من این کامنت را نگذاشتم که شوخی کنم بگم قهرمانم یک حرف جدی دارم با همه
خوب گفتی کتاب خانه را چهار نفر پایه شدند
درسته؟
خداییش با کدامشان با همان چهارتا صحبت کردی درست حسابی بجز دوستان خودت
من که یک پست جداگانه زدم حاضر شدی یک بار با هم با همان چهار نفر یک ساعت حرف بزنیم
کتابهای موج نور را من نظرم را در همان نظر سنجی و بارها و بارها به آقای ایزدی و رفاهی گفتم
تا وقتی خودت با انجمن موج نور مشکل داشتی هیچی نبود حالا چرا قاطی کردی ما می گیم حتا در مورد همان جلسه که سال قبل از موج نور ضبط کردی و یک قسمت از بحث هم در مورد روان شناسی بود. یادت هست که آقای حاتمی هم بود من به ایمیلی که اون آقا که اسمش را یادم رفت ایمیل دادم و گفتم حاضر به همکاری هستم. حتا به مهندس رضایی یا رفاهی هم دادم
ما اگه تو این سایت اردو گذاشتیم قبلش هزارتا کار کردیم می گی چیچی از جمله همان آموزشهایی روان شناسی که من دادم و بازخوردهای بسیار داد که خودت زحمت گذاشتنش را کشیدی
پستی که سحر در مورد بیرون رفتن با شوهرش گذاشت موجب شد من تصمیم بگیرم در مورد ازدواج نابینایان یک تحقیق کامل انجام دهم علمی که قابل رد و تعید باشه این ها چیه به نظر خودت
با همان جمعی که رفتیم بیرون با یکی شان دیشب دو ساعت تلفنی صحبت کردم و کلی اطلاعت جدید گیر آوردم که خوب نمی شود بگم چی بود که اسمش لو نرود
خیلی چیزهای دیگر که حال گفتنش نیست ولی مجتبی عزیز یک چیزی
تو هم مشکل مرا داری فقط انتقاد می کنی حتا خودت یک قدم بر نمی داری من هم همین کار را می کردم و حالا هم کم و بیش می کنم
من این نظرت که نابینایان بی تفاوتند خیلی قبول دارم خیلی ولی راه کارش این نیست راهکارش کنار گذاشتن غرور است تا با هم بنشینیم و مشکلی حل کنیم کاری که هیچ کدام نمی کنیم
بیایید رویکردی بجز قاطی کردن در پیش بگیریم به خودم هم هستم ها مجتبی را فقط نمی گویم

آخ که گل گفتی مجتبا
این همون رنج و دردی هست که من سالهاست دارم میکشم
بیتفاوتی تنبلی توقعات بیجا غرور و خودپسندی انتظارات نابجا در بین خیلی از جوامع نابینایی به امری عادی تبدیل شده
خیلی از افراد نابینا رو میشناسم که نشستن فقط انتظار دارن مسوولین واسشون کاری بکنن و چون نابینا هستند فکر میکنن یه حق و حقوق سوای بقیه ی مردم دارن
نه آقا جون نه خواهر من توام یه انسانی مثل بقیه ی مردم از هیچ کس از هیچ جا هیچ توقع و انتظاری نداشته باش. خودت بلند شو و کاری بکن
اگر سارا ثنا نخودی مرتضی چشمک سحر امیر رضا داوود محسن عدسی شیوا محمدرضا ساجده غنبر زهره سامان امین سمانه سعید علی نسیم آتش ترنم پژو… و….
اگر امثال ما دست به دست هم ندیم و کاری برای پیشرفت هم دیگه نکنیم هیچ کس به دادمون نمیرسه
تا زمانی که نزدیک ۵۰ تا نظر زیر پست هایی با محتوای خوردن پیززا و بستنی میره و برای کار های آموزشی که ماه ها روز ها و ساعت ها زحمت کار و تلاش برده تعداد نظرات اندازه ی انگشت های یک دستم نیست و دوستان هیچ توجهی نمیکنن نمیشه نمیشه توقع داشت دیگران هم برای ما دلسوزی کنن و کاری بکنن.
به امید روزی که بی تفاوتی رو کنار بزاریم و به معنای واقعی کلمه بکوشیم تا جامعه ی نابینایان خودمون رو بسازیم

سلام دوستان. حالتون چه طوره؟ من خیلی کوتاه فقط یه نکته رو اشاره میکنم. من و امیر سرمدی و اشکان عزیز در حال تولید مجموعه برنامه های رادیویی برای نابینایان در رسانه ی ملی هستیم و هر هفته هر کدوممون به نوبه ی خودمون زحمت زیادی میکشیم. البته ببخشید که یادم رفت اسم خانم شجاع رو بیارم. ۴ تا نابینا هر هفته امر و نهیهای بیشتر غیر منطقی آقایون مدیر رادیویی رو تحمل میکنیم و به هر سازشون میرقصیم تا بتونیم برناممونو حفظ کنیم. برای بهتر شدن برنامه هر کاری میکنیم. ولی دوستان این رسمش نیستها. برنامه ی هفته ی قبلمونو برید پستشو ببینید. ۸ پاسخ زیرش داشت که ۴ تاش پاسخهای خود امیر بود و ۴ تای دیگه فقط یکیشون نظر سازنده داشت. یکیشونم که هنوز گوش نکرده نظر گذاشته بود که من دلیلشو نفهمیدم. آقای خادمی کجا رو رسمیتر و معتبرتر از رادیو میدونی که بعد از پخش ۳ برنامه و یه ویژه برنامه و با حضور کسانی مثل دکتر صابری و وزیر ورزش و جوانان هیچ واکنشی نسبت به این برنامه نداشتید و حالا انتقاد میکنی و شهرو شلوغ میکنی که عقب نمونی؟ شما یه پاسخ تا حالا شده زیر پست برنامه های ما بذاری و فقط یه خسته نباشید ساده به ما بگی؟ دیگه از این بیشتر چی کار میشه کرد؟ به امید خدا پاییز که تموم شه و مدیرای شبکه این بیتفاوتی بچه ها رو ببینن برنامه رو برای زمستون ادامه نمیدن و آخرش همه میگن ما ارزه نداشتیم برنامه رو حفظ کنیم. آقای خادمی که قاتی کردی. خیلیها برای نوع فعالیتشون تو این محله از رو دست شما مینویسن. پس شما اگر از مطالب مهم سایتت حمایت لازمو نداری از دیگران توقع نداشته باش. امیدوارم به ما کمک کنید تا حد اقل تریبونی که با خون جگر به دست اومده به راحتی از دستمون نره. ممنون و ببخشید که طولانی شد.سلام دوستان. من روی

مجتبی عزیز, از همت و تلاشت صمیمانه سپاسگزارم. تو یکی از استعدادهای خوب و درخشان ما هستی, و قدر افرادی چون ترا باید دانست. با قسمت اعظم سخنانت موافقم و وقتی داشتم مطالعه میکردم با خودم گفتم جانا سخن از زبان ما می گویی. من هم دچار این بی تفاوتی ها شده ام و تقریبا جزو کسانی هستم که سرخورده شده ام. به وضعیت تشکلها اشاره کردی, من زمانی عضو فعال یکی از این تشکلها بودم و در آنجا سمتی داشتم. دیدم که آن تشکل بر صراط مستقیم نیست, مثلا اصلا مجمع عمومی برگزار نمیکند, هیچ گاه گزارش بازرسی ارائه نمیکند, و عملا بجای تشکل, به دکانی تبدیل شده که فقط در اختیار چند نفر است و حرف باید حرف آنها باشد و هرچه که آنها خواستند باید انجام شود. شاید فکر کنی که چون دیدم اوضاع اینگونه است, گذاشتم رفتم, نه, اینطور نبود, کمر همت را بستم, و به زعم خودم خواستم که آن تشکل را به صراط مستقیم هدایت کنم, لذا دست به اقداماتی زدم و به مسؤولین آن تشکل گفتم که شما طبق اساسنامه عمل نمیکنید, عملا اعضا را حذف کرده اید, گفتم که شما اینجا را به انحصار خود درآورده اید, در حالی که هدف از تشکیل انجمن این است, که نابینایان گرد هم آیند, و هم به تمرین فعالیتهای گروهی بپردازند, و هم به تمرین و ممارست فعالیتها و امور اداری, تا وقتی وارد اجتماع میشوند, افراد ۰ کیلومتر نباشند, این مباحث بالا گرفت, حتی شاید برای اولین بار یک مقاله نوشتم, و آن تشکل را نقد کردم, و انتظار داشتم که مسؤولین انجمن و دیگر طرفدارانشان با نوشتن مقاله به من جواب مستند و منطقی بدهند, ولی فکر میکنی چه کردند؟ بله, روزی بدون اطلاع من در مکانی غیر از انجمن تشکیل جلسه دادند و رأی به اخراجم دادند. اما از بین اعضا و دوستانم هیچ کس معترض نشد, انگار که اصلا اتفاقی نیفتاده بود. یا در همین انجمن موج نور سمت بازرس را داشتم, طبق وظیفه ای که در اساسنامه برای بازرس تعیین شده اقدام به نوشتن گزارش کردم که البته کار بیسابقه ای بود و هنوز هم هیچ بازرسی اقدام به نوشتن گزارش کتبی نمیکند, در این گزارش اشاره ای به یک خطای سهوی هیئت مدیره شده بود, باز میدانی چه کردند؟ بله, اول که آن جلسه را به هم ریختند, بعد گفتند که میرویم و مفاد گزارش را بررسی میکنیم و جواب میدهیم, هرچه قدر تو و دیگر دوستان دیگر از نتیجه این بررسی, با خبر شدی, من هم شدم, بعد یکی از اعضا به هیئت مدیره نگفت که آقا شما که جلسه را به هم زدید و قرار شد نتیجه بیاورید, پس چه کردید. و قضیه تمام شد که شد. درسته مجتبی جان بی تفاوتی مثل خوره به جانمان افتاده و تا به خود نیاییم و قدری احساس مسؤولیت نکنیم, اوضاع به همین منوال خواهد بود. ولی ازت خواهش میکنم که به هیچ وجه نا امید نشوی و همچنان با صلابت به کارت ادامه دهی.

مجتبی جان باور کنید من از هیچکس دلگیر نیستم! اشتباه از طرف بنده بود که از اول نتونستم با نام خودم وارد محله بشم! بنده این باور را دارم که گرداندن یک محله خیلی سخت است و هر کسی ساز خود را کوک میکند و انتظار دارد که کسی جلو کارهای خلاف ایده های مدی را نادیده بگیرید!شما مدیر این محله هستید و احترام شما بر تک تک اعضا واجب است! فقط پیشنهاد میکنم! بعضی از شیطنتها که آسیبی به محله نمیرساند را نا دید بگیرید و با آن برخور د جدی نداشته باشید! بعضی اوقات بعضی از افراد حرف دلشان را در وصف شوخی یا لطیفه بیان میکنند:‏ و شوخی و خنده نیاز بشر است!همه جا که نباید جدی بود:همیشه نباید با بدبینی به نظرات و مطالب نگریست!بنده ذاتا فردی خوشبین و شوخ طبع هستم!‏.‏ ‏

سلام
همین جمله آخرت که گفتی همه چیزشوخی بود باز کار را خراب میکنه…

سلام
حرف حق جواب نداره
من از کاملاً هم یه چیزی بیشتر موافق هستم ولی چه کنیم یه دست و حتی ده تا دست هم صدا نداره … مشکل این هست که ما نبینا ها پشت هم رو نداریم اگه یه کسی هم بخواد شعاری نباشه کمکش که نمی کنیم هیچ موش تو کارش می دوونیم …..

سلام مجتبا جان. امیدوارم خوب باشی. امیدوارم از حرفای دیشب من ناراحت نشده باشی. ولی من تمام حرفم این بود که مجتبا هم که این حرفا رو زده خودش هم یه نابیناست ولی طوری پست گذاشته بودی که انگار میخوای حساب خودتو از همه جدا کنی. ولی به واقع بیتفاوتی و بی انگیزگی با پوست و گوشت و استخوان ما نابیناها یکی شده و به این راحتیها نمیشه از دستش راحت شد. چون بخشی از این بیتفاوتی رو خودمون بین خودمون ایجاد کردیم. من و اشکان دوستم که الآن با هم داریم تو رادیو به اتفاق دوستای دیگمون کار میکنیم از سال ۸۸ به فکر راه اندازی یک مرکز یا کانون نابینایان بودیم. حدود ۳ سال به هر کسی رو انداختیم تا بالاخره تونستیم تو شهرداری منطقه ی ۵ تهران در فرهنگسرای معرفت یه کانون نابینایان راه بندازیم. ولی برای کلاسهای آموزشی ما خیلیها اومدن ثبت نام کردن و در عمل هم ۲ جلسه ی اول هم سر کلاسها اومدن ولی دیگه پیداشون نشد. ولی تا یه برنامه ی اردو گذاشتم همشون اومدن و دوباره بعد از اردو کسی پیداش نشد. تازه بعد از مدتی فهمیدیم که چندتا خانمی که اونجا اومدن برای کلاسها ثبت نام کردن رفتن همه جا پخش کردن که ما تو کانونمون از خانمها سوء استفاده میکنیم.دنیا رو سرمون خراب شد. کلی رایزنی کرده بودیم تا بتونیم کمکهای مالی از شهرداری بگیریم. ولی نشد و حرفهایی که از خودمون علیه خودمون زده بودن باعث شد که قیدشو بزنیم و بعد از ۳ سال تلاش مداوم برای همیشه این هدفو فراموش کنیم. ما نابیناها هرکس هر کاری برامون بکنه یه حرفی داریم که براش دربیاریم. فقط به فکر تخریب همدیگه ایم. اما مجتبا جان این که تو برای این برنامه ی ما زحمت میکشی و حمایت میکنی قابل تقدیره. شاید قدری بی انصافی کرده باشم. ولی مدیرای رادیو از این حمایتهای پنهانی تو خبر ندارن. اونا این سایتو زیر نظر گرفتن و بازخورد برنامشونو کنترل میکنن. فقط بگم که اگر شرایط اینطوری پیش بره و نظرات در همین حد باشه فقط یه معجزه میتونه کمک کنه که برنامه ی ما تو زمستون ادامه پیدا کنه. اینم میره پیشه کانون حس اول که تعطیل شد رفت پی کارش. خلاصه اگر ما ضعیف بودیم و نتونستیم کارایی که کردیمو به نتیجه برسونیم تو قوی باش و مثل ما نازک نارنجی نباش و با قدرت به کارت ادامه بده. ببخشید اگر طولانی شد. خدانگهدار.