بچه ها، نمیدونم بگم، نگم، برم، نرم، میشه، نمیشه، میتونم، نمیتونم، داد بزنم، ساکت باشم، آبرو ریزی میشه، نمیشه، خوبه، بده، بدبخت میشم، نمیشم، خلاصه که بین هزار تا دو راهی موندم. راستیاتش خیلی تشنمه، آره، تشنمه. خوب؟ شما میگی چی کار باید بکنم، آب بخورم؟ خجالت بکش! من اگه میخواستم آب بخورم که اینجا نمیومدم که! شما هم عجب عقلی داریها! بابا اصلا انگار نمیگیری. بابا نمیشه. نمیتونم آب بخورم. از ظهر به این طرف دیگه نمیشه آب خورد. ببین، اصلا بذارید ی جور دیگه بگم: این بلندگویی که توی خوابگاه های دانشجویی هست، خوب، دیدید؟ شنیدید؟ آهان. باریکلا. آب نخوردن منم دقیقا بر میگرده به همین بلندگو های لعنتی. آخه خوب من نمیخوام طولش بدم. شما خودت هی گیج بازی در مییاری. ببین، یعنی هیچ ربطی بین یک بلندگو و یک لیوان آب نیست؟ من میگم بین یک بلندگو و تمام مایعات و جامدات رابطه ی مستقیم هستش. اصلا بذارید ثابت کنم. آقا وقتی یکی پشت میکروفون باشه، بعدش میکروفون به بلندگو وصل باشه، مگه هرچی طرف بگه نمیره توی بلندگو، هان؟ خوب. وقتی ایشون داد میزنه که آب نخورید، دیگه میشه آب خورد؟ باریکلا. منم همینو میگم دیگه. یکی توی بلندگو داد زد آب نخورید، منم دیگه از ظهر تا حالا آب نخوردم. دارم تشنگی میمیرم. اشتباه نکن. آب دانشگاه اصفهان خیلی هم تمیزه. من که نگفتم آب آلوده شده که. نه. اه نکنه هنوز نگرفتی، هان؟ ببین، منظورش این بود که نه آب نه شیر نه نوشابه نه هیچی نخورید. نه. من که نگفتم دانشگاه اصفهان روزه ی اجباری گذاشته که! خوب اینجا آب قطع شده. یعنی دستشویی هم نمیشه رفت. پس هرکی هرچی بخوره، عواقبش پای خودشه. کشتی منو تا ی چیزو توی کلهت فرو کنم. اصن میرم تا بعد. خیلی دیر میگیری. بای بای.