یک پرس چیپس، یک دانه پیتزایی که مخصوص میخوانندش، یک دانه سالاد اندونزی کوچک و یک دوق، همه ی اینها به جای دو، یکند. همه ی اینها برای فقط یک نفر! آه و افسوس که جای تو میلیارد بار اینجا رو به روی من خالی خالیست. نیستی که بی قرار خنده هایت کنیم. نیستی که من حس حمایتت را، آرامش بودنت را، نغمه ی خوش امید دادنهایت را، تو را و تو را و خود خودت را داشته باشم. حالا همه سفارش های من قیمتش زیر پانزده هزار تومان میشود، فقط به خاطر نبودنت. به خاطر اینکه نیستی تا با چنگالهایمان دو نفری به یک تکه ی خلالی شکل از سیب زمینی سرخ شده حمله ور شویم، نیستی تا بجنگیم تا سهم سالاد بیشتر نسیب هر کداممان بشود. نیستی تا در هم ریختگی نوشته ی من را پر پرش کنی. حالا، من مسموم، فقط برای زنده کردن خاطره هات حتی برای یک مقطع کوتاه هم که شده، قصد بازی با جسم و جانم را کرده ام و پیتزای مخصوص با چیپس، در عین مسمومیت سفارش داده ام. یک دیوانگی محض، که فقط خودم میفهمم چه و چرا. تو نیستی تا چک چک عرقهای تمیزت روی گونه هام اشک شوق شوند. پس مینویسم و پاک میکنم و باز مینویسم، مگر کمی از این دلشوره ی سمیم تخلیه شود و تعدیل کند از خود بیخود بودنم را.

تو نیستی، هیچ اثری هم غیر از عذاب نبودنت از تو نیست. بویت نیست، عطرت نیست، دلتنگیت نیست، دستهای حلقه شده ات به دور گردنم نیست، لباس هات نیستند، تاپت نیست، شلوارت نیست، شرتت نیست، جوراب هات نیست، گرمایت نیست، پوستت نیست، گوشتت نیست، استخوان هات نیست، بدنت نیست، حتی وزن ساختگی بدنت که روزی در خیالم روی سینه ام حسش میکردم دیگر نیست.

بیزارم، از خودم، از چیزی به نام عشق که به خیال خامم هیچ وقت اسیرش نشدم و این است انتقام همیشگیش از من، که لحظه های ابر سان را، در نظرم یک عمر جلوه دهد، که آشنایی و جدایی من و تو را که یک روز بیشتر طول نکشید، یک قرنش کند و مدام توی سرم بزندش، و با اقتدار، بگوید تو داری به خودت دروغ می گویی و تو اسیر شده ای آن هم اسیر عشق، از نوعی که مرگ شاید باید برایت به صرفه تر باشد.