همه اش مجبور هستم به پدرم فشار بیاورم هر وقت میروم بهزیستی میبینیم
خبری از این چیزها در روزنامه نوشته شده نیست. از دوستان پرسیدم که شما
چگونه این ها را به دست میآورید به من هم یاد دهید دیدم ای دل قافل آنها
هم چیزی به دست نیاورده اند.. پس گفتم حتما به شهر ما نداده اند از دیگر
بچه ها شهرهای دیگر پرسیدم دیدم آنها هم نه بابا هیچ خبری نیست.
اما شاید چندان هم تعجب نکردم چون این دیگر بحثی است که در تمام جامعه ما
است و رءیسها همیشه وعده میدهند ولی خبری نیس. شاید بگویید خوب حالا چرا
اینها را برای ما نوشتید حالا میگویم. چند روز پیش به مناسبت روز عصای
سفید که مدیر بهزیستی آمده بود روزنامه باز هم این مطالب را گفته بود
هزار مسکن هزار کامپیوتر… اینجا بود که تعجب کردم مگر حضار یا دوستانی
که در روزنامه کار میکردن نابینا نیستند پس چرا چیزی نگفتند چرا اعتراض
نکردند که چرا فقط وعده میدهید چرا عمل نمیکنید چرا این روز را هم به
مسخره گرفته اید؟ اینها در ذهنم بود تا پایان مطلب را که خواندم به تمام
پرسشهایم پاسخی داده شد. آقای مدیر گفته بودند که حضینه روزنامه را با
وجود گرانی کاغز میدهند و نمیگذارند نابینایان از این نعمت محروم شوند
آری این بود تمام پاسخ من پاسخی که چند سال قبل از یکی از نابینایان
شهرمان که کارشناسی ارشد کامپیوتر داشت شنیده بودم اما باور نمیکردم. اگر
ما از وعده و آقایان ننویسیم خوب نانمان قطع میشود اگر کسی روزنامه را
حمایت نکند پس ما از کجا نان بخوریم طوری نیست در این جامعه ای که کار
نیست ما باید گلیم خود را از آب بیرون بکشیم. تو کمر مرا بخاران من هم
کمر تو را. من از تو تبلیغ میکنم تو هم مرا پولدار کن. البته من نمیگویم
این کار را نکنید چرا؟ چون اگر بکنید چنتا نابینای دیگر هم بیکار میشوند
ولی میخواستم بگویم.. ولش کن بیخیال دیگر بیخیال
این شعر را هم بخوانید
ما آزمودیم در این شهر بخت خویش
بیرون باید کشید از این آب رخت خویش