این پست را به این خاطر به ساجده تقدیم می کنم که بارها و بارها برای نوشته شدن قسمت دوم آن به من ایمیل زده است و درخاست کرده است. البته خوب نوشتن این مطلب به زمان و مکانی مناسب نیاز داشت که خدا را شکر حالا به دست آمد. همه رفته اند بیرون از خانه من تنها هستم و به دور از غیل و غال نشستم نوشتم.
اگر حال دارید. واقعا اگر حالش را دارید با سرعتی پایین و با دقت بخوانیدش. بسیار مناسب و خوب است. در زندگی شما را بیمه از افسردگی و مشکلات روانی می کند

وقتی به انسانهای دیگر می نگرید تعجب می کنید. یک نفر با یک حرف ساده ناراحت می شود و دیگری با دهها توهین نارحت نمی شود. یکی پنج بار کنکور می دهد و دیگری با اولین کنکور بیخیال درس می شود و به این نکته پی می برد که خنگ است و هیچ گاه نمی تواند در درس موفق باشد. یکی صبور است و دیگری در مقابل کمترین استرس خود را می بازد. یکی تا بیاید گوش کن باز شود صدتا فحش می دهد و یکی آرام می نشیند و به آهنگی گوش می دهد. یکی برایش مهم است که کامنتهایش زیاد شود ولی دیگری برایش مهم است که مطلبی جزاب و به درد بخور بگذارد. یکی برایش مهم است که پستهای بدون اشکال بگذارد ولی دیگری هر روز یک پست می گذارد و برایش مهم نیست که چه می شود. یک نابینا به راحتی با یک معلول دیگر جسمی حرکتی ازدواج می کند و دیگری به دنبال دختری بینا یا دیگری به دنبال نابینایی شبیه خود می گردد.
آری دوستان با نگاهی به اطرافیان می بینید که دیگران در مقابل یک فکر. رویداد. تجربه. استرس یا هر چیزی دیگر که از هر لحاظی با هم شبیه است رفتارهای متفاوت نشان می دهند. افکار مختلفی را تجربه می کنند
زندگی ما از سه بخش تشکیل شده است اول رویدادی که اتفاق می افتد که گاهی خودمان موجب و علت آن هستیم و گاهی دیگران. و گاهی از دست ما و دیگران هم خارج است به بیانی آش کشک خاله است. مثل قبول نشدن در کنکور گرفتن دکترا. آمدن سیل یا زلزله. اینکه بچه چندم باشیم. اینکه بابا چه کاره باشه. اینکه چقدر هوش داشه باشیم. اینکه دوستمان چگونه رفتار کند و
به این قسمت رویداد فعال کننده یا a گویند
قسمتی دیگر. رفتاری اس که ما در برابر آن رویداد انجامش می دهیم مثل گریه کردن در مقابل نمره زیر ده. احساس افسردگی زمانی که یکی از فامیل سرطان می گیرد. ناراحت شدن وقتی دوستمان ما را طرد می کند. غمگین شدن وقتی دیگران به تعهدشان عمل نمی کنند. احساس خستگی و سر درد وقتی به علت نابینایی به خواسته هایمان نمی رسیم. احساس یإس و نا امیدی وقتی دختر مورد نظرمان به ما جواب منفی می دهد. احساس لظت نبردن از رابطه جنسی وقتی با همسرمان هستیم. و
این بخش همان c یا پیامد رفتاری احساسی ماست
اما یک بخش مهم که پلی است بین این دو نیز هست. که b یا باور نام دارد. من و دوستم دو نفر مجزا هستیم هر دو نابینای مطلق هستیم هر دو از صبح تا به شب با مشکلات نابیناییمان سر و کله می زنیم اما من شبها احساس افسردگی می کنم و دوستم خیلی هم شاد است. به او می گویم نارحت نیستی که نمی توانی چون سایر دوستان رانندگی کنی بدوی. کتابی را که دوست داری بخری خودت بخوانی. می گوید ببین هرچند این ها خیلی سخت است اما به هر حال هست. من این مثاعل را می پذیرم و تا آنجا که می توانم تلاش می کنم به خواسته های معقولم برسم و آنهایی را که نمی شود بهشان رسید را با چیزی دیگر جایگزین می کنم. اما من نمی توانم من می گویم که نه من چشمهایم را می خواهم
دقت کنید این دو دو باور است که دو پیامد دارد. رویداد فعال کننده نابینایی مشترک است باور ها متفاوت است و در پی آن دو پیامد متفاوت می آید. دو دختر هر دو از سن ازدواجشان گذشته است یکی بسیار غمگین است و دیگری این چنین نیست. اولی معتقد است هر دختری باید ازدواج کند وگرنه در آینده به مصیبتی بد گرفتار می شود. او می گوید من تقصیر کار هستم از بس به خودم نمی رسم و چادر می پوشم و سعی می کنم خودم را بگیرم هیچ کس مرا نمی پسندد. اما نفر دوم با همین شرایط می گوید چه کسی گفته همه باید ازدواج کنند. کجای دنیا نوشته اند که ازدواج یک امر مهم است به نظر من ازدواج می تواند شکل گیرد و یا شکل نگیرد اگر مورد خوبی پیدا شد که چه بهتر ولی اگر نشد من بدون ازدواج نمی میرم.
کمال گرایی که در آموزش تیپ شناسی ام در مورد ن صحبت کردم باید ها و نباید ها. انعطاف نداشتن و پیروی از خواسته های دیگران. نسنجیدن سود و زیان یک فکر یا مواردی دیگر ما را به قهقرای احساس منفی می کشاند تإمیم یک مورد به تمام زندگی ما را به مشکل می کشد
مثلا ساجده در کامنت قسمت قبلی گفته بود که خیلی بد شانسم
چرا به این نتیجه می رسد چون دو سه بار پشت سر هم بد می آورد چون به خوش شانسیهایش توجه نمی کند. چون خاطره درس پرسیدن سر کلاس خیلی برایش مهم شده است او هیچ گاه نمی اندیشد که اگر من بد شانس بودم پس چرا پدر مادرم حنوض زنده اند. چرا من پول دارم تا بنشینم از اینترنت استفاده کنم در حالی که به آمار جهانی که در دست است هزاران دختر بی گناه هم اکنون زیر دست و پای مردان خورد می شوند. پس چرا توانستم درسم را تمام کنم در حالی که هزاران تن حتا یک کلاس درس نخوانده اند. چرا هوشم اینقدر است در حالی که هزاران عقب مانده ذهنی در مراکز بستری هستند. او باور ذهنی دارد که هیچ گاه زیر سوال نبرده شان اگر به این موارد توجه کند می فهمد نه بابا تازه خیلی خوش شانس هم است. تازه یکی از بزرگترین شانسهایش این است که با من آشنا شده است.
در پایان این پست خاطره مجتبی را که در قسمت قبلی آمده بود را می آورم و تجزیه تحلیلش می کنم. البته توجه کنید من نمی گویم مجتبی مشکل دارد یا من از او سالم تر هستم. بلکه او از جمله نادر کسانی است که به راحتی در مورد مشکلاتش صحبت می کند و بنا به درخاست خودش این مطلب را برسی می کنیم
سلام آقای مشاور, راستش را بخوایید, مثلا یک بار یک نفر به من گفت سر ساعت شش بعد از ظهر بیا فلکه مرکزی, باهم بریم بیرون و حرف بزنیم و دلم گرفته. منم گفتم
باشه. رفتم ساعت شش ده دقیقه کم نشستم توی فلکه, تا شد شش و بیست دقیقه. دیدم نیومد, اعصابم قاتی شد. بعد که زنگ زدم بهش دیدم صدای شلوغی میاد. بهش گفتم کجایی,
پس دیر کردی. گفت کی, چی, کجا؟ گفت جات خالی من با دوستام رفتیم فلان پارک و اینقدر داره بهمون خوش میگذره که نگو! گفتم آخه مرد نا حسابی تو به من گفتی ساعت
شش بیام فلکه مرکزی, گفت واایییی ببخشید, به خدا اسن یادم نبود, حالا طوری نیس ایشالا یه روز دیگه. بعدم قطع کرد. انگاری که من ازش خواسته باشم, یا من گفته
باشم بریم بیرون. اعصابم ریخت به هم. برگشتم خونه و به خودم کلی چیز گفتم که نباید به حرفش گوش میکردم, باید این بابا رو از همون اول دوستیش میشناختم, حالا
منم تو پیامک, فحشش میدم, مینویسم دیگه باهام حرف نزن, مینویسم باید معذرت خواهی کنی, مینویسم چرا پشیمون نیستی از کارت, چرا اینها را بی احترامی به من نمیدونی,
چرا سر سری از همه چیز رد میشی, خوبه منم این جوری باشم؟ بعد میگم خوب شاید نتونسته بیاد, ولی بعد میگم پس چرا نگفت نمیاد و چرا منو کاشت؟ میگم این بی خیال
هست کلا, بعد میگم بیخود, دوستی یه حریم هایی یه قوانینی داره, نداره؟ بعد همین جوری خودمو میخورم و اعصابم خرده و بین نوشتن و ننوشتن پیامک موندم که یه دفعه
میبینم داره زنگ میزنه رو گوشیم. بعد میگم جوابشو نمیدم تا یاد بگیره. بعد یه چند دقیقه که میگذره پشیمون میشم و میگم ای کاش جواب داده بودم, شاید خواسته معذرت
خواهی کنه و من فرصت رو ازش گرفتم, بعد میبینم یک ساعت بعد دوباره بهم زنگ میزنه. منم به خیال اینکه میخواد از کارش معذرت خواهی کنه جوابشو میدم. بعد در کمال
ناباوری میبینم بهم میگه بیست هزار تومن سریع بریز به حسابم که عجله ای نیاز دارم. بعد من ناراحت میشم و یه سطل آب سرد سرم ریخته میشه, دنیا سرم خراب میشه,
میگم ندارم و قطع میکنم. بعد پیامک میده چرا پس قطع کردی؟ منم از کارش به شدت عصبانی میشم و میگم یعنی این احمق بی شعور نمیفهمه باید معذرت خواهی میکرده؟ یعنی
نمیفهمه نباید اینقدر پررو باشه که قبل از معذرت خواهی پول نخواد از من؟ بعد گوشی را خاموش میکنم, به تمام ارزش گزاری های توی دوستیم شک میکنم و تا بیاد خوابم
ببره از این افکار, سگ میشم. حالا جالبه که همه این موارد بعد از یکی دو روز یا نهایتا یک هفته بعد, از ذهنم میپرند و دیگه

خوب با دقت خواندید؟ حالا من موقعیت فرضی را برسی می کنم. مجتبی با پسری یا دختری که قرار بوده بیرون برود از قبل دوست بوده است. آنها به احتمال زیاد با هم لحظات خوب زیادی داشته اند. می گویید از کجا می دانی؟ خوب معلوم است چون اگر نداشتن مجتبی حاضر نبود به او شماره بدهد. باهاش بیرون برود. هم دم صحبتهایش شود. درست است یا نه؟ حالا او از یک قرار ساده طختی می کند و نیم ساعت مجتبی را می کارد تا زیر پایش علف سبز شود. چقدر بد. نه؟ خیلی بد است این طور نیست؟ اگر برای هر کدام از ما هم پیش نی آمد عصبانی می شدیم نه این طور نیست؟ تازه بدتر بهش زنگ می زنه ومی بینه با دیگران داره حال می کنه بد است نه. آره بد است ولی خیلی بد نیست ببه کلمه خیلی بد توجه کنید. شاید بد باشد ولی خیلی بد نیست. چرا؟ چون دوست من که نباید کامل کامل باشد او می تواند یک بار هم که شده اشتباه کند. شاید واقعا یادش رفته. شاید از کودکی مثل من یادش نداده اند که باید به قرارهایت توجه زیاد کنی. شاید هم وقتی می خواسته عذر خواهی کند تلفنش قطع شده است.
خوب شاید حالا مجتبی دارد فحش می دهد که چی چی می گویی؟
اصلا گیریم اینها درست نباشه یک نفر با قصد قبلی ما را زایع می کند. آیا ما با این عمل وی بی ارزش شده ایم. آیا ما واقعا خر هستیم. آیا او برد کرده است. آیا من از ارزش انسانیم کاسته شده است؟ اگر من تلافی نکنم یا دوستیم را بهم نزنم بار دیگر چنین موقعیتی برایم پیش می آید. آیا اصلا او هیچ ویژگی خوبی دیگر ندارد که بتواند این کار احمقانه اش را لا پوشینی کند. اگر من او را بی شعور و احمق بدانم بی انصافی نکرده ام. آدم بی شعور به معنای این است که هیچ گاه شعور ندارد و حتا یک بار نمی تواند به صورت انسانی عمل کند. خوب اگر او انسان نیست پس چگونه نظر مرا جلب کرده است تا با او دوست شوم؟
او دو ساعت بعد زنگ می زند و می گوید بیست هزار تومان به حساب بریز. آیا او مرا اینقدر خر فرض کرده که حالا ازم پول هم می خواهد؟ اما اگر من که چشمک باشم به پول نیاز داشته باشم به یکی از بهترین دوستانم زنگ می زنم که مرا برای خودم دوست داشته باشد و کله ام نکند. نه به خرترینشان
مجتبی می تواند با زیر سوال بردن باورهای خود به این نکته پی ببرد که کار دوستش درست نبوده است و ناراحت کننده بوده است. اما این ناراحتی برای بیست دقیقه مناسب است نه برای یک هفته. نه این که او را سگ کند. مجتبی می تواند در زمانی دیگر با او به صورت مستقیم صحبت کند و دلیل کارش را ازش بپرسد. وی باید باورهای خود نسبت به دوستش یا باورهایی که اینچنین او را عصبانی می کند را زیر سوال ببرد.
باز هم می گویم این به آن معنا نیست که مجتبی شخصیتی مشکل دار دارد بلکه خیلی از ماها هم چنین افکاری داریم ولی رویمان نمی شود بگویم. مجتبی یک انسان موفق است که لازم به گفتن نیست
می بوسمتان با باوری بسیار متعالی