من که چشمکم و حالا حالا قهرمانم

سلام! مجتبا با این نوشته من به سالهای گذشتم برگشتم وقتی که که با دوستام کفتربازی میکردیم با هم سوار موتور میشدیم وقتی که من با دوچرخه تو جوب میفتادم و اونها دستم رو میگرفتن و میگفتن بلدشو چیزی نی وقتی که سعی میکردیم ی جوری از دست مادرامون خلاص بشیم و بریم ی جا قلیون بکشیم با اینکه سنم زیاد نی ولی روزهای خوشم خیلی زود تموم شدن ‏

سلام سلام,من که حسرت کودکیمو نمیخورم چون همش بدبختی بود همیشه یادمه بچچه ها لیلی بازی میکردن و من چون نمیتونستم باهاشون همبازی بشم با هرچی که میشد خطهای خونه بازیشونو پاک میکردم همیشه تو بازیا عقب میموندم و گریه میکردم
دوران مدرسه هم بد نبود چه قدر از زیر درس خوندن فرار میکردیم چه قدر مععلمارو اذیت کردیم چه قدر در دستشوییرو رو بچه ها قفل کردیم.
دانشگاه هم که جای این کارا نیست.
خوشحالم الآن بزرگم و مستغل و هرجا که بخوام میتونم برم خیلی خوش میگذره . دوستای خیلی گلی هم دارم که به قول خودمون پایه اند خاطرات خیلی خوب و جالبی باهم داریم
میدونین نابینا بودن با وجود داشتن مشکلات زیاد واسه خودش دنیاییه اینکه مثل ما بو بکشی و فستفودیو پیدا کنی یا واسه انداختن آشغال سطل آشغالو با صدتا چیز دیگه مثل صندوق صدقه و و و اشتباهی بگیری یا با هزارتا سلامو صلوات خیابونو رد کنی یا مثل من دست راننده تاکسیرو نبینی تا پول بهش بدی یا بقیه پولتو پس بگیری یا تو اتوبوس دقیقن نفهمی کجا خالیه که بشینی یا در پیاده رو نفهمی بگی ببخشید آقا یا ببخشید خانم و به گفتن یه ببخشید بسنده کنی و تازه هیچ کس جواب نده و راهشو ادامه بده یا ممکنه هم آقاهه هم خانمه متوقف بشه یا اینکه شالاپ پاتو بذاری تو آب یا خاک همش و همش شاید در موقیت و شرایطخودش دردناکه ولی خاطرست.
در مورد شما باید بگم من هم فکر نمیکردم اینقدر پر شور و هیجان باشین اینو از آموزش اشتراک فهمیدم که فوق العاده پر انرژی بود.
بچه ها ممنون که تا آخرشو خوندین

سلام .همیشه اینده خیلی خوشکلتر از گزشتست چون اینده همون گزشتست .
🙂
خیلی پیچ در پیچ شد .مجتبی و سامان اثلا قسه نخورید من میام شراز و اصفهان میبرمتون بیرون و دوتا از اون بستنی های مارک دمینو میخوریم که یه بار مجتبی خورده بود و تو محله نوشت و منم رفتم و خوردم و فهمیدم واقا خیلییییییییییی خوشمزست . .

سلام چند روزی بود منتظر یه بحث بودم. بچگی منم خیلی خوب نبود من چون آدمی آروم بودم یا کمی از کسی بیشتر بلد بودم دوستام همیشه اذیتم میکردن چون کاری که من میتونستم بکنم اونا یا کمتر یا نمیکردن. بلاهایی که سر من تو زندگیم اومد رو یادم نمیره اما حالا که اون سالا گذشته خدارو شکر اونایی که دوسم داشتم باهام موندن و چندتا دوست خوبم پیدا کردم چه تو این محله چه تو دانشگاه. مجتبی که رفیق فابریکمه من بیام اصفهان که مجتبی رو از خونشون میکشمش بیرون همش با خودم میگردونمش سر تمرینهای موسیقیم میبرمش. یه وقت فکر نکنید همه ی کسایی که تو اصفهان هستن رو یادم میره تازه بیام تموم کسایی که میتونن و سرشون شلوغ نیست رو جمع میکنم و کلی میریم میگردیم عاشق تک تکتونم دوستون دارم فعلا.

مجتبی، نمی دونم با فاز من اصلا حال می کنی یا نه اما هر موقع که بخوای می تونی رو من حساب کنی. اینو جدی میگم. هر وقت خواستی یه ندا بده من پایتم برا هر برنامه و دیوونه بازی که آرومت کنه و خالی بشی.

قابلی نداشت واقعً بعضی مواقع به بدترین اتفاقها میخندین
منم خیلی شیطون بودم و هستم همه بهم میگن باید پسر میشدی!!
من تا اول راهنمایی تو ابابصیر بودم یادمه سر کلاس دینی که دبیرمون نابینا بود, در باز بود, آروم رفتم آب خوردم وقتی اومدم دبیره درو بسته بود.
سال پیش با دوستام رفته بودیم گلستان راننده سر جاش نشسته بود و دکمه رو زد تا در صندوق عقب باز بشه ما وسایلو بذاریم داخل, ما هم به خیال اینکه در بازه چمدونای سنگینرو بلند کردیم و گذاشتیم رو در مونده بودیم چرا نمیره پایین نگو در کامل باز نشده بوده.
بچه ها خیلی خنده دار بود.باید تو شرایطش باشین تا بفهمین چه قدر خنده دار بود.
راستی من تو دبیرستان همیشه تنبک میزدم یبار مدیرمون اومد ازبس سر وثدا بود من همچنان به کارم ادامه میدادم دوستام هم از بس ترسیده بودن نتونستن بهم بگن مدیر اومده,
خودش باورش نمیشد بهم گفت آب نیست وگرنه شناگره ماهری هستیا!!!
رو منم میتونین واسه تفریح حساب کنین.

ایول بچه ها ۱۵ تا دیگه. اگه واقعً پایه این بیاین برسونیم به ۱۰۰ تا. خودتونو نشون بدین.
من که از پستهای قبلی خبر ندارم اما فکر کنم اگه بشه ۱۰۰ تا رکورد میزنیم. پس دست به کار شین.
راستی آدرس خونه ی ما:

همون جایی که درش به دیوارش چسبیده.

الماسی جون شما هم بیا اصفهان خوش میگذره به خصوص اینکه من هستم!!!!!!!