بدبختی بدتر از این هم میشه که بدشانسی مث بختک بیفته روی خودت و شایدم روی زندگیت و بلند هم نشه. خوب خیلی بده دیگه. من همیشه به استقلال, فکر میکنم. البته پولشو بازیکناش میگیرند و برای من نه آب داره نه نون پس به اون استقلال, فکر میکنم. اون که آب و نون که چه عرض کنم پول و مول هم واسه ما توش هست. امروز داشتم به استقلال, فکر میکردم که دیدم اتوبوس داره باهام بد قلقی میکنه و چشتون روز بد نبینه دیدم بر خلاف انتظار منی که دارم زیر بدشانسی له میشم منو یه جایی پیاده کرد که نه آب بود و نه آبادانی و نه گلبانگ مسلمانی. آخه من واسه یه چلو مرغی که آبش یک طرف میره و دونش یک طرف, مگه چه قدر باید بدبختی بکشم؟ اینقدر کشیدمش که داره از وسط, پاره میشه. مرغ که نیست, استخوان بارونه لامسب. حالا من از شرِ یاد گرفتن و به حافظه سپردن نقشه و مسیر جدید سلف سرویس از ایستگاه راحت شده بودم که این تغییر سیاستهای ایستگاهی کلا ایست داد به هرچی استقلال بود که ما داشتیم. سرِ ی میدونی پیاده میشی که اولش باید به حضرت شلغم, متوسل بشی, دومش باید یک چیزی نذر شلغم کنی و همین طور که میخواهی کورمال کورمال با راه, رفیق بشی قلم یکی از پاهات را در این راه از دست بدهی به عنوان قربانی تقدیم حضرت شلغم کنی, بعد اگر عنایتی به شما شد و قربانیت پذیرفته شد و میزان کافی خون از قلم مبارک پات ریخته شده بود یکی پیدا بشود تو را تا دم سلف ببرد. سومش هم باید توی صف, پشت سر زائران سلف, در مخلوطی از آلودگی صوتی, تصویری و بویی اذن دخول بخونی و اگر موفق شدی در تقاطع نمیدنم چندمی دستت به جا کارتی برای خالی شدن جیبت به صورت الکترونیکی برسه و به زیارت جناب مرغ نائل بشی. من نمیدونم آخه این بهشت به این سرزنش می ارزه؟ نه. واقعا می ارزه؟!

هر چی به استقلال, بیشتر فکر میکنم این استقلال, کمتر به من فکر میکنه. استقلال یعنی بگیرمت ولت نمیکنم که نبودت پدر منو درآورد. یعنی یک روزی عاشق یکی شده بودم و حقیقتا اینقدر که دوری تو اذیتم کرده, دوری معشوقم اذیتم نکرده بود.

تازه وقتی به فشار هایی که بدشانسی داره روم اعمال میکنه زل میزنم اون وقته که میفهمم چه قدر باید منم فشار بیارم تا از زیر هیکل بختکیش کمر راست کنم! مثلا همین دیروز میخواستم ریحانه بچه داداشم که هفت ماهشه و گریه میکرد را از روی زمین بلندش کنم و بذارمش توی روروکش. نمیدونید چه قدر حضرت شلغم منو تیغ زد تا اتفاقی برای ریحانه نیفته. هرچی من بیشتر نذر میکردم جناب شلغم بیشتر طمع و طلب میکرد. حالا که کارم بهت گیر نیست, پس تف تو روحت آی شلغم. میگند شلغم را اول میشی بعد میخوری. اولش من هم معنی این جمله را نبفهمیدم ولی بعد که خوب تجزیه تحلیلش کردم دیدم درسته. اول شَل میشی بعد غم میخوری. پس شلغم را اول مثلا پات لنگ میشه بعد غمش را میخوری. حالا ی کمی بزنیم جاده آسفالت: وقتی میخواستم ریحانه کوچولو را بذارمش توی روروک, مشکلم این بود که این وسیله که یک صندلی چرخ دار هست در واقع طوری طراحی شده که دو تا سوراخ داره و باید هر یک از پاهای بچه را با نظم و ترتیب در سوراخها جاسازی کنی که پلیسها نفهمند. خوب منم با ی دستم سوراخهای روروک را موقعیت یابی میکردم و با ی دست دیگه ریحانه را بغل کرده بودم, حالا مونده بودم چشم که ندارم با مثلا چی مثلا با دندون هام باید موقعیت پاها را با سوراخهای روروک تنظیم کنم یا چی؟ نمیشد با همون دستی که بغلش کرده بودم پاهاش را هم لمس کنم و تنظیم کنم که آخه! اینم شده بود معضلی تا بعد از اینکه موفق شدم در طی انجام این پروسه, بچه را خفه نکنم, یک ابتکار به ذهن خستهم خطور کرد که اول بشونمش روی صندلی و پست اون دستیم که مسئول بغل کردن بود را به مقام تعیین و تنظیم جایگاه پاهای بچه, تغییر بدم. جواب داد. خدا رو شکر جواب داد و این سوال من بی جواب نماند و در پایان به امکان شکست بدشانسی هام امیدوار تر شدم.