اینجا خونه ی منه, بذار بنویسم

سلاااام, دوروووود. چه خبر؟ خوبین؟ خوشین؟ سلامتین؟ من که توی یک هفته اخیر, وزنی که نداشتم رو کم کردم, رتالینی که نباید میخوردمو خوردم, بیداریهایی که نباید میکشیدمو کشیدم و حالا معلوم نیست نمره هایی که باید بگیرمو میگیرم یا نه! پس فردا هم یه امتحان داریم از اون مشتیاش! امتحان متون پیشرفته برگزیده نثر ادبی, یه همچین چیزی. مثلا یه متنی از یه نویسنده مث جان لیلی آورده مال شونصد سال پیش, بعدش یکی از بچه ها که خودش ده ساله توی آمریکا زندگی میکرده الان توی کلاس ماست, اون میگه منم که بومی اونجام هیچی از این متن قلنبه سلنبه نمیفهمم بعد حالا اون دوستم بومی بوده چیزی از متن دستگیرش نمیشه از منی که بومی هم نیستم انتظار دارند من بفهمم این بابا جان شونصد سال پیش منظورش از فلان کلمه یا فلان عبارتی که گفته و ترکیب و ساختارش توی قوطی هیچ عطاری پیدا نمیشه چیچی بوده! فعلا که مشغول خر زدن هستم و اگرچه محله را سرکی میکشم ولی نیستم توی نخ محله که فعلا نخ امتحانها سرمو سفت پیچیده.

خداییش سخته بخوام هم امتحان بخونم هم توی محله باشم ولی مثلا گاهی یه سری به دیدگاه ها میزنم. خوب یکی از دوستان یه حرفهای رکیکی توی بخش دیدگاه های مربوط به پستی که تیترش حالم خوب نیست بود زده بود که من دیدگاهش رو حذف کردم و بعد هم متاسفانه مجبور شدم کلا کلس آیپی یا به زبون آدمیزادی مجبور شدم یکی از گروه های آدرس های اینترنتی مربوط به شرکت اینترنتی مبین نت را مسدود کنم چون طرف از تهران هست و از مبین نت استفاده میکنه. حالا اگه مبین نتی هستید و نتونستید بیایید توی محله, دیگه بدونید این شرکت فعلا مسدوده چون امروز تماس گرفتم واسه پیگیری مزاحمتهای اینترنتی که موکول شد به شنبه و اگر بشه میخوام آیپی طرف را دربیارم ببینم خونش کجاست چون میدونید که حتی اگر آیپی شما دینامیک باشه یعنی به زبون آدمیزادیش اگر حتی آدرس اینترنتی شما متغیر باشه, بازم میشه شما رو شناسایی کرد اینطوری که توی سیستم اکانتینگ یا به زبون آدمیزادیش توی سامانه حسابرسی اینترنتی, لاگها یا آدمیزادیش همون گزارشها را بررسی میکنی میبینی فلان آیپی یا آدرس اینترنتی در فلان تاریخ و فلان ساعت در اختیار کی بوده. خوب خدا کنه این به یک سر انجامی برسه که من مبین نت رو بازش کنم. شاید خیلیها محله را از این دروازه دید میزنند و خوب نیست بسته باشه.

میبینید تورو بخدا آدمو مجبور به چه کارهایی میکنند؟ طوری نیست. همه چی آرومه, ما چه قد خوشبختیم. من برای این انسداد دروازه مبین, سی ثانیه از وقت گران بهام رو بیشتر نذاشتم. بعدش و قبلشم که همش امتحان, امتحان, امتحان, هی بازم پشت سر هم هم زمان و بدون تعطیلی بکش امتحان تا جایی که دیگه خسته شدم. دیدم عصره, همه رفتند بیرون من موندمو حوضم. منم خوب آدمم, یه ظرفیتی دارم, عطر و پودری زدم و زدم از خونه بیرون به سمت پارک. اولین بد شانسی ای که آوردم, برخورد با دو جین از ماشینهای زیادی بود که پارک شده بود توی راه پارک. تازه شلوغ پلوق هم بود و موتوریها مث چیچی گاز میدادند. اگه دولت مث موتورها به مردم گاز میداد الان دیگه مصرف کنندگانی که نفت سفید را واسه آبگرمکنها و بخاریهاشون استفاده میکنند وجود نداشتند. توی حال خودم بودم و همینجوری میرفتم که از خدا خواسته, عماد اومد جلو دستمو گرفت و گفت میخوام ببرمت تا هرجا که میخوای. این به معجزه بیشتر شبیه بود چون من عماد رو یک سالی میشد که ندیده بودمش. اصلا راجع به عماد و داداشش توی این پست میتونید اطلاعات بیشتری کسب کنید.

به هر حال, هر جوری که بود, از وسط ماشین و موتور و مرد و زن و بچه و بزرگ رد شدیم, رسیدیم پارک, و کجای پارک؟ معلومه! چه جایی بهتر از قسمت اسباب بازیها, خصوصا بخش سرسره تونلی که من خیلی دوسش دارم. عماد منو برد پای پله های سرسره و خودش رفت پی بازیش. منم با چابکی تمام از پله ها رفتم بالا تا رسیدم نوک سرسره. همیشه میرم نوک سرسره تونلی میشینم و به صدای جیغ و داد بچه ها و دعواها و خنده ها و بازیگوشیهاشون گوش میدم. خیلی حال میده. گاهی وقتها هم خودم از سرسره تونلی لیییز میخورم میرم پایین که اونم محشریه واسه خودش!

همین طوری نوک سرسره نشسته بودم که یه دختر دوازده ساله بهم سلام کرد. اول نشناختمش ولی بعد فهمیدم همون دختریه که یه روزی منو از خیابون رد کرده بود. باهاش دست دادم و شوخی همیشگیم رو به اجرا گذاشتمو گفتم دس بده, هزاری منو پس بده. یکی از کلیشه هایی که تکراری شدنش هم واسه کسی تکراری نمیشه. حد اقل واسه من یکی که اینطوره. خلاصه دخترک را در معیت یک آدامس فرستادمش از سرسره پایین و غرق فکرو خیالای خودم شدم که دیدم عماد مث موش اومد نوک سرسره و داره تکونم میده. گفتم چیه؟ گفت بیا بریم پایین روی صندلی ها بشونمت. گفتم همینجا خوبه ولی اون میگفت نه بیا بریم, بیا بریم. گفتم اگه بیام پایین پله ها رو گم میکنم دیگه چجوری برگردم رو سرسره؟ گفت خودم میرسونمت. منو عماد مث فیل و فنجون لیییز خوردیم از سرسره پایین و خوب پای سرسره, یه بابایی منتظر بچش بود و وقتی من گوریل گنده رو بجای بچش دید که مث جن جلوش سبز شدیم, یکه ای خورد و خودشو عقب کشید و زیر لب گفت به حق چیزای ندیده! آخه عماد شش سالش بیشتر نیست.

عماد, خوشحالو خندان دست منو گرفت, رفتیم یه ردیف سه تایی صندلی پیدا کردیم نشستیم که بچه های آشنای دیگه ی پارک هم اومدند و یکیشون به اسم علیرضا یه ترقه بزن خریده بود, یه ترقه بزن به شکل موشک. طرز کارش هم آسون بود و یاد من داد و گفت مجتبی بیا تو هم ترقه بزن. خیلی حال داد. اینجوری بود که یه ترقه از اینها که میذاری توی تفنگ ترقه باید از حلقه اصلی ترقه ها جدا کنی, بذاریش نوک موشک ترقه بزن, بعدم پرتش کنی توی هوا و وقتی موشک میاد زمین, ترقه پوکی میپکه و تاراقی صدا میده.

تجربه جالبی بود و حالا پشیمونم که چرا منم از بازارچه کنار پارک, یه دونه نخریدم. خوب شاید چون با وجودی که من هنوز بچم ولی روم نشده یا یادم رفته بخرم. به هر حال, از این معصومیت بچه ها خیلی خوشم میاد که حاضرند منو هرجا میخوام ببرند, حاضرند طریقه کار یه وسیله رو نشون من بدند و حاضرند واسه کسی که باهاشون خوبه, از وقت و حتی پول و کلا از خودشون مایه بذارند.

خلاصه که امروز توی پارک خیلی بهم خوش گذشت و برگشتنی هم داییم و دختر داییم و نوه داییم و زن داییم و باقی ایل و طایفه داییم رو سر چهارراهی که ختم میشه به کوچه ما دیدم. خیلی هم باهم حال و احوال کردیم و قرار گذاشتیم من تابستون برم خونه دایی یا پسر دایی. روحیهم بدجوری تازه شد و حالا آمادم دوباره برم سراغ امتحان و باز امتحان و هی امتحان. البته رتالین ندارم که واسه حواسجمعی بخورم ولی این گردشی که البته نه به تنهایی بلکه با حمایت و هدایت بچه ها داشتم اندازه ده بسته رتالین شارژم کرده. خوب دیگه, هر کسی یه جور توی زندگیش حال میکنه, منم امروز اینجوری از زندگیم لذت بردم. برم سراغ خر زدن و شما هم خوش باشید و شاد هم باشید که خوش بودن همون شاااااد بودنه! راستی تا همیشه.

مجتبی دوستتون داره بیشتر از دیروز ولی, کمتر از فردا.