آره, من مینویسم, من میگم, من هر وقت بی پول بشم از این کار ها می کنم و هیچ کسی هم از نظر من حق اعتراض نداره. من این حرف های صد تا یک قاز سرم نمی شود که شما آبرو دارید یا مثلا وجهه همه خراب می شود و من به تنهایی نماینده ی یک جامعه هستم! این ها همه شعر و قصه است, این ها برای توی کتاب ها خوب است, چون وقتی من حتی یک هزار تومانی که چه عرض کنم یک صد تومانی هم توی جیبم ندارم و وسط ترمینال زاینده رود گیر افتاده ام, باید بگویم و باید کمک بخواهم تا مگر کسی دلش بسوزد کمکم کند. چرا چهار شاخ شدی؟ خیال کردی من با شما شوخی دارم؟ یا مثلا زیادی از تابستان اینجا گرمم شده؟ یا فکر کردی مثلا ویتامین کولر بدنم زیادی رفته بالا؟ یا چی, با خودت گفتی فسفر مغزش زده زیر پنجاه, درست؟ ولی من کاملا جدی حرف می زنم. من وقتی می گویم به من نابینای بی پول کمک کنید به این علت نابیناییم را وسط می کشم که یک فرد بینا قادر است هر طور شده مشکلش را حل کند ولی من دیروز باید می رفتم توی آن شیرینی فروشی خوش بو و خوشگل و باید درخواست کمک هم می کردم چون راستیاتش راه دیگری نداشتم. اصلا بگذارید رهگذران و بینا ها هم این را بخوانند ببینیم آخرش کی به کجا می شود!

خوب, می گفتم به هر حال که من با شهامت ولی یک کمی هم با خجالت رفتم داخل مغازه و گفتم جناب سلام و خسته نباشید. شیرینی فروش هم با لحنی سرد و خشک و خسته, و خالی از قندی که معمولا توی شیرینی هاش می ریزد, جواب سلامم را داد انگاری که می خواست بگوید خوب سلام که سلام, حالا بعدش که چه! من که دیدم شکر در لبان این شیرینی فروش تلخ یافت همی نشود خودم را جمع و جور کردم و گفتم که من را با این شرایطم اینجا می بینی؟ من پول کم آورده ام و پول ندارم تا خانه بروم و همه اش نتیجه ی بی احتیاطی خودم است و گفتم که اگر چاره ای دیگر داشتم مزاحمت نمی شدم و در هر حال گفتم ده هزار تومان بده کار مرا راه بینداز. خانم خسته ای که بوی سبزی لباس هایش بی حالیش را داد می زد ناگهان وارد مغازه شد و یک پانصد تومانی به طرفم دراز کرد. همین طور که پانصدی را کف دستم جای می داد گفت: بفرمایید حاج آقا! این یکی برعکس شیرینی فروش, لحنش تلخ نبود ولی باز هم یک مزه بدی می داد. مزه گس. همان طعم کونه ی خیاری که صادق هدایت هنگام نوشاندن شراب به سایه اش و هنگام لب گرفتن از او تجربه کرده بود. به هر حال مزه ی گس دهان این خانم از بالا تنه اش به دست هاش, از آنجا به پولش و از پول به سر انگشتانم نفوذ کرد و یک جور هایی از این اسکناس گسی بدم آمد. به اندازهی ربع کیلو خرمالو گس بود. گفتم: خیر. این پول مال خودتان, من از شما کمک نمی خواهم. همین را گفتم و منتظر شدم تا جناب تلخکی مشتری گسش را راه بیندازد.

مغازه که خلوت شد گفتم: برای من کاری نمی کنی؟ گفت: گفتی چه قدر؟ گفتم ده تومان بیشتر نمی خواهم. بعد ناگهان بوی شیرینی بدتر از الکل, همه ی مشامم را سوزاند و برید و رفت پایین توی خونم. این شد که گفتم اصلا یک بسته سوهان هم می خواهم. گفت پول می خواهی یا سوهان؟ گفتم هم پول و هم سوهان. به خدا طنز نمی نویسم. این اتفاق ها هجده مرداد 92 خورشیدی برای مجتبی خادمی ورنامخواستی افتاده البته ادامه دارد ولی به زودی تمام می شود. خلاصه که سرتان را پر درد نکنم. شیرینی فروش یک سوهان ربع کیلویی داد دستم و گفت چون این سه هزار و پانصد می شود و چون تو ده هزار تومان می خواسته ای, من حالا شش هزار و پانصد به تو می دهم تا با این سوهان, ده تومان فیکس بشود. ناچار پذیرفتم و گفتم: مانعی ندارد, کرایه ماشینم جور می شود. یک پنج هزار تومانی به همراه یک هزار تومانی و یک عدد پانصدی جنگ زده را گرفتم چپاندم گوشه جیبم, کنار موبایل عرق کرده ام و کلی ذوق کردم. فقط قبل از اینکه از مغازه خارج بشوم با سامانه هفتصد و سی و سهه چک کردم ببینم طرف بیشتر از ده تومان از کارتم کم نکرده باشد!