سلاااام.

امروز خیلی خوشحالم چون چند روزه با وجودی که سرما خوردگی دو هفته ایه که سیریشم شده ولی اتفاقهای خوب هم داره واسم میفته. اولندش با اینکه هفته هنوز تا قبل از نصفه خودشو جلو کشیده, من موفق شدم دو بار برم تریای ادبیات و آقا و خانم شاهوردی را همراه با بچه های گلشون ملاقات کنم. دومندش من نسبت به فرا رسیدن یواشکی تابستون و تموم شدن امتحانها ذوق وصف ناشدنی ای دارم. اصلا مرتب دارم فکر میکنم چه کارها که توی تابستون نخواهم کرد! سومندش من تصمیم گرفتم برم استخر دانشگاه که هم ارزونه و هم جدید و هم تازگی داره واسم چرا که خیلی وقتی میشه بین منو مفهومی به اسم استخر, شکر آبه! چهارمندش بر خلاف تصورم این هفته دو بار با دوستام رفتیم بیرون را یک دستیش کشیدیم و لمسیش کردیم اساسی. دوستای آدم اگه پسر باشند, تا یه جایی واسه آدم وقت میذارند. اما دختر ها خیلی عاطفی ترند و وقت بیشتری میذارند.

واقعا اینکه میگند دختر باباییه و در بزرگسالی و پیری این دختر هست که واسه باباش عصای دست میشه را راست گفتند قدیمیها! مهشید و مهلا که هر دو اسم هم با ماه شروع میشن, واقعا به ماه شبیهند از بس مهربونن! به نظر من اگر مقداری از رفتار و خلقیات یک بچه توی ژنتیکش باشه, مقدار زیادیش هم توی تربیت و نوع خانواده نهفتهست. پدر و مادر مهشید و مهلا خودشون اینقدر با همه مهربون و خوشبرخوردند که بچه هاشون خود به خود خوب بودن را از بر میشن و نمودش وقتی ظاهر میشه که بچه ها به اصرار حواسشون به من هست و تا بالای پله های تریا من رو راهنمایی میکنند نکنه که مثلا من بیفتم یا مشکلی واسم پیش بیاد. توی شاگرد های کوچولوم هم یه نفر خیلی اینطوری بود و هوای منو داشت اونم محمد عرفان اخلاقی عزیز بود که یادمه یه بار مقصد من و شاگردم تصادفا یه استخر شد و نمیدونید چه قدر لذت میبردم که این شاگرد یازده سالم حواسش بیشتر از اینکه به خودش باشه, به معلمش که من باشم بود. همش توی شنا کردن میدید و مواظب بود ببینه من کجا میخوام برم و اگه متوجه میشد من جایی میخوام برم و دو دل موندم به سرعت فل فور خودشو میرسوند به من دستمو میگرفت و میپرسید کجا میرم و راهنماییم میکرد.. ولی حیف و دریغ که هر چی بچه ها بزرگ تر میشن شیله پیله هاشون بیشتر میشه و حس کمک به دیگران توشون ضعیفتر. نمیدونم این کودک درون چی هست که وقتی توی کسی خوابش برد, طرف زاتا از بین میره و ارزش هاش نابود میشن.

حالا تابستون که بشه خیلی بیشتر با این بچه ها توی محله خودمون سرو کله خواهم زد و سعی میکنم سر از کارشون در بیارم ببینم دقیقا چی میشه که این میشه! تابستون قرار گذاشتم به مصرف کنندگیم خیلی بها بدم و کلاس آموزش زبان, کامپیوتر یا هر چیز دیگه ای نگیرم و فقط توی خونه بخورم و بخوابم! واقعا به این نتیجه رسیدم که رفتن بیرون به اصفهان یا شهرهای اطراف در گرمای تابستون برای یه لقمه کوفت اصلا نمیرزه, به هیچیش نمیرزه, نه به سردردش و نه به اینکه از کل زندگیت عقب میمونی! عوضش میخوام اگر شد غیر از بخور و بخواب, تابستون یه کمی واسه کنکور ارشد بخونم. شاید برای ارشد خونی برم پارک که اگه رفتم پارک, باید حواسم جمع باشه توی تور بچه ها برای بازی و شادی گرفتار نشم چرا که کودک درونم هنوز سر و مر و گنده داره درونم به زندگی خوش خوشانش ادامه میده! راستی اگه استخر دانشگاه اصفهان باز باشه بد نیست واسه تفریحم که شده, یه سرکی هم اونجا بزنم. دیگه چی کار کنم؟ آها میتونم اگه حالشو داشتم یه چیزی ترجمه کنم یا آموزشی چیزی واسه اینجا تهیه کنم. راستی فردا هم اگه شد برم واسه اردوی جهادی ثبت نام کنم که با بچه های جهادی دانشگاه اصفهان بریم روستا های خیلی خیلی محروم و برای غنیتر شدن حال و هوای مردم و بچه های اون روستاها هر چی از دستمون میاد بدون چشم داشت, انجام بدیم. البته خدا خدا میکنم توی گزینش رد نشم چون معمولا برنامه این طور بوده که سالهای قبل هم مثلا سیصد تا اسم مینوشتند بعد پنجاه تا گزینش میشدند و خوب مردمم که معمولا عقلشون توی چششونه و شاید منو به عنوان اولین مورد, ردم کنند و بگند این نابیناست و مثلا غیر از دستو پا گیری چی ازش میاد؟ من که به توانایی های خودم واسه آموزش شکی ندارم ولی خوب راه رفتن و جهتیابی توی یه محیط خاکی روستایی چالش بزرگی واسه یه نابینا به حساب میاد و از اون طرف کنترل بچه های روستایی توی یه محیط باز, واسه یه نابینا مشکله و این واقعیت ها را هم میپذیرم ولی فکر کنم بشه با خلاقیت و ابتکار بچه ها را جذب کلاست کنی و بنشونیشون سر جاشون تا کلاس پیش بره. تا ببینیم چی پیش بیاد!

روستا های دور افتاده حتما بعضی هاشون کنار رودخونه هستند و باید دعا کنم اگه اعزام شدم, نیفتم توی آب! بله دیگه, قدر استخر تیتیش مامانی دانشگاه اصفهان را که نمیدونم همین هم میشه دیگه! خدا میگه هی ناشکری کردی و استخر نرفتی تا این شد که شد. نه. باید دست به کار بشم و همین شنبه برم سانس دو تا چار یا چار تا شیش یه استخری برم, یه تنی به آب بزنم ببینم دنیا دست کیه. غیر از خود استخر, سنا و جکوزیشم خیلی حال میده. راستی این جهتیابی در مورد استخر هم صدق میکنه و باید حواسمو جمع کنم توی لوله ای جایی گیر نکنم نرم پایین که اگه رفتم, فکر نکنم صدام به هیچ جا برسه!

اگه مردم, دیگه چطوری میتونم اون بیرون رفتن های این هفتم را تجربه کنم. توی اولیش که شنبه بود, رفتیم تالقانی دنبال هدفون. آخه نتبوک ها کارت صداهاشون ضعیفه و با هدفون های معمولی صداشون در نمیاد و من هفته قبل با بدبختی یکی گیر آورده بودم که دادم به یکی از رفیقای گلم که اونم دنبال همچین هدفونی بود و گیر نیاورده بود. حالا من موندم بی هدفون و هر چی هم با دوستم گشتیم هدفون خوب نبود که نبود. البته از اینکه هدفونمو دادم به رفیقم اصلا پشیمون نیستم چون اولا اون یکی از بهترین رفیقامه و دوما بنده خدا پولشو بهم داد. منتی سرش نمیذارم چون این کار وظیفهم بود که بهش بدم ولی اگه کسی دیگه بود, عمرا هدفونمو بهش میدادم! خلاصه بعد از کلی گشت و گذار و اینکه تالقانی را چند بار با دوستم متر کردیم, یه هدفونی پیدا کردیم که اگرچه به اون خوبی نیست ولی میشه فعلا باهاش تا کرد. در ادامه, من مخلوط شیر موز طالبی را تجربه کردم که خیلی خوشمزه بود و همچین که لیوانم تموم شد, گرفتمش جلوی فروشنده و گفتم بازم بریز که خندید و دوباره پرش کرد ولی پولشو نگرفت یعنی در واقع من پونصد دادمش و اونم گفت همین بسه آخه یه لیوان پرش میشد سه هزار! دیروزم پیتزایی خوردم از نوع گوشت و قارچ که پپرونی هم بود از بس فلفل داشت دیوونه شدم. بیرون رفتن را خصوصا قسمت خوردن و قدم زدنش را توی خنکای عصر و شب دوست دارم و میپرستمش هر کس که بیاد باهام بیرون و تجربه این تجربه را واسم فراهم کنه.

در کل کارهای زشت ولی از نظر خودم باحالی انجام میدم و اینها همش از بچگیمه, از اینکه کودک درونم هنوز بعد از بیست و پنج سال, خوابش نبرده. من اینم نه یه کمی بیشتر, نه یه کمی کمتر.