یک شب را با چشمک مرور کنید
یک شب رؤیایی برای من. برای منی کی نمی توانم فقط به صفحات مجازی دل خوش کنم. منی که نمی خواهم دیگر پست بگذارم چون امتحان دارم. منی که خیلی خسته هستم و باید بخوابم. منی که حیفم می آید این شب را برای شما شرح ندهم. منی که
خسته و کوفته از دانشگاه برگشتم. زیر بارون. باد و باران توی صورتم می زد. ولی من از باران نمی ترسم. بر خلاف خیلی ها که تا دوتا قطره باران می بینند فرار می کنند من نه نمی ترسم. می آمدم و این شعر را زمزمه می کردم البته خیلی آهسته که کسی نگوید دیوانه شده است. البته اگر هم گفت به درک. یادم باشد قاعده به درک را برایتان بگوید
زندگی را دوست دارم. با تمام بد بیاریش.
عاشقی را دوست دارم. با همه چشم انتظاریش.
من می خوام اشک را بفهمم وقتی از چشمام می ریزد
تنهایی گرچه کشنده است. واسه من خیلی عزیزه.
بعضیها می گند که عاشق خیلی تنهاست. خیلی خسته ست. جای بارو بهاری روی چترهای شکست ست.
من می خواهم اشک را بفهمم وقتی از چشمام می ریزد. تنهایی گرچه کشنده ست واسه من خیلی عزیزه
رسیدم به خانه. خودم را برای خواب آماده کردم که یکی پیام داد آقا گله چطوری؟ کجایی؟
خیلی عجیب بود سروش بود دوست دانشگاه قبلی. ولی با من چه کارش است بعد از این همه وقت. جوابم این بود. :قربونت خونه هستم تو چطوری؟: دوباره پیام داد شب کجا می خواهی بری؟ گفتم هیچ جا خونه ام. گفت ساعت 8 می آیم سراغت ببینمت. خیلی تعجب کردم چی شده از تبریز بلند شده آمده مرا ببیند دمش گرم. اما فکر کردم سر کاریست. گرفتم دراز کشیدم ده دقیقه ای به هشت مانده زنگ زد بیا سه راه سیمین. دیدم نه بابا جدی است. تیپ زدم دوان دوان به سمت خیابان. یک ماشین پرشیا زد کنار یکی پرید پایین. در آغوش هم بوسه و بوسه. برو بشین توی ماشین بریم. کجا؟ بشین حرف نزن. نشستم. گفت یکی دیگر هم منتظر است می شناسی اش. گفتم نشانی بده. گفت دختره. گفتم این دیگه چه نشانی است قشنگ بده. گفت نزدیکای شما می نشیند. از جا پریدم حمیده وای خدایا خیلی وقت بود ندیده نبودمش. سوار که شد تازه فهمیدم دوتای دیگر هم هستند حالا شدیم سه تا دختر دوتا پسر ولی یکی دیگر هم بود البته آن یکی هم پسر بود. زنگش زدند جواب نداد. دادیمش دم مسخره گی که دارد حتما فلان می کند یا نماز می خواند یا هر چیزی که دیگه یادمان می آمد. البته نه به خاطر اینکه نماز بد باشد به خاطر اینکه حنوض اذان نشده بود. حالا تصمیم بگیریم کجا بریم این هم شد مبنای مسخره گی تا ساعتی بگذرد حدودای ساعت 9 که شد رفتیم کوه صفه. رفتیم تا آنجا منتظر دیگر پسر باشیم. چشمتان روز بد نبیند. بزن کنار. وای خدایا. چی شد. ترس و وحشت. خدایا عجب شبی شد. خدایا کمک کن. همه بیایید پایین پریدند پایین اما من نه نشستم. دادش بالا رفت آقا بیا پایین محل نگذاشتم. مگر با تو نیستم و کوفت توی شیشه. محل نذاشتم. دوستم گفت نابیناست. برای آن نرفتم که اگر بردنشان من بتوانم یک خبری به یکی بدم. خیلی وحشت کرده بودم. ولی خوب از یک جهت هم خیالم راحت بود. ما کاری نکرده بودیم پس چرا بترسیم. خانمی آمد توی ماشین کیف ها را برداشت گشتشان چیزی نیافت.
البته راست می گند گاهی کوری هم می شود عصای دست. مرد انگار از من خوشش آمده باشد تازه سر صحبتش باز شد که این چطوری درس می خواند. دوستم هم شروع کرد به توضیح. اما خانم همکار انگار خیلی جو گیر شده بود. گفت زنگ بزنید خانه تان ببینم. یکی شان زنگ زد آنتن نداد. دومی زنگ زد. مامانش برداشت. خانم شما می دانی دخترت کجاست؟ بله. با اطلاع من رفته مگر چه اشکالی دارد. خوب به خیر گذشت. زن آرام شد یکم باهاشون حرف زد من در این مدت توی ماشین نشسته قلبم می تپید. رفتند. انگار پلنگی میشی را رها کرده باشد و رفه باشد. این هم اولین باری بود که در عمرم از پلیس ترسیدم. الکی آخه چرا گیر می دهند آخه این همه سخت گیری برای چیست؟ ولش کن تازه فهمیدیم دوست دیگر کمی عقبتر ایستاده صحنه را مناظره می کند. اما از هرچه بگذریم سخن شام بهتر است. یک سر رفتیم چارباغ عباسی سراغ کنتاکی که اسمش را یادم نیست چی بود. نمی دانید چقدر غذا هایش باحال بود مخصوصا که مفت بود یعنی ما که مهمان بودیم. هیچی پول ندادیم خیلی حال داد. پیتزا. مرغ سوخاری. قارچ. سیب زمینی با سس. یا هر چیزی دیگر که بقیه اش را من امتحان نکردم. غذا خورده می شد و هزار تا خاطره جک شوخی مسخرگی چلند چارد هم همراهش گفته شد. همین ها بود که شام را جزاب می کرد همین ها بود که آدم را از دنیا دمی هم که شده جدا می کند. اینجاست که آدم بدون این که بخواهد فیلسوف باشد یا عارف باشد یا زاهد باشد یا سیر و سلوک کند از خود و دنیا مادی جدا می شود. راحت است. راحت. چون می داند دوستانش دوستش دارند. نه به خاطر اینکه پول دارد. یا خوش تیپ است. دانشی دارد یا هر چیزی. دوستش دارند چون دوستند. رها از همه چیز. فارق از جنسیت یا حرفهای فرهنگی البته با رعایت شعونات.
آره این برای من امتیازی بود یا هست. اینکه بدون واسته با طرف مقابلم حرف بزنم. بوی عطرش را احساس کنم. صدای کفش هایش را بشنوم. لمسش کنم. سرم را برای تعید حرفهایش تکان بدهم. به خدا صفحات مجازی مرا ارضا نمی کند. من که نمی دانم کی دارد باهام حرف می زند. طون صدایش چطور است چجوریه یا هر چیزی دیگر. گاهی فکر می کنم بودن با بچه های بینا خیلی بهتر از بودن با بچه های نابینایی است که از بس اطرافیان از شان تعریف کردند تا اعتماد به نفسشان را بالا ببرند ولی بیچاره ها انگار حالا بجور باور کردند و مغرور شدند. اگر یک شوخی باهاشون بکنی خونت را می ریزند. آنچنان از باورهای خود حرف می زنند گویی پیامبری از جانب خدایند. ارتباط دو جنس را که دیگر نگو. من رنج می برم که چرا برخی نابینایان می خواهند خود را با داشته هایشان نشان دهند. گویا می خواهند بگویند هرچند من نابینا هستم ولی ببین فوق لیسانس دارم. ببین کامپیوتر را چقدر بهتر از بینا ها بلدم. تازه تو که بلد نیستی با اینترنت درست کار کنی لیاقت دوستی با مرا نداری. البته این محله از این حرفها خالی است.
راستی با خودم فکر می کردم اگر می شد بچه های این محله می توانستند یک بار حضوری با هم یک جا جمع شوند چقدر خوب بود نه؟ حیف که ما از شهرهای مختلفیم و هزار تا مشکل دیگر داریم. شاید پنجاه سال دیگر تکنولژی بیاید که بتواند با فشار یک دکمه همه با هم یک جا جمع شویم. شاید نگید نمی شود همانطور که روزی بودن اینترنت محال به نظر می رسید
خوش گذشت. چون می خواستیم که خوش بگذرانیم من عاشق خوش گذرانیم. من عاشق با هم بودن هستم. شاید تابستان را طوری تراهی کنم که چند بار با دوستانم بریم بیرون. بریم که زندگی بدون آن بی معناست. شاید کمتر دیگه مطلب روان شناسی بنویسم. انگار که یاد حرف استادم افتادم که می گفت اگر رایگان برای کسی کار کنی فکر می کنند بیکاری و می خواهی سرشان خراب شوی. بعد از مدتی بهت تیکه می اندازند و بعد هم دیگه هیچی. البته من چیز زیادی نمی دانم اما برای دوست داران مطالبم حتا اگر یک نفر هم باشد گاهی گاهی می نویسم شاید.
خوب دیگه بسه برم برسم به کارام. راستی یک نکته جناب اصغر من شما را در پستهای قبلی با نام اصغر خالی خطاب کردم که به این علت بود که فکر کردم شما هم سن مایی. از این بابت پوزش می طلبم.
بازم از مدیر سایت به خاطر سایت زیبایش ممنونم