سلام خب الآن اون قدر خسته هستم که حال استراحت ندارم گفتم یه کم که نه یکی دو تا خاطره نابینایی براتون اینجا بنویسم ماندگار بشیم آخه امروز یکی دو تا خبر رفتن هم شنیدم که خدا رفتگان شما رو هم بیامرزه کلی با بچه ها رفتیم تو فکر رفتن و اون ور مرز و کلاً یه کم حال و هوا یه طورای دیگه ای بود، راستی خاطره پریسا خانم و خاطراتی رو هم که جناب امینی پست کرده بودند رو برای دوستان گفتم کلی خندیدیم جاتون خالی،
خب خاطره های درون اتوبوسی رو بگم که به کامنت شهروز خان هم نزدیک باشه زیاد خارج موضوع نریم  یه روزی که نمی دونم چند شنبه بود با پنج شیشتا از دوستان می خواستیم سوار اتوبوس بشیم بریم بازم نمی دونم کجا که یه اتوبوس از مدل شیشه دودیش قسمت ما شد وقتی سوار شدیم آفتاب افتاده بود روی صندلی کنار پنجره و من فکر کردم اون صندلی خالی هست به یکی از دوستان مطلق که کلی هم با هم رفیقیم گفتم فلانی برو بشین اونجا بعدش اون دوستم رفت که بشینه که دیدیم نمیشه بشینه و اون صندلیه اشغال بود بعدش کلی که نه یه کمی دوستم گفت وای چه بد شد و بعدش تازه بقیه دوستان دعواش کردند که تقصیر نخودی که نیست اصلاً تو چرا بدونه اینکه تعارف کنی رفتی نشستی و حقت بود و کلی خندیدیم …. یه روز دیگه هم با همین دوستم قرار بود بریم بیرون که من ایستگاه قبل سوار میشدم و اون ایستگاه بعد من وقتی سوار شدم دیدم که روی صندلی اول طرف خانم ها یه آقایی نشسته که کافشن سفید پوشیده خب بازم جا بود و رفتم صندلی عقب نشستم ایستگاه بعد دوستم سوار شد راستی اون وقت کاملاً مطلق نشده بود اون فکر کرده بود اون آقاهه یه خانمی هست که مقنعش رو گذاشته توی کافشنش و رفته بود نشسته بود پیش اون آقاهه تازه روی صندلی کنار پنجره چون اون آقا دم صندلی نشسته بود … حالا گاهی که به اون ماجرا با هم می فکریم من دلداریش می دم که نه اون آقا نبوده حتماً تو درست دیدی و خودش هم نمی دونم بیشتر فکر می کنه اون طرف آقا بوده و در هر حال هرکی بود خاطره ساز شد برای ما.
یه روز هم با یکی از دوستان قرار بود بریم بیرون باز من ایستگاه قبلتر سوار میشدم اون ایستگاه بعدتر و خب تازه هم با هم آشنا شده بودیم به ایستگاهی که قرار بود دوستم سوار شه رسیدیم و یه خانمی اومد کنار من نشست من شک کردم که اون دوست مد نظر من هست یا نه آخه خیلی شبیهش بود ولی مطمئن نبودم اون زمان هم زمان ساعت گویا و این مدل امکانات بود منم گفتم خب من ساعتم رو میزنم اگه اون دوستم باشه یه عکس العملی نشون میده هی ما ساعتمون رو زدیم هی اون بی تفاوت بود و یه چند بار که ساعت زدم دیگه مطمئن شدم اشتباه کردم وقتی از اتوبوس پیاده شدیم و سر محلی که قرار گذاشته بودیم دوستم رو دیدم و ماجرا رو براش تعریف کردم گفت خب اون خودم بودم و خب چون تازه نابینا شده بود از ساعت گویا و این حرفها و نشون ها چیزی سر در نمی آورد که خدایش الآن یه کم با من گشته اوسا شده 
خب برم که خیلی حرفیدم بای تا های