سلام.

نمیدانم, اینجا مثل دفترچه خاطرات شده, البته از نوع عمومی. دفترچه خاطراتی که هر از گاهی در آن مینویسیم, دفتری که در معرض دید عموم قرار گرفته و هر کس از تیتر مطلب یا از نویسنده مطلب خوشش آمد, راحت مطلب را باز میکند, میخواند, شاید چیزی هم زیر متن اصلی می نویسد و دوباره میبندد تا نوبت به نفر بعدی برسد.

بعد از اینکه به علت خواب بسیار شدیدم از کلاس متون برگزیده نصر ادبی پیشرفته, جا ماندم, هوس دوش و شامپو زد به کله مو هام, همه مو هام مجبورم کردند که بروم حمام و تحدیدم کردند که چنانچه خواستهشان عملی نشود, در مقابل, آنها نیز به چرب شدنشان ادامه خواهند داد تا به روغن ریزی بیفتم. من هم که دیدم تابستان از همین حالا دارد بهار را سک می زند و اذیتش میکند که خودش جایش بنشیند و دیدم که چه قدر هوا گرم است و تازه از روغن ریزی هم اصلا خوشم نمی آمد, تسلیم شدم و تصمیم به برگزاری مراسم حمام گرفتم, البته بطور مختصر.

حالا که مو هام لخت لخت شدند, باید بروم سلف دانشگاه هم غذایی بخورم و هم این مو های لخت و پریشان را در باد به نمایش عمومی بگذارم. پس به سمت سلف روانه شدم و در راه, حمید دوستم را مشاهده کردم که هم سفر شدیم. بعد از صرف غذا و جای شما خالی لیموناد, قرار شد بروم اکران و نقد مستند مساف را در تالار پیامبر اعظم دانشگاه, شاهد باشم که استاد سختگیرمان جناب محمدی یک ثانیه هم در کلاس استراحت اعلام نکردند که بتوانم حرفم را بزنم و اجازه ای اخذ کنم و بشود که بروم تالار. این استاد محمدی, از اول ترم تا همین حالا رویه اش همین است که اولا کلاس را یک ثانیه زودتر از حد معمول که دو ساعت کامل هم شده تعطیل نمیکند و از طرفی یک ثانیه استراحت هم به مغز ما زبان باز های دست بسته اختصاص نمیدهد.

بالاخره ما دانشجو ها هم راه های خودمان را برای خلاصی از خستگی مفرط داریم. بعد از کلاس, محتوای منابع امتحان ترجمه نوار و فیلم را که بعد از ظهر بعد از ناهار روی فلشم کپی کرده بودم, به فرشاد و حسن دو تا از دوست های گلم دادم که داشته باشند. مثلا این امتحان فردا, امتحان پایان ترم ماست ولی من خر انگار نه انگار که امتحانی دارم نشسته که چه عرض کنم خوابیده ام دارم برای دلم مینویسم.

به هر حال, شما مثل من نباشید. بچه های خوبی باشید, درس هاتان را بخوانید و با امتحانات رفیق باشید. من سرم درد میکرد و با یک بستنی معجونی مارک دومینو که فرشاد گل واسم خرید, بهتر شدم. اینقدر این بستنی هزار و دویست تومانی خوشمزه بود که مجبور شدم بگویم کسی ترکیباتش را برایم بخواند. شیر تازه, شکر, خامه, چربی شیر, وانیل, مغز خوشک بار, پودر نارگیل, کنجت, شیر بدون چربی و شاید چند قلم دیگر که من جا انداختم. به شما پیشنهاد میکنم حتما این بستنی معجونی مارک دومینو را یک بار هم که شده تجربه کنید ولی حق ندارید به خاطر اعتیادی که بعد ها بدان مبتلا خواهید شد مرا مقصر بدانید.