سلاام من به عنوانه یه نیمه بینا همه ی حرفات رو قبول دارم .
ولی من شاکی نمیشم که کسی کمکم کنه من از این شاکیم که ما رو به عنوانه یه کسی که مشکل داره قبول ندارن و بیشتر از یه نابینا ازیتمون میکنن .
امیدوارم که خدا یه عقلی به اونا بده یه صبریم به ما 🙂
اگه بخوام بگم چه طوری و از چه راه هایی ازیتمون میکنن و تجربیاتم رو بگم یه پست میشه ولی بیخیالی باید تی کنیم دوست من .

سلام من خودم نابینای مطلق هستم و همه میدونید پس طرف شماها هستم نه طرف بیناها ولی فکر نمیکنید بهتره ما به جای فحش دادن بییاییم فرهنگ سازی کنیم؟ فکر نمیکنید فرهنگ سازی را نباید مسخره کنیم و نباید بگیم این بچه مثبت بازیها را در نیار؟ فکر نمیکنید اگه من به یک نفری که داره بدجوری هدایتم میکنه بگم که عزیزم من پا دارم فقط اندازه جوب را بهم بگو بهتر باشه؟ خوب وقتی ما فحش میدیم پرخاش میکنیم طرف قصدشم خیر بوده دیگه این کارها را نمیکنه. به خدا باید شکر کنیم که توی ایران هستیم خیلیها توی غرب معتقدند راهنمایی یک معلول تا یک جایی به اونها مربوطه و فقط دولت را مسئول میدونند ولی اینجا کسی بوده که تا منو به مقصد نرسونده بیخیال نشده. یکی ی روزی بهم گفت آقا اگه راهنماییت کنم بهت بر نمیخوره؟ گفتم نه, لطف هم میکنی, چرا بر بخوره؟ گفت آخه یکی را راهنمایی کردم مث خودت نابینا بود هرچی فحش بلد بود و نبود بهم داد. ما اگر عصبانی هستیم, اگر کار بعضیها اشتباهه, باید فرهنگ سازی کنیم, باید با عمل و نه با حرف نشون بدیم که ما کی هستیم و چه کارهایی میتونیم بکنیم و محدودیتهامون چه چیزاییه. اینطوری افراد قانع میشند و برخوردی که مورد انتظار ماست با ما انجام میدند. بچه های محله ما قبلا به من سنگ پرت میکردند الان بیایید ببینید من شدم ستاره نامبر وان برای اونها. بزرگتر ها پشت من بد میگفتند که این بیکار و بی آر ول میگرده توی محله ولی الان بییایید ببینید چه احترامی میگذارند. همه و همه واسه ی اینه که من با بچه ها مهربون هستم و کارهای کامپیوتری و زبانی بزرگتر ها را هم راه میندازم. اینطوری میفهمند یک من ماست چه قدر کره داره. خوش باشید.

هیچی نمیگم چشمک فقط میخندم
hahahahahaha
heh heh heh
hahaha

سلام من دو روز نبودم این محله کن فَیَکن شده چند روز دیرتر میومدم تو کوچه هاش گم میشدم.
دقیقا با آقای خادمی موافقم. من هم نابینای مطلق هستم و شاید دقیقا متوجه این نشم که نگاه های ناجور با آدم چه کار میکنه؟ ولی من معتقدم که با فکر کردن به این مشکلات هر چند هم که عظیم باشن فقط روح خودمون رو داغون میکنیم. شاید در نگاه اوّل به این حرفهای من تو دلتون بگید دلت خوشه داری همینجوری یه جمع رو نصیحت میکنی. ولی واقعا جدّی میگم. من هم از رودکی و بهزیستی خیری ندیدم. یک بار هم که نیاز به مخزن الاسرار نظامی داشتم که سر کلاس ببرم، خودم نشستم و حدود دو هزار و سیصد بیت رو تایپ کردم که به شدّت انرژیمو ازم گرفت. کارت معلولیت هم واقعا یکی دو سالی میشه که ندیدمش. دست مادرمه. میخوام چی کار که پیش خودم نگه دارم؟
ولی واقعا این فرهنگ سازی در مواردی که طرف مقابل آدم باشه خوب جواب میده.
تو دانشگاه به پله رسیدیم طرف پامو بلند میکنه میذاره روی پله. این کار رو به کندی انجام داد و من در حالی که از ایستادن روی یک پا تعادلم حسابی به هم ریخته بود و هم از این رفتار غیر منتظره ی اون خانم شگفت زده شده بودم با خنده گفتم: اگه به جای اینکه اینجور به سختی پامو روی پله بذارید بهم میگفتید به پله رسیدیم خیلی بهتر بود، شما هم راحتتر بودید، نه؟ گفت: چرا، ولی، مکث کرد موند چی بگه گفتم: ولی فکر کردید من نمیتونم و ممکنه بیفتم.
گفت: شاید، ببخشید واقعا عذر میخوام.
در بسیاری از موارد برخوردهای ما واقعا تعیین کننده ی رفتار طرف مقابله.
بعضی وقتها هم هیچ کاری نمیشه کرد. زهره از اتوبوس گفتی یاد چند ماه پیش افتادم. با دوستم رفته بودم قنّادی شکلات بخرم. در راه برگشت به دانشگاه وقتی سوار اتوبوس شدیم من داشتم میرفتم طرف صندلی که بشینم و بعد از یه عالمه پیاده روی یه نفس راحت بکشم، ولی چون تو یه دستم کیف سنگینم بود و تو یه دستم شکلاتها، این کار رو نمیتونستم به سرعت انجام بدم یه دفعه یه وحشی از راه رسید من رو عقب زد و رفت روی اون صندلی نشست.
وقتی پیاده شدیم دوستم گفت: اول نگاهت کرد و متوجه نابیناییت شد. اعصابم خیلی به هم ریخته بود. ولی واقعا با این آدما نمیشه کاری کرد. اگه من اعتراضی هم میکردم اون نمیومد بگه بفرمایید برید سر جاتون بشینید من اشتباه کردم. این جور افراد رو فقط باید به خدا واگذار کرد.
خدایا!!! به همه ی بندگانت که در مواجهه با نابینا و نیمه بینا قرار میگیرند قلب سلیم و عقل درست و حسابی عطا بفرما.
من تا سال هشتاد و پنج که به قم اومدم از اینکه بعضی بیناها خودشون رو به جای ما جا میزنن چیزی نمیدونستم.
وقتی برای اولین بار به بهزیستی قم رفتم قبل از هر چیزی چشم پزشک چشمم رو مورد معاینه قرار داد که ببینه واقعا نابینا هستم یا نه؟ از هر روشی میشد برای این کار استفاده کرد. مثل اینکه من پانزده سال در بهزیستی گیلان پرونده داشتم و پرونده موجود بود.چه طور این همه سال بینایی من تشخیص داده نشده.من چنان از این قضیه ناراحت شدم که تا دو سه روز حالم خوش نبود.
به نظرم اینجور آدمها رو که باعث میشن چنین برخوردی با ما بشه باید کشت.
فعلا خداحافظ

درود بر شما
امیر از جوب گذشتنت جالب بود ها .
مجتبی جان دقیقا و کاملا با شما موافقم باید فرهنگ سازی کرد و در ادامه به امیر رضا بگویم ببین تنها تو نیستی که عصبانی بودی ببین برای همه بدون تعارف این موارد اتفاق افتاده است حالا کم وکیفش تفاوت داره اما شما خیلی شججاعت به خرج دادی که این را نوشتی .راستش مردم اغلب نمیدانند که در مقابل موارد بخصوصی چه کار بکنند و این مورد نیز برای همین ندانستن برای ما اتفاق می افتد .سخت است برای کم بینا اما ساجده گفت که اصلا شکایت نمی کند راه دستش همین است .مردم واقعا نمیدانند و شما که کم می بینید به دلیل عدم وضوح بیشتر از نابینا عصبانی می شوید بله اما خیلی مواقع هم راحت تر از نابینا های مطلق هستید پس سخت بودن یک امر نسبی است و می توان با سعه صدر وحوصله موارد را مرتفع نمود .یکی از موارد سخت برای ما کم بیناها اینه که دیرتر واقف به ندیدن ما می شوند و به راحتی به ما اطمینان نیم کنند و همواره تصور دیدن برای ایشان است .مثلا خانواده من بیشتر مواقع یادشان می رود که مشکل من چیست اما بستگان بیشتر حواسشان است .در خصوص توجه و ندانستن همین قدر بگویم که دوشب گذشته برای عرض تسلیت به خانه همسایه امان رفتم هنگام بیرون آمدن کفشهایم را برایم بهدست گرفت آقای همسایه و سعی داشت در جلوی در به بپوشم یا اینکه زیر بغلم را گرفت از پله ها و اینکه از جوب به همین منوال یعنی میدانست اما حدود ندیدن من را و اینکه چه باید بکند وبه خیال خودش داشت مرا کمک می کرد در حالیکه داشتم جدی اذیت می شدم واون تازه عمل قلب باز کرده بود سالها و اینعمل برای او نیز ممکن بود عوارض داشته باشد اما سعی در کمک کردن داشت این هم جوری اش هست اما نباید زود پیشداوری کرد باید حوصله به خرج داد .
ماه قبل راستش به بانک مراجعه کردم به همراه فرزندم وخیلی مطمئن بودم و بی پروا داشتم می رفتم با اطمینان به اینکه اگر مانعی باشد به من می گوید در هنگام ورود درست همانجائی که نور در آستانه کم شدن بود در میان درب خودکار خانمی به بغل ایستاده و تقریبا مایل با خانم دیگری صحبت می کرد و من هم با تمام دقت در این موقعیت خطا دیدم و مختصر تماسی با او داشتم که فورا معذرت خواهی کردم او نیز جایش را تغییر داد و گفت نگاه کن مگه نمی بینی .نفسم را حبس کردم و تا حدی احساس کردم آشناست یا همکار است و بیان کردم که بله من دیدم کم است اما شما چرا در آستانه در ایستاده بودید که او نیز با جواب من پاسخش را یافت و او نیز معذرت خواهی کرد و رفت !!!!
بله یا چند ماه جلوتر در همان محل من با احتیاط و گا ماس گاماس می رفتم که به ناگاه خانمی هنوز کاملا بر نگشته بود به حرکت در آمد به سوی من و به من برخورد فورا داد وفریاد به راه انداخت که اونجا من هم بر سرش فریاد زدم و جالب تر اینکه همسرش بود و او از من معذرت خواست و مسئله ختم به خیر شد بله از این اتفاق ها برای همه ما میافتد اما با توجه به موقعیت سعی داشته باشیم مرتفعش کنیم و طوری رفتار کنیم که فرهنگ باشد برای مردم روزی شاید از من به بدی یاد می کردند و خبیث واین حرف ها را می گفتند که چرا چشم در چشم اونا نگاه می کنم ولی سلام آنها را پاسخ نمیدهم یا سلام نمی کنم اما با شوخی ها واینکه در مقابل گلایه دیگران گفتم خوب شما سلام می کردید .یا خیلی سالها واقعا سخت بود برای من برخورد مردم اما حالا کنار آمدم وامیر رضا هم تجربه اش کامل خواهد شد او حق دارد .
در مقابل اینکه مسئله ای را محمد جواد مطرح کردند دو حالت دارد یا اینکه اون فرشته وانمود کرده که این وضعیت را دارد مثل شخصی که روزه بوده ولی از محله جذامیان عبور می کرده که غذا مناسبی را هم نداشتند که یکی از اونا مرد را تعارف می کند و او نیز بر سر سفره اونا میره و چند لقمه بر میداره در حالیکه از او سئوال می شه در مقابل دیگران که از ایشان فرار می کنند چرا اون غذا ایشان را میخورد که می گوید مردم روزه هستند و من امروز توفیق نداشتم و برای اینکه دل اون فرد را نشکند چند لقمه برداشتهبود .این یک هاهاهاها ودیگه اینکه معلولان در چهار رده یا دسته دسته بندی می شوند ضعیف ،متوسط ،شدید و خیلی شدید و می خواهم بگویم که افرادی مثل امیر رضا که دیدشان خیلی کم است متاسفانه در رده نابینایان و خیلی شدید هستند ولی در درجه شدید قرار می گیرند و اینطوری نی شود که حق ایشان تباه می شود و تمام امکانات به درجه شدید و خیلی شدید تعلق می گیرد .یک چیز دیگه به قول یکی از بچه های ما که امیر نام دارد حمید اگر به نرده های کنار خیابان هم بر خورد کند فورا معذرت خواهی می کند و من هم همینطوری هستم به هر دلیل سریع معذرت خواهی می کنم حالا مرد باشد یا زن فقط به خاطر کوتاه آمدن و فیصله امر .
مرتضی جان از مقابله به مثل با کیف خیلی …. شانس آوردی که با کفش کتک نخوردی ها ..
بچه ها پست خوبی است بخندید هر چند که به خودتان باشد .
وقتی که دیگران می توانند به ما بخندند چرا ما برای خودمان نخندیم .و خوشا به حال بعضی ها که دوستانشان فراجناحی !!! هستند بای

با سلام امیر رضا جان اول راهید خواهش میکنم که گفته های مرا نه بعنوان نصیحت بلکه بعنوان تجربه زندگی بپذیر اول اینکه فکر کن آنکسی که بتو کمک میکند از خیابان رد شوی وقت میگذارد یا نه دوم اینکه تا بحال فکر کرده ایی که ممکن است آنکسی که میگویی مثل حیوان تو را با خودش میکشد علتش چیست بنظره حقیر این است که چون از ترس اینکه ماشین ها حرکت نکنند و بتو آسیبی نزنند میخواهد هر چه سریع تر تو را از محلکه دور کند نمیدانم تا بحال از این دید نگاه کرده ایی یا فرم دیگری مینگری به عقیده من در زندگی همیشه مثبت فکر کن و امواج منفی نفرست کار آسانی نیست امید وارم از پس این مهم بر آیی راستی فراموش کردم که بگویم که حتما به کسی که بتو کمک میکند راه صحیح را بیاموز به امید جامعه ایی بهتر از این دوران.

سلام درسته فرهنگ سازی برای کسانی که بفهمن.
ولی باید به اونایی که به ما کمک میکنن هم حق داد. خیلیها راه و روشش رو نمیدونن که تو کامنت قبلی یه مثال زدم از ماجرای پله های دانشگاه.نخودی راست میگه، به نیمه ی پر لیوان بنگرید. عصبانیت واقعا جواب نمیده. حتی بعضی از کسانی که به کمک من میان با اینکه مسیر خیلی کوتاهه و شروع نشده تموم میشه میگن: ببخشید اگه درست راهنماییتون نمیکنم. من اولین باره که به یه نابینا کمک میکنم. تو دانشگاه میدیدمتون ولی میترسیدم بیام جلو یه اشتباهی بکنم که شما ناراحت بشید. پس همه یه جور نیستن. با حرفهای شما هم کاملا موافقم. رفتاری که با شما میشه واقعا درست نیست. ولی خوب دیگه چه میشه کرد؟
آن کس که نداند و نداند که نداند
در جهل مرکّب ابد الدهر بماند.
گلبال رو اون موقعی که رشت بودم، در سنین ده یازده سالگی تجربه کردم. ولی وقتی اومدم قم گلبال ساعت هفت و نیم صبح بود. شما بگید ساعت هفت صبح چرا آدم باید از خونه بزنه بیرون. همه ی روزهای سال که به خاطر رفتن به دانشگاه باید ساعت شش بیدار بشم. چرا خودم رو از خوابیدن تا ساعت نه ده روزهای تابستون محروم کنم؟ این بود که طرف گلبال نرفتم، و اصلا یادم رفته توپش چه اندازه ای هست.
ببینیم این کامنتهای من کی تأیید میشه. از دیشب تا حالا که خبری نیست. ولی چاره ای نبود، این تغییر نام باید اتفاق می افتاد.