فقط میخوام بخوابم. سرم خیلی درد میکنه. اصلا این چند روزه خیلی پست دادم، انگاری که چشم خورده باشم. واقعا چشم را اگر بخوری چه مزه ای میتونه باشه؟ به نظر من یک کمی شور مزه میزنه. مزه ی اسفناج هم میده. آخه اولا که توی چشم ما کیسه های اشک هستش که توی اشک هم نمک هست. پس شور بودنش حتمی میشه. و اما در مورد مزه ی اسفناج هم دلیل دارم، خوب، اسفناج، کلی آهن توشه پس چشم هم که خون توش شاید باشه ی کم، میتونه مزه ی خون، یعنی مزه ی آهن، یعنی مزه ی اسفناج بده. به هر حال، اگر مزه اش را هم ندونم، بلایی که به سرم آورده را خوب میدونم. من در به در شدم از بس شما هی گفتید وع، تع، کوفتش بزنه و از بس هی گفتید که چه قدر زود زود به روز میشه. خداییش سرم و گردنم و تمام استخوان های اطرافش دردی میکنه، عجیب! از دماغ هام داره باد داغ مییاد ولی بین آنفولانزای خوکی و خری و سگی و مرغی و سرما خوردگی معمولی و یک میگرن یا یک مسمومیت، شک دارم. نمیدونم چرا معدهم دیگه به هم ریخته. اسهال هم دارم. اصلا وضعیت جسمیم بیخیال، وضعیت روحیم از جسمم بد تره. از دیشب و بیشتر از صبح تا حالا احساس میکنم در حال احتضارم. احساس میکنم از اون مریضیها گرفتم که هرکی میرسه میگه میخوای بمیری روت نمیشه! حال من دست خودم نیست! میرم و میمیرم آسوده میشم از عشق! در هر حال، یک سری رفیق شفیق باحال هم دارم که اینجور مواقع، منو به کولی گیری متهم میکنند و میگند که برو کاسه کوزهت را جمعش کن، یک جای دیگه پهنش کن. به هر حال، هر کودوم از شما که میفهمید من قاتم یعنی چه، هر کودوم که میتونید بفهمید پرداخت بیست هزار تومان فقط و فقط برای یک چلو کباب کوبیده که فقط برنجش رو بخوری یعنی چه، هر کودوم میفهمید وقتی من از مسمومیت شدید، آب ده تا لیمو ترش رو پشت سر هم میخورم یعنی چه، هر کودوم درکم میکنید، پیشاپیش، ی فاتحه بخونید به خودمم نرسید، حد اقل به روح صاحاب مردهم برسه! حالا بعد از شامی که خوردم، ساعت ده شب شده. خسته و بیقرار و نا آرومم، مییام سمت خونه با یک آقای مهربون. دم سوپری که پیاده میشم، یک عدد آب لیمو و یک پنیر غیر خامه ای واسه خودم میگیرم. تحمل هیچ کس و هیچ چیزیو ندارم. از حرارتی که دماغ هام به بیرون میدند هم بدم مییاد. شاکیم، شاکی. باید پنج طبقه پله برم بالا. لعنت به این مریضی بی موقع! کلید رو که توی در میندازم، در باز میشه و من پخش کف اتاق. توی این فکرم که چه بد، به کلاس هام نمیرسم. بی اختیار نفس هام به شماره می افتند، من به یک شیطان تبدیل شدم، به یک جن از جنس آتیش، که داره توی آتیش خودش میسوزه. تا صبح همین برنامهست.

حوصله ی هیشکیو ندارم، نظر ندادین، ندادین، دادین هم دستون درد نکنه. من که امروز وقت نمیکنم و حال هم نمیکنم و نمیتونمم بخونم ولی شاید فردا هم که نه، پس فردا خوندم.