خوب. درود. دیروز که امتحان ترجمه ی پیشرفته ی متون انگلیسی دو داشتیم جای دشمنتون خالی. دهنم گا. گا. گام به گام صاف شد. شاید بگم سه ساعت نشستم و آخرشم نتونستم اون چیزی که حق مطلب بود ادا کنم. البته من همه ی زورمو زدم ولی نشد که بشه. یعنی هرچی ازم بر میومد کردم ولی نمیدونم استاد، چند بهم بده. ی مقاله مانندی بود از فرانسیس بیکن مال دقیقا شونصد سال پیش. اولش به حضرت فیل پناه بردم ولی حضرت آقا فیله که دید متنش خیلی سنگینه نتونست تحملش کنه و زیر ترجمه زایید. بعدش به حضرت شلغم متوسل شدم که حضرت شلغم ی کم اومد کمکم کنه ولی تا دید از سختی ترجمه، مغزش داره ی دودهایی میده بیرون، بیخیال شد و منو با نتبوکم با بابیلانم تهنا گذاشت و رفت. توی این سه ساعت اندازه ی سه هفته اذیت شدم. شاید سختی امتحان نبود بلکه نابلدی و ناواردی من بود که اینطور خسته شدم. شاید. نمیدونم. همه ی بچه ها مینالیدند. به هر حال که ساعت جادویی رسید و ترجمه به آخرش رسید و من رفتم که رفتم به سمت خونه. تا شب، غیر از اینکه رفتم با بچه های کوچیک محله حرف زدم و از یکیشون ی زنجیر که خودش با واشر فنری ساخته بود یادگاری گرفتم، اتفاق خاصی نیفتاد. خوشحالم که محله ی ما هنوز چار تا بچه ی بانمک و درستو حسابی و با شعور و با معرفت داره که اگر چه گاهی وقتها بچگیشون آدمو اذیت میکنه ولی اکثر وقتها همین بچگیشون به آدم انرژی و انگیزه میده. شب شد و اتفاقی افتاد که با ی بچه ی پنج ساله توی اسکایپ حرفیدم و کلی شعر خوندیم و زدیم و رقصیدیم. به هر حال، بعدشم با چند تا از دوستهای نابینا اعم از دختر و پسر حرفیدیم و جنگ علمی بازی کردیم و انگار نه انگار که بازم امتحان داشتم! امروز صبحم ی آموزش تورنت ضبطیدم که یک ساعت بهش ور رفته بودم ولی ساندفورج صدا را ضبط نکرده بود و دهنم گا. گا. گام به گام صاف که شده بود، صافتر شد. دوباره شروع کردم به ضبطیدن و سریع ویرایشش کردم، گذاشتمش توی سایت که هزار تا نظر رفت زیرش و اینقدر استقبال شد که من هنوز وقت نکردم بعد از صبح تا حالا تمام نظرات را چک کنم و جواب بدم.

بگذریم، از ورنامخواست تا خانه ی ریاضیات خیلی راهه و من امروز اصلا حال نداشتم برم اونجا ولی کاره و باره و وظیفه و حقوق و عواقب نرفتن که آدمو مجبور میکنه از جاش بلند شه بره به زندگیش برسه و بپره توی محل کارش. خلاصه که نیم ساعتی دیر رسیدم ولی معلوم شد امروز به جای ده، باید هشت میرفتم و این یعنی من نه که نیم ساعت بلکه دو و نیم ساعت دیر کرده بودم. به هر حال نشستیم و با خانم همتی تا عصری ادامه ی کتاب اس پی اس اس را ضبطیدیم. ایشون تئوری میگفتند و من عملی. تا نصف فصل دو را پیش رفتیم و امیدوارم این هفت فصلی که داریم آماده میکنیم تا یک ماه دیگه تموم بشه. نمیدونم چی بشه. کار خیلی وقتگیر و حوصله سر بریه ولی نمیشه که نکرد.

کار که تموم شد از خانه ی ریاضیات اومدم بیرون و دیدم اوف اوف چه قدر سرده و مث بچه کوچکولو ها کلاهمو کشیدم تا رو گوشام پایین. راهی خوابگاه دانشگاه شدم و دو تا نون با یک الوویه خریدم. قبل از اینکه برسم به خوابگاه، یک عده ای را دیدم که میخواستند یک بازی پاسور حکم را از اینترنت بگیرند، ولی نمیتونستند و معلوم بود یک ساعتی الافش بودند. واسشون توی پنج دقیقه کار رو سری کردم و در عوض کلی باهاشون شوخی کردم و گفتیم و خندیدیم و یک قهوه هم بهم دادند که تا قطره ی آخرش نوش کوفتم کردم.

حالا توی خوابگاهم. شاممو خوردم. میخوام بخوابم که میبینم تموم رفیقام جمع شدند قراره تا صبح بیدار بمونند و خر زنی کنند واسه امتحانی که فردا دارند و من ندارم. من بدبخت چمیدونستم اینطوری میشه اومدم اینجا حالا صبح باید برم سامانی ی کامپیوتر رو درست کنم و اگر از سرو صدای دوستام خوابم نبره شاید صبح خواب بمونم و بد قول بشم که خیلی بد میشه. خلاصه که همینجوریاست دیگه. من خصوصیت شخصیتیم اینه که همه جا میخندم. الانم دارم میخندم. هاهاهاهاهوهوهوهوهیهیهیهی. ولی نه از اون خنده های معمولی. من با صدای خیلی بلند و از ته اعماقم میخندم. راستی خبر خوش اینکه موبایلم داره از کما مییاد بیرون. یعنی قراره بییاد نمیدونم بییاد یا نه. بستگی به لطف حضرت شلغم داره که البته با اون سردردی که من با ترجمه ی دیروزم دچار شلغم جونم کردم فکر نمیکنم محلی بهم بذاره و دستی روی مشکلاتم بکشه. شما هم دعا کنید واسم. ایشالا همه چی برمیگرده به دوران خوش قدیمش. حاااااال کنید توی زندگی و یادتون نره که برقصید و خوش باشید تا همیشه چون من دوستون دارم بیشتر از دیروز، کمتر از فردا!