کوریست و هزار درد سر! مثلا امروز بعد از کلی فیس پوک گردی گفتم برای خودم گامی در کوچه بنهم و کیفی بکنم و از حال خودم حالی بپرسم و به حال خودم حالی بدهم. گام نهادن من در کوچه همان و غرق شدن در فکر و خیال هم همان. در افکاری نزدیک به آینده ای نزدیک قوته ور بودم و از کاه کوه میساختم. در فکر یک عدد کاغذ سرنوشت ساز بودم, یک هزار تومانی که از من باشد و بتواند با خلاقیت و ابتکار و دانش و مقداری هم شانس جهشی ژنتیکی پیدا کند و به مانند سلول های سرطانی از این به بعد خصلت تکثیر شدن را با خود یدک بکشد. وقتی یک هزار تومانی از روی خودش کپی بگیرد و کپی هایش نیز به کپی شدن مایل و توانا باشند, باید نان روغن مالی شده بخوری و خدا را شکر کنی که به طریقی داری میمیری از خوشی. البته اگر تکثیر کاغذ های باکتری نژاد در نقطه ای متوقف نشوند, در کمتر از چند ساعت دیگر بر روی کره زمین جایی برای زندگی جنبندگان نمیماند, تصور صحنه دیوار ها و بنا های محکم که از فرط فشار هزاری های در حال گسترش به خود میلرزند و فرو میریزند فکر انسان را به رعشه می اندازد. همین حالا هم مو های مغز ذهنم سیخ شده اند. می ترسم از هزاری های کپی شونده و رونده ای که غیر قابل کنترل باشند. نه. من یک ریموت کنترل میخواهم که بتواند کپی شدن یا نشدن هزاری هایم را به افسار بکشد. این پول ها بدون نقطه توقف بی معنی و مخربند. ذهنم درگیر داستانی شد که زمان طفولیت خوانده بودم, پادشاهی آرزویی داشت که گویا جادوگری او را به آرزوش رساند که به هرچه دست بزند طلا بشود. پادشاه به در و دیوار ها و اسباب اساسیه قصرش دست میزد و طلا میشدند و شادمان بود و در پوست خود نمیگنجید ولی بیخبر از مضرات طمع خویش بود تا اینکه هنگام صرف غذا تا به خوراکش دست زد آن نیز از جنس طلا شد و این بود که در کمتر از آنی از آرزوی نابخردانه خود پشیمان شد چرا که دانه های برنج که حال دیگر از جنس فلز طلا بودند را جلوی خود به چشم میدید ولی این برنج های طلایی در عین گران قیمت بودنشان نمیتوانستن برای شکم شاه چاره ای بکنند و اینجاست که انسان می اندیشد ارزش واقعی هر پدیده باید در جای خود سنجیده شود. حال این هزاری های کپی شونده من هم از همان قانون طمع بد است پیروی میکنند. پس نه. اگر ریموت کنترلی به همراه آن هزاری نباشد, نمیخواهمش و چنان که از قدیم گفته اند: من از طلاق پشیمان گشتم. اصلا به چیز دیگری فکر می کنم به اینکه … اینکه … شلپ و شولوپ و ناگهان این صدا های شلپ و شولوپ و بر هم خوردن نسبی تعادلم انبساط افکارم را به هم میریزد, رشته افکارم را پاره میکند و من را به خودم میآورد. اگر نجنبیده بودم دقیقا به مانند یک کوکو پهن شده بودم کفِ کوچه. زیر پای من گل که نه ماده ای عجیب تر بود, آش. بله. امروز در مسجد حجتیه ما آش پخته بودند و گویا یکی از قمقمه ها دلش درد گرفته و محتوای خودش را همان وسط کوچه خالی کرده. قمقمه ای بی شعور که به هیچ چیز فکر نکرده. نه به پولی که برای تهیه این آش داده شده اندیشیده و نه به پاهای یک نابینا که ممکن بود در اثر لیز خوردن بر روی آش از جا در بیاید فکر کرده! حالا منم و یک مشت فکری که از بس پاهایم با آش یکی شده دیگر ارزشی ندارند. تا پاهایم را تمیز نکنم همه افکار و آینده به درک. برمیگردم به سمت خانه و به خودم و به کوریم فحش است که میدهم. هرچه فحش از بچگی بلد بودم را از لا به لای کاغذ کهنه های هاردم بیرون میکشم و به طرف کوری پرت میکنم ولی کوری ککش هم نمیگزد. حتی فحش های جدید میسازم و باز بی فایده است. در نهایت, شیر حمام مثل شیر, پای آشیم را از دست خرابکاریهای آن قمقمه بی شعور یا حاملش نجات میدهد. تا من باشم و حواسم را بیشتر جمع کنم.

و این بود ماجرای پای آشی من!