خواهش میکنم به درد دل من گوش کنید.

سلام. حالتون خوبه؟ بعد از مدتها میخوام باهاتون درد دل کنم. درسته که شما من رو فراموش کردید. ولی من فراموشتون نکردم. تقریبً همه ی شما به خصوص اونهایی که از اول نابینا بودید چند سالی از زندگیتون رو با من گذروندید. من خیلی چیزها به شما یاد دادم. میدونم که تا خودم رو معرفی نکنم متوجه نمیشید که من کی هستم یا بهتره بگم چی هستم. چون انقدر فراموشم کردید که نتونید حدس بزنید من چی میتونم باشم. بچه ها منم. دوست خوب دوران کودکی شما. من یه لوح حسابم. دارم از انتهای یه کمد توی یه کارتون که سالهاست کسی بهش سر نزده با شما حرف میزنم. یادش به خیر. یه زمانی اگر من نبودم خیلی لنگ میموندید. اما الآن سالهاست که من دنیای بیرون از این جعبه ی دربسته رو تجربه نکردم. یادتونه اون موقعها من چه قدر به شما کمک میکردم؟ یادش به خیر چه دورانی بود. همتون سر زنگ ریاضی تو کلاسهای دبستان و گاهی راهنمایی از ما استفاده میکردید. ما به شما کمک میکردیم تا یاد بگیرید که دو دوتا میشه چهارتا. سه پنجتا میشه پونزدهتا. بیست از سی کوچکتر است و خیلی چیزهای دیگه. خیلی وقتها شما با ما سرگرم میشدید و با مهره های ما شکلای مختلف درست میکردید. همتون عاشق این بودید که مهره های ما رو جمع کنید و اگر کسی مهره های بیشتری داشت یعنی خیلی زرنگ بوده. خیلی وقتها سینیهای ما رو که دوتیکه بودن رو میشکستید. بعضی وقتها از قصد و بعضی وقتهاهم ناخواسته. ولی به هر حال میشکستیم و شما هم خیلی از شکستن ما ناراحت نمیشدید. چون نمیتونستید درد کشیدن و اشک ریختن ما رو ببینید. خیلی وقتها ما مهره هامون توی سوراخهامون گیر میکرد. تا بخواید درش بیارید بیچارمون میکردید. خیلی وقتها تو خونه وقتی که ما روی زمین بودیم پاتون رفته روی ما و شکستیم. ولی ما برای این که دل شما نشکنه نمیذاشتیم شما درد کشیدنمون رو بفهمید. چه شکلهایی که با ترکیب مهره های معمولی و جبری ما درست نمیکردید. ما هم همبازی شما بودیم و هم تو درساتون بهتون کمک میکردیم. اما حالا چی. حالا ما کجاییم. اصلً هیچوقت تو این سالها به ما و خاطراتتون با ما فکر کردید؟ من توی این کارتون دربسته چیزی به جز خاطراتم ندارم که باهاش دلمو خوش کنم. راست میگن اونهایی که میگن قدیما خیلی زندگیها صمیمانه تر و راحتتر بوده. اون موقعها همه به هم محبت میکردن. هر کس اگر برای کسی کاری میکرد با دل و جون میکرد. خیلی وقتها معلمای شما با من زدن توی سرتون. ولی من ناراحت نمیشدم. چون میدونستم که دلشون براتون میسوزه و دوست دارن شما پیشرفت کنید. من الآن افتادم یه گوشه و دارم خاک میخورم. ولی خیلی از شماها که با من دوست بودید الآن برای خودتون کسی شدید. خوشحالم. گِله ای هم ندارم. فقط میخواستم بدونید که به یادتون هستم. هرچند که شما فراموشم کردید. فقط یه آرزوی دیگه دارم. اون هم اینه که اگر یک بار دیگه هم که شده از توی این کارتون بیام بیرون. گَرد و خاکمو بگیرن و من رو به دستان کوچولوی یه کودک بسپارن تا دنیامو با دنیای ساده و کودکانش تقسیم کنم. دوست دارم یه بار دیگه مفید باشم. دوست دارم یه بار دیگه بچه ها باهام بازی کنن. دوست دارم دور و برم شلوغ باشه. ولی حیف. حیف که فکر نکنم این آرزوم هیچوقت برآورده بشه. آخرش یه روز میدونم که میرم قاتی زباله ها و میرم توی دستگاههای بازیافت و … خوب دیگه. خیلی دلم گرفته بود. گفتم بیام یه خورده درد دل کنم. اشکام توی سینیهام جمع شدن و منتظر پایین اومدنن. فقط اگر هنوز من رو به عنوان یه دوست قدیمی قبول دارید این حرف من رو فراموش نکنید. هیچوقت گذشتتون رو فراموش نکنید. کسانی که باعث پیشرفتتون شدن رو فراموش نکنید. حتا اگر موجودات بی ارزشی مثل ما لوح حسابها بودن. ما که دیگه تموم شدیم. ولی کسانی مثل دوستان قدیمیتون که ازشون بیخبرید یا معلمهای دوران مَدرِسَتون همیشه تو فکرشون میگذره که آیا شاگردهامون رو که حالا به جایی رسیدن یا دوستامون که باهاشون کودکی کردیم رو یه بار دیگه میبینیم؟ یه خورده از دنیای ماشینی اسکایپ و فیسبوک و رایانه و دود و آلودگی فاصله بگیرید. برید به بچگیهاتون. اگر از اون دوران نواری دارید بذارید و گوش کنید. خیلی خوبه که بعضی وقتها امروز رو فراموش کرد و بچه شد و بچگی کرد. انقدر دوست دارم صاحبم منو از توی کمد دربیاره و یه بار دیگه باهام بازی کنه. ولی مثل این که اصلً یادش رفته که من هستم. خوب دیگه من باید برم. راستش دیگه نمیتونم جلوی گریمو بگیرم. دوستتون دارم. تصویر شما توی ذهن من هنوز همون بچه کوچولوی شیطونه. من این تصویر رو با دنیا عوض نمیکنم. شاید مسخره باشه که یه لوح حساب براتون آرزوی موفقیت و خوشبختی کنه. ولی من این کار رو میکنم. خوشبختی حق شماست. پس خوشبخت و موفق باشید. شاید برای همیشه خدانگهدار کوچولوهای نازنین من.