خوب امشب بدون توجه به اینکه آیا چند نفر این را میخوانند مقداری درونیاتم را اینجا تراوش میکنم شاید تا حدی آرام گیرم و از کلنجار رفتن با خودم راحت بشوم و خوابم بگیرد مرا آن چنان که صیاد شکارش را.

جای شما خالی بعد از ظهر با یکی از دوستان گل، سینما بودیم و ملکه را دیدیم که دوستم میگفت قشنگ بود ولی من می گویم بدک نبود. به شدت انسان قات و پاتی هستم و هنوز که هنوز است، نمیدانم دقیقا هدفم از زندگی چیست، از چه خوشم می آید و از چه نه. این ملکه هم همین طور، نمیدانم دوستش داشتم یا نه. ملکه، سعی داشت حال و هوای جنگ را تصویر کند. چند نفر از رزمنده ها که بر سر مسائلی باهم اختلافاتی داشتند و در نهایت، این مسئله که آیا کشتن عراقی هایی که میخواهند ما را بکشند کاری خوب است یا بد ملکه را رغم میزد چرا که یکی از رزمندگان باور داشت که عراقیها هم انسانند و خانواده دارند و شاید به اجبار دست به این کار میزنند و شاید حتی بعضی هاشان وقت هایی شده که میتوانستند ما را بکشند و نکشتند. به هر حال ملکه در یک تکراری که برای سومین ولی شاید نه آخرین بار تکرار شد، تمام شد.

می دانم، شاید تصویر خوبی از ملکه به شما ندادم ولی اولا در تعریف کردن مهارت خاصی به کار نبستم و در ثانی هدفم از نوشتن تراوش است و دیگر هیچ. شاید ساندویچ های فاسد، بد بوو، بد مزه و سردی که پیش از ملکه خوردم در سردی من در تعریفش اثر منفی داشته. به هر حال، مهم این بود که من از خوابگاه زده بودم بیرون و مهم این بود که توانسته بودم ریه های تشنه ام را با هوای یک شب بهاری آشنا کنم.

خیلی دوست دارم خودم بیخیال از همه چیز و همه کس، بدون دغدغه درس و امتحان و دیر شدن و راه نداده شدنم در خوابگاه، یک شب از سر شب روی پل سی و سه پل از این طرف تا آن طرف پیاده خوش خوشک بروم و برگردم در هیاهوی مردمی که بعضی هاشان عجله دارند و بعضی هاشان برای تفریح هستند که باشند.

خیلی دوست دارم بی دغدغه، بروم یک پارکی همان نزدیک، سرم را بگذارم روی چمن ها و در خلسه ای عجیب، صدای جیغ کودکان بازیگوش، با صدای ماشین و موتور و بزرگ تر ها و صدا های دیگر، معجونی صوتی به خورد گوش هام بدهند و کیف کنم بین خواب و بیداری.

خیلی دوست دارم با دوچرخه از بین همه رد بشوم و لایی بکشم و مسخره بازی در خیابان و پیاده رو را به اوج برسانم و شور را از مزه ببرم.

خیلی دوست دارم یکی از بچه های دست فروش خیابانی تودار بودنش را یک بار هم که شده به خاطر خودش یا اصلا به خاطر من قورت بدهد و برایم بگوید که کیست، اهل کجاست و چرا اینجا دست فروشی میکند. دوست دارم همین بچه دستم را بگیرد و از روی سادگی و معصومیتش و از روی لطف و انسانیت و نه از روی احساس وظیفه، تابم بدهد میان شب و تاریک روشن شب. برویم توی یک پیاده رویی که از عطر های مصنوعی بزرگ تر ها تا عطر طبیعی گلها پر شده و از جلوی یک آبمیوه فروشی رد بشویم و من از حرکات نامرئی بچه بفهمم مثل خودم مست بوی شیر موز شده، پیشنهاد خرید و خوردن یک نوشیدنی خنک بدهم و با حسی آمیخته از تشکر و شیطنت بپذیرد.

این ها که در آینه ذهن من از جلوی چشمتان میگذرد را با بزرگ تر ها، با دختر ها و پسر های هم سن خودم بار ها و بار ها تجربه کرده ام ولی فکر کنم تجربه لحظاتی شیرین و خوردنی در یک آبمیوه فروشی لذت وصف نکردنی ای داشته باشد با یک کودک آن هم نه از جنس کودک های فامیل که وضعشان خوب است بلکه از جنس کودکانی که بیشتر از دیگران مورد ظلم جبر طبیعت واقع شده اند. وقتی برای اولین بار، روبروی کودک نشسته باشیم و سوال های جالبش مثل رگبار هدفمان بگیرد، تازه آن وقت است که میفهمیم چه قدر اطلاعاتشان درباره ما نابیناها کم است، تازه میفهمیم چرا بعضی برخورد ها را با ما میکنند، تازه میفهمیم هنوز بعضی که چه عرض کنم، اکثر کودکان برایشان سخت است باور کنند که یک نابینا هم میتواند معلم باشد، میتواند کامپیوتر و یخچال و اتومبیل تعمیر کند، میتواند زبان انگلیسی درس بدهد و میتواند خیلی کارهای دیگر بکند.

چه خوب می شود اگر بشود دوست شد با اویی که از طرفی دلش برای ما سوخته و از طرفی شاید ذره ای اعتماد به ما پیدا کرده و در دوستی با ما، کمک به ما و کمک گرفتن از ما لذتی یافته که شاید در بزرگ تر های دیگر پیدا نکرده!

واقعا چه خوب میشود اگر بشود! چه خوب میشود اگر بدانم روزی که به این آرزو ها و آرزو های مشابه برسم نزدیک تر میشود. روز اخذ مدرک لیسانسم، روز اخذ حکم استخدامم، روز بیرون کشیدن اولین چک های حقوقم از دستگاه عابربانک، روز خرج کردن پول هایم از سر شوق و آزادی، از سر خوشی و نزدیکی به آرمان هایم.

مطمئنم این روز ها زیاد از من فاصله ندارند و اگرچه عصا سرعتم را کم میکند ولی لاکپشت وار هم که شده باشد، آرام آرام میروم تا برسم به روز های خوب زندگیم، میروم تا پیدایشان کنم، دستی به سر تا پایشان بکشم، بغلشان کنم و بهشان بگویم که دلم خیلی برایشان انتظار کشیده و حالا چه قدر خوشحالم که من و روز های خوبم پیش هم هستیم.

حالا که یک بیرون رفتن ساده یک چنین نوشته ای و یک چنین روحیه خوبی در من میسازد، باید بیشتر بیرون بروم! خوابم هم دیگر دارد کم کم به شکارش نزدیک میشود. شب بخیر دوستان.