دمشون گرم.‏ ولی فایده ای به حال من نداره.‏ چون من نابینای مادرزادم.اوووووووووووووول.

سلام نمیدونم فایده ای برای من داره یا نه. ولی به هر حال روزنه ی امیدی هست. یک بار که اخبار اعلام کرده بود دوربینی برای تقویت بینایی در مغز موشها کار گذاشتند، پدرم چون میدونست من از موش بدم میاد گفت: اگه به درد شما بخوره اون دوربینها رو از مغز موشها در میارن میذارن تو مغز شما.
دروغ نگم، یه ذره چندش آور بود. ولی برای اینکه از خودم ضعف نشون نداده باشم گفتم: اشکالی نداره، تو مغزمون میذارن، دست که بهش نمیزنیم.
ولی همه ی اینها باعث میشه که بعضی اوقات خیلی شدید به بینایی و اینکه یه روز به دستش میارم فکر کنم. حتی گاهی وقتها که تو افکارم غرق میشم، با این فکر که همه ی کتابهایی که دلم میخواست رو خوندم و برای نابیناها ضبطش کردم و از این قبیل چیزها خیلی خودم رو اذیت میکنم. دوستان شما تا حالا مثل من شدید؟
منظورم این نیست که فکر کردن به بینا شدن بده. اتفاقا اگه فکر مثبت باشه خیلی هم خوبه. ولی وقتی از این افکار خارج میشم و به زندگی عادی برمیگردم بعضی وقتها افسرده یا حساس میشم.
لطفا هرکی میتونه کمکم کنه.
با تشکر

سلام.
پریساجان! دوست من! رفیقم! اگر کسی جز من توصیه هاییرو که گفتی بهت نکرده باشه پس اون دوستی که درموردش نوشتی منم. خوشحالم که گفتی حرفهامو میفهمی و اگر خودخواهی نباشه بیشتر خوشحالم که گفتی دلت تنگ شده برای من. دلتنگ شدم از دلتنگیت ولی نتونستم از اینکه دلت تنگم شده شاد نباشم. معذرت میخوام عزیز من. پریسا! رفیق من! رفیق عزیز من! منم دلم تنگ شده برات ولی فاصله ها زیاد نیستن وقتی دلها با هم باشن. من به این سایت میام ولی تو نمیدونی چون فقط میخونم و رد میشم. تمام نظراتتو در تمام پستها میبینم و میخونم. به وبلاگ خودتم سر میزنم و خط به خط حرفاتو میخونم. دیردیر میام ولی وقتی میام چیزیرو جا نمیذارم. پریسا! رفیق عزیز من! از اینکه حالا متوجه میشی اون زمانها چی بهت میگفتم خیلی خوشحالم و از اینکه به دیگران انتقالش میدی به این نیت که اونها کمتر آزار ببینن خیلی متشکرم و خیلی شاد. امیدوارم هرچه زودتر زمانی برسه که بازم ببینمت و دستتو به نشان آفرین و خستنباشید بلندی که باید برای تحمل و توانت بهت بگم بفشارم. چرا توی نوشتت طوری درمورد من حرف زدی که انگار برای همیشه ازت جدا موندم؟ رفیق من! تو مطمئن باش که من هرجا باشم تو برای همیشه رفیق عزیز من خواهی بود. رفیقی که همیشه رفیقه و هیچوقت از جایگاهش پایین نمیاد. بهت اطمینان میدم که ما بازم همو میبینیم و من بازم توصیه دارم برات و اینبار تو خیلی باتجربتر و آگاهتری و مطمئنم که تو هم توصیه و توصیف و تعریف و حرف زیاد داری برای من. و چقدر من این توصیه ها و توصیفهارو لازم دارم. چیزهای با ارزشی از طرف یک رفیق عاقل و عزیز که در کنار من ایستاده و بهم پیشنهادهایی برای مقابله با جوبهای زندگی میده. خیلی طولش دادم. از همه معذرت میخوام. وقتی نوشتتو اینجا خوندم دلم خواست به جای یک ایمیل شخصی بیام همینجا که نوشتی جواب حس قشنگتو بدم و امیدوارم دیگران منو ببخشن. پریساجان! من داستانهاتو میدونم. میدونم از چه موانعی و چجوری در حال گذر هستی. ادامه بده. بیشتر و سریعتر. از دیدن پروازت پر میگیرم. دیگه هیچ جز اینکه: میبینمت رفیقم. پس بدون خداحافظی.

سلام پریسا جون من اهل رشت هستم و ساکن قم. به خاطر همین هیچ وقت جور نمیشه بیام مازندران چون اگه طعطیلات رو برای رفتن به جای دیگه ای غیر از رشت بریم، فامیلامون عصبانی میشن. آدم معمولا نمیتونه جایی که همه ی فامیلاش هستن، رها کنه و بره به یه استان دیگه که کسی رو نداره. فقط یه بار با بچّه های قم اردویی اومدم مازندران که متأسفانه نذاشتن بهم خوش بگذره. اسکایپتو تو گوشیم save کردم، هر وقت درست شد میام انشاء الله.

نخودی جون تو دوست من هستی. خیلی دلم میخواست تو این محله بنویسم، ولی تا حالا سراغش نرفتم. یعنی چون وبلاگ ندارم حس میکنم این کار خیلی سخته. اشکالی نداره، فعلا تو دیدگاهها دوستیم، تا ببینیم بعدها چه خواهد شد.

درود
بچه ها سلام ، دوستان هم محله ای عزیز
امین ، مرتضی معصومی ، صبا ، چشمک !!!!!؟؟؟؟؟ امیر رضا رمضانی ، پریسا ، ساجده نخودچی !، سارا ، نخودی
دوستان من هم محله ای ها در این پست کامنت های قشنگی درج شد البته بدون حضور ما و با حضور افراد خاص و با درایت و من شخصا از این کامنت ها بهره ها برده و امیدوارم در کامنت های بعدی و پست های بعدی از این قبیل نظرات بیشتر بخوانم از شما دوستان بیشتر یاد بگیرم .
امیر جان ساجده و نخودی خوشحال شدن وامید داشتن خرجی ندارد چرا در جائی که می توانیم خوشحال شویم باور نداریم و خوشحالی امان را خراب می کنیم .در دنیای واقعی چیزی جز کامنت های شما دوستان نیست می توانم بگم در سال هفتاد ونه دکتر شهریاری گفت علم در حال پیشرفت است و خیلی زود این علم به ایران خواهد آمد اما از آن سال خیلی گذشته اما می خواهم بگویم که سرعت پیشرفت علم امروز ها خیلی بیشتر از قدیم است اگر تحقق بیابد مطمئنا به ایران خیلی زود خواهد آمد .امید داشته باشید .
مرتضی جان و سایر دوستان دیدن آرزوی محال برای ما نیست ونخواهد بود .به گفته دوستانمان مگر به خودمان می دیدیم که با کامپیوتر و دیگر امور کار کنیم اما هر روز نرم افزار های بهتر به بازار می آید و معما چون حل گشت آسان شود .به امید روزی که اصلا به معما انگاشتن این مورد بخندیم .و نخودی آن روز اصلا دور نیست ونخواهد بود ..صبا و پریسا از هر دوی شما ممنونم کامنت های بسیار ارزشمندی را در این پست از خودتان به ثبت رسانده اید و من شخصا از آن بهره بردم .خصوصا سخن پریسا که ناملایمات از دوستان را به دید تجربه ببینیم و واقعا که تجربه واقعی از برخوردهای واقعی به وجود می آید .
امیر رضا من مطمئن هستم بالاخره شما ه گواهینامه خواهید گرفت و یکی از آرزوهای من هم همین می باشد .
نخودی دیر آمدی اما عدم حضور ما را به همه محله گزارش کردی نه بابا من بودم ببخشید عمو من بوده وهستم اما این ماهور و کامپیوتر من این حقیر را از بیکاری در آورده و در این ماه سخت رمضان آنچنان عرق مرا در آورده که نگو آخه دارم واسه اش و باهاش حرف می زنم یک دفعه قهر می کنه و لال مونی می گیرد بعضی موقع ها می آد اما خیلی وقت ها وای وای وای !خلاصه خسته شدم از این قهر کردن هاش .خوب سر کار هستم دیگه !
چشمک اگه گیرت بیارم
می
کُ
شَ
مِت
در شب قدر به جای اینکه برای من دعا کنی به مرگ ما هم راضی شدی برو خدا ببخشدت به فکر اون دنیایت باش هاهاهاهاها
سارا بد جوری با کامنتت موافقم نه اون نا امیدی ات بلکه نظر مثبت و دیدگاه قشنگت را موفق باشید بچه ها به امید اینکه یکی از شما فرزندان نابینا وکم بینا خبر درمان وکشف را به زودی در این محله به ثبت برسانید .باز هم از همه شماممنون هستم .