سلام به همه بچه های خوش بخت , دختر و پسر جوون و نوجوون این محله.

یه نظریه میدم خوشحال میشم  نقدش کنید. اول بگم من دیر به دیر توی محله میام چون دسترسی به اینترنت واسه من یه کمی مشکلات داره. واسه همین از کسایی که نظر میگذارند خیلی خیلی معذرت میخوام اگر که فورا جوابشون رو نمیتونم بدم ولی قسم می خورم که همه نظراتتون رو به دقت و سر فرصت می خونم و بهشون افتخار می کنم.

حالا بریم سر اصل قضیه!

راستی چطور یه آدمی که خودش تا حالا ازدواج نکرده و با توجه به سن و سالش تجربه ی واقعی و جامعی از این موضوع نداره میتونه به بقیه مشاوره بده. من هیچ کسی رو مستقیما خطاب نمیکنم. ولی چندتایی از پسر ها و دختر ها مدتیه که شروع کردند به مشاوره ازدواج دادن و به قول خودشون کیس معرفی کردن. به جان خودم روی صحبتم فقط با این چشمک _روانشناس محلمون_نیست. یه روانشناس یا مشاور هر قدر که در مورد ازدواج کتاب و مقاله خونده باشه ولی تجربه کافی نداشته باشه و مجرب به حساب نیاد نمی تونه کاری از پیش ببره که هیچ میزنه همه چیز رو هم خراب می کنه. سواد آکادمیک و تجربه مکمل همدیگه هستند. ازدواج صحبت یک عمر زندگی با کلی پَستی و بُلَندیه, نمیشه که با دوتا مقاله و کتاب و نظریه سر و تهش رو هم آورد. یک لحضه غفلت یک عمر پشیمانی و کلی دردسر و مشکلات مالی و جسمی و روحی و روانی.این کار به غیر از همه این چیز ها که هست احتیاج به تجربه واقعی درک و فهم درست از موضوع و بررسی موارد مختلف در کیس های مختلف داره.

هر کسی که میخواد مشاوره بگیره قبلش باید یه نگاه به مشاورش بندازه! یا کسی که میخواد مشاوره بده یا مورد مشورت کسی قرار بگیره که نمی تونه فقط از چشم خودش به مسئله نگاه کنه.

باز هم تکرار می کنم. روی صحبت من فقط با چشمک نیست. هرچند که ایشون هم با توجه به میزان تحصیلات و سنشون هنوز مجرب به حساب نمیاند. {با عرض معذرت از جناب چشمک}

من منتظر نقد و نظرتون هستم. حتی اگه نتونم فورا جواب بدم.

 ارادتمند شما توهم.