سلام.
خوبید؟
خدا رو شکر.
خوبه که خوبید.
ولی من خیلی خوب نیستم.
یعنی ما خیلی خوب نیستیم.
ما کی هستیم؟
ما یک جفت چشم هستیم.
یک جفت چشم نابینا.
ما اسممون چشم هست ولی با چشمهای دیگه خیلی فرق داریم.
میخوام قضیه ی دیشب رو براتون تعریف کنم. راستش من چشم راست یه نابینا هستم و دیشب داشتم با چشم چپ حرف میزدم. خیلی شبها ما با هم حرف میزنیم. چشم چپ ازم پرسید: به نظر تو ما چرا نمیبینیم؟ گفتم: خب برای اینکه یه بخشی از ما خرابه و خوب کار نمیکنه دیگه. گفت: خب چرا نمیبرن درستمون کنن؟ گفتم: برای این که هنوز درست کردنش رو بلد نیستن. گفت: یعنی ما برای همیشه همینطوری باید بمونیم؟ گفتم: نه بابا. فکر نکنم.. اون روز گوش داشت به من میگفت که شنیده دارن تحقیق میکنن تا درست کردن ما رو یاد بگیرن. گفت: حیف شد. خیلی حیف شد. خوش به حال چشمای سالم. همه چیز رو میبینن. به صاحبشون کمک میکنن. ولی ما چی. بدون استفاده افتادیم اینجا. هیچ کاری هم نمیتونیم بکنیم. گفتم: بیخیال بابا. به این چیزها فکر نکن. هرچی بیشتر بهش فکر کنی بیشتر اذیتت میکنه ها. از ما گفتن بود. گفت: یعنی تو دوست نداری ببینی. آدمهارو ببینی، ماشینها، حیوونا، درختا، اصلً دوست نداری خودت رو توی آینه ببینی؟ گفتم: چرا دوست ندارم. ولی کاری که از دستم بر نمیاد، پس بهش زیاد هم فکر نمیکنم. گفت: راستی تا حالا گوش برات تعریف کرده که دیگران درباره ی صاحبان ما که نمیبینیم چی میگن؟ گفتم: آره. یه چیزهایی شنیدم. شنیدم دلشون برای صاحبای ما میسوزه، فکر میکنن صاحبای ما بیچاره هستن، توی خیابون بهشون مثل گداها پول میدن، براشون کرایه ماشین حساب میکنن و خیلی چیزهای دیگه. البته میگفت همه مثل هم نیستن و خیلیهاشون هم هستن که درست برخورد میکنن و نسبت به قبل برخوردهاشون خیلی بهتر شده. یه بار هم توی اتوبوس صاحبمون نشسته بود رو به روی یه نفر دیگه که چشماش سالم بود. چشمه کلی با من حرف زد. خیلی ناراحت شد وقتی فهمید من نمیتونم ببینم. ولی وقتی میرفت گفت که چیزی از دست ندادم. خیلی هم چیز دیدنی تو دنیا وجود نداره. میگفت دوست داشت جای من باشه. ولی من بهش گفتم حرف زدنش آسونه و هیچوقت همچین آرزویی نکنه. چشم چپ گفت: آخه فقط بیناها که نیستن. خود اینایی که چشماشون مثل ما کار نمیکنن هم خوب با هم برخورد نمیکنن. گفتم: چه طور مگه؟ گفت: این نابیناها خودشون هم همدیگرو قبول ندارن. به هم دیگه بی احترامی میکنن. با هم دوست نیستن. مدام همدیگرو با اونهایی که میبینن مقایسه میکنن. به نظر تو اگر صاحب ما آدم بدی باشه تقصیر ما هست که نمیبینیم؟ گفتم: فکر نکنم. آخه ما که خودمون نمیخواستیم که نبینیم. گفت: این نابیناها همش دارن خودشون رو با اونایی که میبینن مقایسه میکنن. خب اونها هم آدمن، اینا هم آدمن دیگه. چرا باید به خاطر اونهایی که میبینن به هم دیگه بی احترامی کنن؟ چرا باید دل همدیگرو بشکنن؟ تازگیها هم که دیگه یه دفه ایش کردن. زدن توی کار زن و مرد و دختر و پسر. همش پسرا به خاطر دخترای بینا با دخترای نابینا بحث میکنن و دخترای نابینا هم به خاطر پسرای بینا با پسرای نابینا بحث میکنن. گفتم: آره این گوش راست یه چیزهایی برام تعریف کرده. فکر کنم توی یه سایتی چیزی بوده توی اینترنت. گفت: آره. گوش چپ همشو برام تعریف کرد. میگفت پسرای نابینا گفتن دخترای بینا رو قبول دارن و دخترای نابینا رو قبول ندارن. میگن دخترای نابینا با پسرای نابینا به جایی نمیرسن و کلی مشکل با هم دارن. بعدش دخترای نابینا ناراحت شدن و اومدن جواب دادن که به پسرای نابینا میخندن. میگفتن پسرای نابینا خشنن و اصلً نمیشه بهشون نزدیک شد. پسرا هم گفتن که دخترا درست اجتماعی نشدن و رفتار مناسبی ندارن. دخترا هم میگن که پسرا همرو دارن یه جور میبینن و همه مثل هم نیستن. در ضمن میگن پسرا هم خیلیهاشون درست اجتماعی نشدن. بعدش دخترا قهر کردن و رفتن و دیگه به اون سایت نرفتن. میگفت توی این چند روز بعد از این اتفاق اون سایت کلی سوت و کور شده. به جز تعدادی افراد مشخص کسی به اون سایت نمیره. گفتم: خب مگه تقصیر سایت بوده که این بحثها پیش اومده؟ گفت: نمیدونم. گوش میگفت مثل این که مدیر سایت هم با دخترا مشاجره داشته. پرسیدم: مگه این مدیر سایت چه طور آدمیه؟ گفت: مثل این که آدم خیلی خوبیه. از بچگی مستقل بوده. روی پای خودش وایستاده. حتا از بچگی کار کرده و خرج خودش رو درآورده. الآن هم کلی کتاب و آموزش برای نابیناها توی کامپیوتر ضبط کرده. کلی به همه چیزای مختلف در باره ی کامپیوتر یاد داده. این سایتشم با هزینه ی خودش زده. کلی هر سال و هر ماه از جیبش خرج سایت میکنه. کلی براش وقت میذاره. خود نابیناها میگن سایتش بهترین سایت نابینایان ایران شده. پرسیدم: پس چرا میگی به خاطر اونه که با سایت قهر کردن؟ گفت: من مطمئن نیستم. حدس زدم که قهر کردن. دلیلشم اینه که مدیر سایتشون یه لحظه فراموش کرد که مدیر این سایته و خودش وارد این بحث شد و نظراتش رو طوری گفت که همه تعجب کردن. اون خیلی تند نوشت. برای همین هم دخترها واکنش نشون دادن. گفتم: شاید حق داشته. گفت: شاید. ولی اگر حق با اون بود هم نباید اینطوری مینوشت. به هر حال اون مدیر بود. یه کاربر ساده نبود. بعد یه دفعه اشکاش اومد. گفتم: چرا گریه میکنی الآن صاحبمون بیدار میشه. گفت: همش تقصیر ماست. اگر ما میدیدیم اینطوری نمیشد. اگر ما میدیدیم اینها با هم دعوا نمیکردن. همش تقصیر ماست. گفتم: تقثیر ما؟ ما مگه خودمون خواستیم که نبینیم. مگه الآن میتونیم به اختیار خودمون ببینیم. ما که نخواستیم اینا با هم دعوا کنن. پس چرا میگی تقصیر ماست. گفت: نمیدونم. ولی اونا به خاطر ندیدن ما با هم دعوا میکنن. من دوسشون دارم. میخوام بهشون بگم که ما چشمای نابینا از این که نمیتونیم براشون کاری کنیم شرمندشونیم. ولی کاری از دستمون برنمیاد که براشون بکنیم. میخوام بهشون بگم که ما چشمای نابینا دوستشون داریم. پس همونطور که ما دوستشون داریم اونها هم همدیگرو دوست داشته باشن. با هم مهربون باشن. اگر یکی اجتماعی نشده کمکش کنن اجتماعی بشه. یکی مثل مدیر این سایت به جای متحم کردن به اجتماعی نشدن دخترا از سایتش استفاده کنه و اجتماعی شدن رو بهشون یاد بده. خیلی کارایی که خیلیها باید برای نابیناها میکردن و نکردن رو تقصیرش رو گردن خودشون نندازه. به جای پس زدن دستشون دستشون رو بگیره و کمکشون کنه. اون میتونه چون اعتبار داره. چون سایتش اعتبار داره. چون خیلیها دوستش دارن. یادمه چند روز پیش سایتش قطع شده بود. توی چند ساعت کل نابیناها خبر شدن. همه هم ناراحت بودن. وقتی وصل شد انگار دنیا رو بهشون داده بودن. وقتی انقدر این سایت محبوبه چرابه جای دعوا و جر و بحث و صحبتهایی که باعث رنجوندن همدیگه میشه توش از دوست داشتن، از محبت، از انسانیت، از همدلی گفته نشه. چرا توش به هم کمک نمیکنن که جامعشون هر روز بیشتر بهشون افتخار کنه؟ اینها رو که داشت میگفت از صحبتهای ما این بینی از خواب بیدار شد و گفت: چی میگید شما دوتا هرشب هرشب. اگر گذاشتید بخوابیم. گفتم: بینیجان بخواب. ما هم داشتیم میخوابیدیم دیگه. بعدش به چشم چپ گفتم: همه ی اینها رو خودشون میدونن. مدیر سایت هم میدونه. ولی خب هر کس ممکنه یه وقتایی از روی احساسات یه کارایی بکنه دیگه. اگر این چیزها رو نمیدونست و هدفش هم نبود که سایتش انقدر محبوب نمیشد. کسی هم با اون و سایتش قهر نکرده. مطمئن باش که بچه ها سرشون شلوغ بوده که به سایت سر نزدن. وگرنه تا یه مدت دیگه که امتحانات تموم بشه ببین که این سایت قلقله میشه. تو هم بگیر بخواب تا این بینی دوباره بیدار نشده. بعدش به هم شب به خیر گفتیم و خودمون رو بستیم و خوابیدیم. فقط بدونید که ما شماها رو در کنار هم و با هم بیشتر دوست داریم. دوست داریم بگید، بخندید، بخونید، برقصید، شاد باشید و از زندگیتون لذت ببرید. اگر فکر میکنید دوستاتون نقطه ضعفی دارن به جای این که مدام بهش بگید و باعث دلخوریش بشید کمکش کنید تا برطرفش کنه. خودتون رو در مقابل بیناها قرار ندید. با اونها خودتون رو مقایسه نکنید. معلومه که شما با اونها یه فرقهایی دارید. اگر قرار نبود فرق داشته باشید که شما نابینا نمیشدید. پس اول خودتون با هم باشید و بعد به فکر باشید که با بیناها چه طور باشید.
ما چشمها با همه ی ندیدنهامون با شما هستیم. اگر دوستتون نداشتیم وقتی ناراحت بودید اشک نمیریختیم و وقتی خوشحال بودید هم باز اشک نمیریختیم. ما اشکهامون رو تقدیمتون میکنیم. شما هم قول بدید قلبهاتون رو به هم هدیه بدید.
موفق باشید.
دوستتون داریم.
خداحافظ.