والا. اولش که باید مثل این کلیشه ای هایی که خودمان هم دیر زمانیست از اهالی آن شده ایم، سلام کنیم. بله. همیشه از قدیم و ندیم می گفته اند که سلام، چیز خوبی است و سلامتی میآورد. البته حرف، حرف میآورد و مثلا ما نمیدانیم که این ندیم چیست و آن که گفته اند سلام چیز خوبیست یعنی دقیقا چه چیز خوبیست؟ چیز خوب یعنی چه؟ یعنی پوشیدنی خوب؟ نوشیدنی خوب؟ گوشیدنی خوب؟ به هر حال، بحث، بر سر دهم آذرماه ماست. شاید هم دوق. شاید هم لبنیاتی مفید تر مثلا خامه که نه ولی سرشیر. در کل برای صبحانه، چیز های خوبی هستند این لبنیات، مخصوصا سرشیر. ما که راستیاتش را بخواهید، در یک خوابگاه کثیف و طویله شکل، امروز، گوش به جهان گشودیم و چیز خاصی مشاهده نکردیم جز اینکه کلاسمان دیر شده بود و ترجیح دادیم به حمامی دبش برویم و ریش هایمان را بتراشیم و به قول ندیمی ها سر و ریش و پس و پیش را صاف و صوفی بکنیم اساسی که البته برای همه ی اینها زمان کافی در دست نبود و ما به یکی دو دست شامپوی عاریه ای و یک تیغ اتیغه که گویا پدرم از پدربزرگش به ارث برده بوده و به من یادگار داده، بسنده کردیم. صورتمان را که به مانند شاهد ها برق انداختیم، خیالمان از جهت تیپ و شخصیت ظاهری و منزلت راحت شد و عزم، جزم کردیم به سمت خانه ی ریاضیات. در آنجا مهندس و دکتر و دانشجو و دانش آموز و مدیر و معاون و اینها زیاد به چشم میخورد. البته خانه ی ریاضیاتی ها یک انشا نویس ناشی کم داشتند که خوب خدا را صد هزاران مرتبه شکر، من به جمعشان اضافه شدم و بار این فریضه ی خطیر را به دوش خواهم کشید.

یکی از امور مهمی که امروز باید به پایان میرسید، امر پایان دهی مجلد اسکایپ بود. ما که هیچ وقت نفهمیدیم این اسکایپ چه معنای به درد بخوری میتواند داشته باشد ولی همینقدر میدانیم که امروز باید دو مبحث یعنی تماس تصویری و تماس تلفنی را مورد ضبط و ثبت قرار میدادیم که گوش شیطان کر، به موفقیتی عجیب نائل گشتیم. در ضبطیدن و ثبتیدن چگونگی تماس تلفنی، ما مجبور به خرید شارژ اسکایپ شدیم که از خصیصه ی اصفهانی بودن به دور است و ما راستش را بخواهید خیلی ناراحت شدیم و مقداری هم اشک پنهانی ریختیم که چرا باید برای کتاب اسکایپی که کسی هم زیاد نمیخردش، این همه هزینه بشود. به هر حال، ما با خودمان خیلی کلنجار رفتیم ولی چون زیادی رفتیم، ترسیدیم گم بشویم و از همان راهی که رفته بودیم برگشتیم و راهمان را به سمت دروازه شیراز و نهایتا ترمینال زاینده رود کج نمودیم. جای دشمن خونی شما خالی که پله های برقی ترمینال که ده روز از افتتاحشان میگذرد را برای آب بندی و آچار کشی و سایش و مالش و محکم کاری و خیلی از کارهای دیگر که ما از آن سر در نمیآوریم، بسته بودند و از کار انداخته بودند و ما یک مقداری هم در ترمینال از آن اشکهای پنهانیمان خرج پله های برقی بی برق نمودیم و با استفاده از موهبت الهی خط یازده، راهی آن طرف خیابان شدیم. پس از سوار شدن به طیاره ی اصفهان زرین شهر و بعد از آن مینی طیاره ی ورنامخواست، به منزل رسیدیم و از آن زمان تا به همین لحظه، مشغول کشیدن شیره ی فراوان، پای منقل گوشکن هستیم. راستیاتش ما خیلی وقتی میشود که به محله ی خودمان عادت کرده ایم و معتادش شده ایم و به استعمال انواع افیون از جنس گوشکن و گوش کنی ها اعتیادی خانمان بر انداز پیدا کرده ایم. چند باری هم ما را کمپ، برده اند ولی باز هم فایده ای نداشته است. یک بار که بعد از مرخصی از کمپ، ما را به منزل بردند، یک میزی جلوی ما گذاشتند تا غذایمان را روی آن بگذارند ولی اطرافیان ما در کمال تعجب و توجه مشاهده کردند که ما میز را یک صفحه کلید فرض نموده ایم و مشغول تایپ حروف این سایت بر روی میز هستیم. از آن روز به بعد، تمامی پزشکان حاذق نیز بر این باور شده اند که بیماری ما غیر قابل درمان است و در تلاشند تا گوشکن را نیز به عنوان یک ماده ی مخدر مخرب مفتضح، در لیست سیاه سازمان بهداشت جهانی و وزارت بهداشت بگنجانند.

این بود انشای امروز ما.