امروز طبق معمول روزای دیگه دیدم نمیشه همش مث کوکومه, چمباتمه بزنم گوشه اتاقم, کز کنم ی جا و بیکار بشینم. این شد که بعد از حدود های ساعت پنج و شش بعد از ظهر, زدم از خونه بیرون ولی زدنم بیرون همان و برگشتنم به خونه هم همان. آخه من با شلوار کردی و یک مشت ریش بد مسب رفته بودم بیرون اونم بی جوراب و با دمپایی! اومدم ی کمی با کامپیوتر ور رفتم, ی کمی با خواهرم فیلم دیدم و بعدشم رفتم تو دوش. خیلی خوف بود, جاتون حساااابی خالی. من که کلی کیف کردم خصوصا اون موقعه که ریشهای سگی را از روی صورتم میروندم و به هلاکت میرسوندمشون! فقط ی جای کار بد شد اونم وقتی که ی مشکل از نوع سوزشی سفت حمله کرد بهم و چشمهام را با شامپو مورد تهاجم قرار داد. من سر چشمام خیلی حساسم این بود که تا میتونستم آب ریختم تو چشام ولی فایده ای نمیکرد و جا دشمنتون خالی دهن چشمام به همراه دهن خودم و دهن افکارم همگی با هم و در معیت من استرس زده, سرویس شدند. خوب سرویس گاهی وقتها نیازه, میدونید که چی میگم, هان؟ مثلا ماشین یا موتور و وسایلی که قطعه مطعه زیاد دارند باید هر چند وقت یک بار سرویس بشند. دهن هم همینه دیگه, از فک و آرواره و دندون ها بگیر تا لثه و بزاق و زبون همه و همه تعدادی کم از هزاران هزار اعضای بیشمار دهن را تشکیل میدند پس به قول انشاهای بچگیمون نتیجه میگیریم که دهن هم باید بعضی وقتها سرویس بشه. خلاصه اون مشکل از حمله خودش دست برداشت و بعد از اینکه به سلامتی از دوش زدم تو حیاط, یک راست زدم بیرون و اولین جایی که رفتم, پیش اصغر آقا سوپری محل بود که خعلی دوسش دارم. چند بسته آدامس موزی اصلی خریدم و رفتم توی خیابون شریعتی تابکی بخورم ببینم دنیا دست کیه. صدای ترانه و مداحی با بوی اسفند و حرارت آتیشش, تعارف شربت و شیرینی مخلوط با صدای مردم شاد و رفت و آمد وحشی وار موتور ها و متانت ماشینهای ببعی مانند, همه و همه تجربه خاصی را واسم رقم میزد. اون جا توی اون هیاهو, با محمد و مهدی درویشی یکی یازده ساله و دیگری شش ساله آشنا شدم و باباشون رو دیدم که این بچه های بیچاره اش را کنار خیابون, یک ساعت معطل رفیقش کرده بود. ی بسته آدامس موزی اصلی دادم محمد و مهدی و برگشتم محله طرف مسجد حجتیه. یه کمی توی مسجد موندم و واسه ی بچه یازده ساله از انیشتین گفتم که میخواسته ی کاری کنه بتونیم بریم زمان گذشته, بچهه هی اسمشو اشتباهی انیش تنگ تلفظ میکرد و ی بازار خنده ای داشتیم که باید بودید میدیدید! بعدش ابوالفضل هشت نه ساله هم اومد ی کم با هم حرفیدیم و من تشنم شد. ی تشنگی میگم ی تشنگی میشنوین. داشتم دیوونه میشدم! مث برق خودمو رسوندم خونه, ی سمسوری کامل را شتری بریده مث شتر خوردمش ولی بازم تشنگیم فرو کش نکرد که نکرد! باااد کردم ولی بازم لامسب تشنم بود. ی لیوان گنده آب یخم رو اون سمسوری خوردم و الان در حد توپهای بزرگی که واسه بازی بچه کوچیکا میسازند که بشینند روشون, در همون حد باد کردم و دقیقا همون شکلی شدم. گاهی وقتا خیلی اینجوری میشم که یکی دوتا دلستر گنده خانواده یا بطری گنده آب را میرم بالا و کلی میوه میخورم ولی باز مث سگ تشنمه. نمیدونم شمام اینجور شدین و اگه آره, دقیقا همچین مواقعی چیکار میکنین. یکی از معایب نابینایی همینه که مثلا اگه توی ی پارکی جایی باشی, تشنت بشه, جای شیر آب رو ندونی و کسی هم نباشه ازش بپرسی, اون وقت چهرت دیدنی میشه. در مورد چیزای دیگه مث دستشویی هم همین بساطه. شاید تشنگی زیادم از گرمای زیاده. الان که دارم مینویسم, همه لباسامو درآوردم و لخت لختم. باد کولر داره پوستمو نوازش میکنه و ی حالت خوب و ملویی بهم دست میده, انگاری که باد و آب و پروانه کولر در کارند تا من خنکم شه و تشنگی رو کمتر احساس کنم. خلاصه که نمیدونم این چه کاریه, چه دردو مرضیه که من گاهی وقتا مییام جزئی ترین اتفاقاتم را اینجا مینویسم! شاید چون من مشکل دارم, شاید چون شما رو زیادی صمیمی و خودمونی میدونم, شاید کمبوده, شاید علتش رو نمیدونم, شاید گاهی زیادی بهم فشار مییاد و ظرفیتم کمه, شاید من عرف شکنم و از انجام این کار, لذت زیادی میبرم. به هر حال که من کار نوشتنم تموم شد و همین که پستش میکنم توی سایت, همین که روی یکی از تابلوهای محله نصبش میکنم روحمو ارضا میکنه. خوب دیگه برم ی شامی بخورم شایدم نه, باید ی چندتا لیوان آبمیوه و دوق و یکی دوتا کاسه ماست برم بالا. تشنمه, تشنمه!