گاهی وقتها تکلیفم با هیشکی روشن نیست و نمیدونم دقیقا چی میخوام به هر کس بگم. مثلا الان دارم راجع به تو فکر میکنم. دارم با خودم میگم تو چه وقتهایی بیشتر منو دوست داری و من چه وقتهایی بیشتر تو رو دوست دارم! مثلا آیا تو وقتی منو بیشتر دوست داری که بهم نیاز پیدا میکنی یا بیشتر وقتی که بهت نیاز پیدا میکنم؟ آیا من وقتی که سردت میشه و بودنم را انتظار داری بیشتر دوستت دارم یا وقتی سردم میشه و گرمات را میخوام؟ همه ی اینها فلسفه ی قاتی و بی معنایی را توی ذهنم میسازن که فقط باید بنویسمشون تا بلکم ی کمی راحت بشم و بگم این موهومات حد اقل غیر از مغز من مغز کامپیوتر این سایت را هم اشغال کردند. ببین مثلا وقتی من ی کاری بهت میگم واسم انجام بدی واقعا چه حس هایی توی وجودت هست؟ اون لحظه به چیا فکر میکنی؟ به ارضا روح خودت از انجام کار یا به من و رفع نیاز من توسط تو. من از اون آدمهایی هستم که دوس دارم سخت این چیزها را بدونم. مثلا پیش خودم میگم اگه قبلش من ی کاری واست انجام داده باشم شاید با رضایت کارمو انجام میدی ولی اگه چند وقتی باشه از من خبری نبوده باشه یا کاری واسم نمیکنی یا منو میپیچونی یا کارمو سرسری میگیریش. از این حالت ها خیلی ناراضیم و بهشون فکر که میکنم میبینم دنیا چه قدر پوچ و بی معنی میشه گاهی وقتها ولی بعدش از طرفی بهت حق میدم که اگه منم بودم و کاری واسم نکرده بودی یا چند وقتی بوده که ازت خبری نبوده شاید میپیچوندمت یا کارتو انجام نمیدادم یا سرسری میگرفتمش. خوب حالا یچورایی تساوی بین رفتارهای متقابل منو تو رو خودم ساختم ولی از همین تساوی خودمم بدم مییاد. آخه چرا باید تو منو تا وقتی به دردت میخورم بخواهی و چرا من باید تو رو تا وقتی به دردم میخوری بخوام؟ اصلا شاید این طرز فکرها را باید چسبوند به ماتریالیست ها ولی خوب پس اون هایی که میگند هم دیگه را به خاطر خودشون دوس دارند دقیقا منظورشون چیه؟ یعنی من اگه از هیچ چیز تو خوشم نیاد, مثلا نه راه رفتنت را دوس داشته باشم و نه قیافهت را و نه حرف زدنت را پس چطوری میتونم ادعا کنم من تو رو واسه خودت دوستت دارم. این خودت یعنی دقیقا چی؟ غیر از اینه که خودت همون مجموعه خصوصیات تو هست؟ خوب مجموعه خصوصیات تو هم مثلا اگه هیچ کدومش به ذائقه من خوش نیاد پس این یعنی چی که من تو رو به خاطر خودت میخوام؟ یکی نیست به این سوال هام جواب بده و منم داره خوابم میگیره و هرچی خوابم عمیق تر میشه معنای این سوال ها و اهمیتشون کمتر و کم رنگ تر میشه. حس میکنم حتی کسایی هم که میگند وجود طرف را دوس دارند, یا در لحظه دچار چرت گویی مزمن میشند یا حتما لابد ی فرضیه ای, تئوری ای, فلسفه ای چیزی پشت افکارشون دارند که من ازش بیخبرم. هرچی هم که باشه من نمیتونم بفهمم رابطه ی دو طرف بدون اینکه رفع نیاز ها وسط باشه چطوری میتونه شکل بگیره و پایدار بمونه. یا همچین چیزی نیست و دروغه و یا اگه هست من نمیتونم درکش کنم و اگه هم بشه درکش کرد حتما اون آدمهایی که بدون توجه به نیاز ها رابطه های قوی باهم دارند باید ظرفیت خیلی بالایی داشته باشند که از عقل من به دوره.