چقد حرفها هستند که بزنیم اما کلمات عاجزند
(think)
فقط میتونم بگم که هرچه بیشتر از اصولی که خدا حاکم کرده و از کیفیت سنت شکنی های مردم آگاهی پیدا کنیم بیشتر به عمق قضیه پی میبریم داوریمون بهتر میشه اما شاید دردمون بیشتر هم بشه شایدم کمتر بستگی داره

متأسفانه من جرأتِ انجامِ خودکشی و کارهائی از این دست، رو ندارم، ولی اگه والدینم تو نوزادی منو به اون دنیا که روحانیون معظم مدعی وجودش هستن میفرستادن مجبور نبودم این به اصطلاح زندگی رو تحمل کنم!
سجاد! چرا ما خودمونو گول میزنیم؟ چرا خودمونو با افراد عادی مقایسه نکنیم؟! آخه چه ظلمی از این بزرگتر که اکثریت قریب به اتفاق درندگان، چرندگان، پرندگان و بقیه ی بر و بچه ها میبینن ولی ما به اصطلاح، بهترین مخلوقات هستی از این نعمت محرومیم!
میگن که: خدا از مادر به انسانها مهربونتره، شما قضاوت کنید، کدوم مادری حاضره که فرزندِ دلبندش کور، کر، لال، فلج، چلاق، و از این دست به دنیا بیاد؟!
واقعا؛ آفریدن آدمهای ناقص الخلقه ای مثل ما از طرف خداوندی که آفرینش کل این جهان و آنچه در آن است رو به خودش نسبت داده، همه ی صفات خوب رو از آنِ خودش میدونه و مارک احسن الخالقین رو به خودش چسبونده، بسیار بسیار بعید است و باید در عدالت همچین خالقی شک کرد!

درود
احسنت نخودی حرفات همونایی بود که نگفتنش اذیتم میکرد ولی
من همیشه گفتم کسی که حرفهایی خلاف مذهب میزنه نباید گفت که بیدینه و بیتردید چنین نیست و این نشون دهنده دل پر درد و دغدغه آدمه و راهش به این راحتیا شاید پیدا نشه
من خیلی دلم میخواد در حد خودم کمک کنم ولی سطح آگاهی هام بسیار محدوده و خودمم همین مشکلات رو دارم و تشنه یک راهنمام و گاهی زندگی برامطاقت فرسا میشه
ولی پست جالبی شده و امیدوارم تاثیر خوبی هم برامون داشته باشه.در ضمن این نکته خوبیه که بچه ها حرف هاشونو هر چند تند و بدون قضاوت راجع به خدا اما صادقانه مطرح میکنند که خودش ارزش داره.موفق باشید

درود
آفرین مجتبی قشنگ بود و نوشته شما را کامل کرد .خیلی قشنگ جمعبندی کردی این مطلب را ولی هنوز بهتر از این هم می شود نوشت و نتیجه گرفت .مرحبا به شما و همه دوستان هم محله ای که تحمل کردند بردباری کردند و نظرات خودشان را نوشتند اگر ما این نظرات را هم نمی نوشتیم در تفکرات ما بود و در زندگی ما تجلی می کرد و خدا حقیقی از همه اینها با خبر است اینکه با بیان آ« یک عده انگ بزنند باکی نیست باید به هدف رسید .اگر بارها و بارها به زمین بخوریم .نظرات نخودی و ثنا هم و ساجده و دیگر دوستان بسیار جالب و بر گرفته از نیات پاک انسانی و درونی بوده وهست و تاثیر بسزائی در هم محله ای ها داشته است ..
مجتبی حرف های دل من را خیلی بهتر از خودم ابراز کردی .راستش از مواردی که باید در نظر گرفت این است که به دلیل نزدیکی سن و سال شما با بچه ها در محله شما بهتر از افراد با فاصله سنی تاثیر خواهید داشت .همیشه موفق و پاینده باشید هم محله ای های محترم .

سال‌ها باید انسان تلاش کند تا خدا را پیدا کند و پس از آن تا آخر عمر سعی کند با او باشد. عالی‌ترین ثمره‌ی زندگی این است که انسان بتواند خدا را پیدا کند و برای همیشه با خدا باشد. بعضى‏ها تصور مى‏کنند که سیمان درست کردن و آن را به دیوار کشیدن کار است اما «لا إله إلاّ اللّه»گفتن کار نیست! آیا قلب انسان با گفتن «لا إله إلاّ اللّه» بیشتر صعود مى‏کند یا با نگاه‌کردن به ظاهر تجملی خانه؟ لذّت‌بردن از آن ظاهرِ تجملی در واقع سیراب‌کردن بُعد خیالى انسان است در حالی‌که آن خیالات پس از مدتى مى‏روند، چون جنس خیال، رفتن است. اما کسى که «لا إله إلاّ اللّه» مى‏گوید در واقع قلبش را با نظر به توحید، سیراب کرده است، زیرا جنس قلب، ماندن است. افسوس که انسانِ عمل زده از آنچه که باید باز نماند، باز مى‏ماند و آدمیّت خود را فراموش مى‏کند و باز هم به دنبال یافتن کارهاى بیهوده است.

یکى از داستان‌هاى زیباى خارجى درباره‌ی خرسى است که تلاش مى‏کند تا مثل انسان‌ها باشد و مثل آن‌ها زندگی کند. او زحمت بسیار مى‏کشد تا کار آدم‌ها را تقلید کند. صبح که مى‏شد ریش‌هاى خودش را با زحمت زیاد مى‏زد، مانند آدم‌ها لباس مى‏پوشید، کراوات مى‏زد و به اداره می‌رفت. به سختى تلاش مى‏کرد تا یاد بگیرد که روى دو پا راه برود و… امّا بعد از مدتى درمى‏یابد که این کارها، کارهاى یک خرس نیست بلکه کارهاى یک آدم است و او تصمیم می‌گیرد به خرس‌بودن خودش برگردد. زمستان که فرا رسید لباس‌هایش را در‏آورد و به کوهستان رفت و نزدیک یک غار نشست، هرچه فکر کرد چگونه باید مانند یک خرس عمل کند! چیزى به نظرش نرسید، چون خرس بودن خودش را گم کرده بود و غفلت کرده بود خرس‌ها در زمستان به خواب مى‏روند. آنقدر بیرون غار ماند تا در زیر برف مدفون شد و مُرد.

این داستان نکته‌ی بسیار خوبى دارد که چگونه گاهی فراموش می‌کنیم خودمان باشیم، آری همه‌ی ما مى‏خواهیم خودمان باشیم و به خودمان نزدیک شویم. اگر یک مرغابى، پلنگ شود، بدون آن که پلنگ شود از مرغابى بودن خود باز مانده است، همانطور که اگر یک مرد بخواهد زن شود، بدون آن که زن شود، از مرد بودن خود باز می‌ماند و برعکس. این داستان به ما تذکر مى‏دهد که اگر از آدمیت خودمان درآییم آنچه را که باید انجام دهیم از دست خواهیم داد و خودمان را به دست خودمان به بی‌هویتی می‌کشانیم. چون متوجه حقیقت خود نشده‌ایم، آیا آدم یعنى بدن؟ یا خانه؟ یا شغل؟ یا مدرک؟ مگر نه این‌که همه‌ی این‌ها فرع وجود انسان است؟ پس چرا این فرعیات را خودمان تصور می‌کنیم؟ آیا تأثّرانگیز نخواهد بود که ما این چیزها را با حقیقت وجودمان یکى گرفته‏ایم و به جاى پرداختن به خود اصلى‏مان به خیالات واهى دل بسته‏ایم?

نخودی عزیز, احساسی که من به خدا دارم, حسی که من از خدا در جنبه های گوناگون زندگی خودم و موجودات دیگر پیدا کرده ام, اینها پدیده هایی نیست که بشود به زبانش آورد. حد اقل من یکی این ادعای گزاف را نمیکنم. یکی می گوید خدا از بشر میخواهد که مثلا سالی یک نفر را در قبیله قربانی کنید, قلبش را از سینه در بیاورید تا خداوند از شما راضی باشد. این آدم, از نظر من, مریض است. در ادامه, این خدا, همان خداییست که من با او قهرم. خدایی که نیست, ولی عده ای برای اجرای امیالشان می گویند که هست. شاید تصور شود که کشتن یک نفر در بین آدمیان, به ماقبل تاریخ باز میگردد, ولی همین بیست روز پیش, ویدیویی از یکی از فرماندهان سلفی منتشر شد که قلب یک سرباز سوریه ای را زنده زنده, از سینه اش بیرون کشید و خورد. تا جایی که سازمان ملل هم برای حفظ وجهه اش به این کار, یک اعتراض سوری کرد. این رسوم از کجا ریشه میگیرد؟ از نظر من, از همان خرافات و دست نوشته ها و کتاب ها و روایاتی که به اسم خدا مینویسند و به خورد عوام میدهند. در همان اسلامی که حد اقل اگر همه خوانندگان این پست قبولش نداشته باشند, ولی خود شما قبولش دارید آمده که اگر با مطالعه به این نتیجه رسیدی که دین اسلام حق است, وظیفه داری بپذیری و چنانچه نپذیری عقوبتش با خودت است ولی اگر با مطالعه درباره ادیان و حتی در مورد اسلام در هر موردی دست آخر آخر, قانع نشدی, میتوانی آن مسئله را قبولش نداشته باشی و نباید اول کار, هیچ چیزی را تعبدی بپذیری. کسی که مثلا مسیحی باشد, به کلیسا رفتن را یا دروغ نگفتن را غیر از این که با منطق پذیرفته و دوست میدارد, به صورت تعبدی هم میپذیرد, یعنی می گوید چون دینم گفته, می گویم چشم. شما هم که مسلمان هستید, صبحها دو رکعت نماز صبح می خوانید و نمیپرسید چرا سه رکعت نیست یا چرا یک رکعت نیست, شما می گویید دینم گفته دو رکعت, من هم دو رکعت می خوانم. یعنی شما تعبدی و از روی پایه هایی که در ذهنتان شکل گرفته, در مورد خیلی از مسائل فقط می گویید چشم, فقط و فقط به این دلیل که تعبدی میپذیرید. مثلا می گویید خدا بهتر میدانسته, یا مصلحتی پشت قضیه بوده. ولی اگر کسی در مورد اصل موضوع دید متفاوتی داشته باشد, آن وقت نباید و نمیشود انتظار داشت مثل من یا مثل شما فکر کند. متاسفم که برای روشن شدن موضوع, مجبور شدم و به حاشیه رفتم. خلاصه که آن خدا, خدای ساخته دست برخی که برای پیشبرد اهدافشان است, آن خدا خدای من نیست. من وقتی خدا را در دستهای کوچک و معصوم یک بچه, در داغی زیر بالهای یک کبوتر, در لذتی که از خیسی چمن میبرم حس میکنم, از نظر خودم, نیازی نمیبینم لقمه را دور سرم تاب بدهم و هزار هزار جلد کتاب بخوانم تا به خود شناسی و خدا شناسی برسم. به جای این کار, علوم کاربردی مطالعه میکنم و خدمتی به بشر میکنم که این کار, از نظر من, محلی و عملی جهت جلوه گر شدن هرچه بیشتر خداست. البته باید این را هم بگویم که در واقع همان داغی زیر بال کفتر ها و دیگر جلوه ها که بسیار هم کاربردی هستند, اینها هستند که در ادامه مرا به سمت علوم کاربردی میکشند و من شناختن و ارتباط با خدا را زیر سوال نبردم. یک نکته آخر هم آن که بله. من شخصا میتوانم شخصیت های مختلف که در وجود یک نفر مثلا در مادرم, پدرم, دوستم یا در هر کس ریشه کرده را در نظر بگیرم و بگویم که بله, من از شخصیت خشن و خوی وحشی ای که دوستم پس از خوردن شراب یا کشیدن شیشه پیدا میکند متنفرم ولی شخصیت مهربانش را که میآید برگه امتحانی را برایم میخواند, دوست دارم. چرا نشود؟ خوب هم میشود. البته این مورد که شما حرف من را با مثال مادر, مقایسه کردید به هم نمیخورد چون خدایی که من میشناسم, تک شخصیتیست و فقط مهربانی بلد است. آن خدای دیگر فقط یک اسم است که افراد پلید, پشت آن اسم, پنهان شده اند. متاسفم که فکر کردید سفسطه کردم, بیشتر از این هم بلد نبودم که بنویسم. خوش باشید.

سلام. خیلی با حال بود. مرسی.