سلام. من از همینجا و کاملا رسمی از شهرداری محترم کمال تشکر و قدردانی را ابراز می دارم. دلیلش؟ دلیلی از این بهتر که با کاشتن انواع میله ها ستون ها تیر ها و گلدان ها و جدول ها به ما نابینایان خدمت شایانی می کنند.
با خودتون فکر می کنید, بنده خدا توهم, متوهم شده توهم زده دیگه. شاید هم سرش به همین مانع هایی که خودش داره میگه خورده و پاک عقلش رو از دست داده. خدا به خانواده اش رحم کند. پدر و مادرش چه می کشند. نه بابا این طور ها نیست. این یه تشکر صادقانه و از صمیم قلب است. جریان از این قرار است که من از وقتی نابینا شدم یه مشکل بزرگی داشتم. اون مشکل هم این بود که نمی تونستم مثل بچه آدم توی یه خط مستقیم راه بروم.یعنی جهتیابیم افتضاح بود. مثلا یه بار داشتم کنار خیابون راه می رفتم که متوجه شدم پشت سرم ماشین ها دارند خیلی بوق می زنند. با خودم گفتم مگه چه خبره انگار اینها تا حالا نابینا ندیدند. بعد یه ماشین که با سرعت می رفت از نیم متری من رد شد. تازه متوجه شدم که تقریبا وسط خیابون هستم. خلاصه بگذریم. مسیر من طوری هست که باید از پیاده رویی عبور کنم تا به ایستگاه اتبوس برسم. جدیدا توی همین پیاده رو به فاصله ی هر دو سه متر میله هایی کاشتند تا مثلا ماشین ها توی پیاده رو پارک نکنند. این میله ها دوتا دوتایی هستند یعنی یه فاصله ی یک متری وسط پیاده رو گذاشتند تا عابرین رد بشند. من که اولش مثل آدم های سست عنصر باز به چپ و راست گرایش پیدا می کردم, با کلی دردسر و این طرف و اون طرف خوردن بلاخره یاد گرفتم توی خط مستقیم از بین اون همه میله رد بشم.
حالا خودتون قضاوت کنید. تشکر اون هم از نوع فراوانش نداره. بماند اینکه چقدر زانو و ساق پاهام سیاه و کبود شد, یا چندتا زخم برداشتند یا چند بار و چندتا عصا شکستم یا کج کردم.همه اش فدای سرتون. مهم اینکه یادگرفتم با عصا زدن و به صورت کاملا حرفه ای طول این پیاده رو را طی کنم.
تازه یه تصمیم جدیدم هم اینکه صعی کنم به صورت مارپیچ از اونها رد بشم. بهم بگید آفرین. اگه رو دست شوماخر اون راننده معروفه رو نزدم. پس زنده باد شهرداری با تمامیه مانع هایی که سر راه ما میکارند.

ارادتمند توهم.