پيشنهاد زمزمه اين غزل دلنشين سايه

سلام. ممنون كه به مطلب قبلي واكنش نشان داديد. بيتعارف غافلگير شدم.
اين غزلي كه در ادامه مي آورم يكي از شاهكار هاي سايه (هوشنگ ابتهاج) است. اگر مجتبي يادم بدهد فايل صوتي اش را كه با صداي خود شاعر است هم مي توانم تقديم كنم. لذتش خيلي بيشتر خواهد بود. فعلا و نقدا مكتوبش را داشته باشيد. اين شعر را يك وقت هايي كه خسته مي شوم، يك وقت هايي كه آرزو مي كنم كاش قواعد بازي اين عالم از نو تعريف شود و آرمانشهري بنا گردد كه از اندوه آدميزاد بري باشد، زمزمه مي كنم و حرف دلم را از زبان سايه مي شنوم. مي دانم كه آرزويي است كودكانه؛ ديگر جوان هم نيستم كه آرزو بر من عيب نباشد. ولي خب، چه مي شود كرد؟ حافظ عزيز هم گهگاه طوري دلش مي گرفت كه بخشنامه مي كرد: “عالمي ديگر ببايد ساخت وز نو آدمي.”
با اين غروب از غم سبز چمن بگو
اندوه سبزه هاي پريشان به من بگو
انديشه هاي سوخته ي ارغوان ببين
رمز خيال سوختگان بي سخن بگو
آن شد که سر به شانه ي شمشاد مي گذاشت
آغوش خاک و بي کسي نسترن بگو
شوق جوانه رفت ز ياد درخت پير
اي باد نوبهار ز عهد کهن بگو
آن آب رفته باز نيايد به جوي خشک
با چشم تر ز تشنگي ياسمن بگو
از ساقيان بزم طربخانه ي صبوح
با خامشان غمزده ي انجمن بگو
زان مژده گو که صد گل سوري به سينه داشت
وين موج خون که مي زندش در دهن بگو
سرو شکسته نقش دل ما بر آب زد
اين ماجرا به آينه ي دل شکن بگو
آن سرخ و سبز سايه بنفش و کبود شد
سرو سياه من ز غروب چمن بگو