روزی روزگاری، پسرکی نابینا بود به اسم مجتبی. این مجتبی خان بیچاره، تازه یاد گرفته بود برود نانوایی نزدیک منزلشان و این دفعه نیز مانند دفعات قبلی داشت به وظیفه ی خطیرش که همان خریدن و رساندن نان به اهل خانواده بود عمل میکرد. این مجتبی همچین که داشت از نانوایی برمیگشت، توی کوچه، بقچه ی نان به دست، همان طور که تمام بدنش و لباسهایش بوی نان داغ و تازه گرفته بودند، صدای زمزمه ی خفیف و نحیفی را شنید و صبر کرد ببیند آن صدا چه زمزمه میکند. ابتدا مجتبی که کمی ساده و خوش خیال بود، گمان کرد که این زمزمه ی یک فرشته ی راهنمای مسیر باشد هااان؟ بعد که کمی بیشتر فکر کرد، وجدانش به او نهیب زد که کفر نگو بچه! مجتبی وقتی دید خانه ی حبابی رویاهایش در حال ترکیدن است، از وجدانش پرسید که: یعنی تو فکر نمیکنی طی مسیر این کوچه ی ما با این در و دیوار های خوشگل و با این آسفالت به این قشنگی، از طی مسیر بیابان ها و کوه ها و قار ها بهتر باشد؟ وجدان مجتبی که دید این پسر حرف حالیش نمیشود گفت: بیخیال پسرم. بعد آهسته یک جور هایی که مجتبی نشنود، زیر لب گفت: حالا بلایی سرت میآورم که مرغان آسمان به حالت تخم بگذارند پسرک گستاخ! خلاصه، سرتان را درد نیاورم دوستان گلم! کمی که مجتبی دقیقتر به آن زمزمه، گوش سپرد، متوجه شد که فرد زمزمه کننده دارد عباراتی به این ترتیب بیان میکند: “آخ زانوش. وای زانوش. الان. وااااییی. نه. الان. واااییی. پاش. پاش. پاش.” مجتبی پیش خودش دوباره متعجب ناک شد که خوب اگر این بنده خدا زانویش درد میکند، چرا دارد سوم شخص را خطاب میکند؟ چرا نمیگوید: آخ زانوم و چرا می گوید: آخ زانوش؟ زمزمه ها همچنان بیشتر و شدیدتر میشدند: “آخ. وای. بیچاره. زانوش. زانوش. پااااااش.” بینگ، بانگ، دانگ، دونگ بونگ. تاراق و توروق. بعله دوستان عزیزم. تا مجتبی به خودش آمد، متوجه شد که زانوی خودش و نه زانوی فرد زمزمه کننده درد گرفته است. مجتبی خودش را خاکی و کثیف یافت در حالتی که به مانند یک کوکوی سیب زمینی، کف کوچه پهن شده بود و زانویش به شدت با بدنه ی یک ماشین برخورد سختی کرده بود. تازه مجتبی شصتش خبردار شد که آن زمزمه کننده، منظورش از زانوش زانوش، در واقع زانوی مجتبی بوده است. مجتبی به جوش و خروش آمد و بر سر زمزمه کننده، فریااد برآورد که خوب مگر تو مریضی، مگر تو مشکل داری، چرا به خودم نگفتی که الان زانوت میخورد به ماشین؟ چرا هی میگفتی زانوش زانوش؟ مگر ندیدی من کورم! فرد زمزمه کننده در جواب به مجتبی گفت: خوب من فکر کردم شاید ناراحت بشوی راهنماییت کنم، تازه هیچی نگفتم ببینم خودت میتوانی از ماشین رد بشوی یا نه. دوست داشتم ببینم یک نابینا چه قدر باهوش است و تا چه حد میتواند موانع را تشخیص بدهد. همین ها را که میگفت مجتبی یاد یک چیز دیگری هم افتاد. درست حدس زدید! وجدانش. شاید این انتقامی بود که وجدان مجتبی از او به خاطر بحثشان گرفته بود! بعله دوستان گلم: مجتبی به هر بدبختی ای که بود، خودش را از کف کوچه جمع کرد، لباسهایش را تکاند، بقچه ی نانش را برداشت و عصبانی به سمت خانه رفت ولی این زمزمه کننده هنوز داشت ناله سر میداد که: دیدی گفتم زانوش؟ دیدی گفتم آخ زانوش؟ دیدی؟