درود زهره جونم
چقدر کار خوبی کردی رفتی
اصلا میدونی تو خیلی زرنگی خیلی خوبی خیلی مهربونی
حیف که هیشکی قدرتو نداره
هیچی دیگه امیدوارم همیشه موفق باشی
همش برو اینور و اونور و خاطره بنویس
میدونی هرچه زودتر یه وبلاگی چیزی بزن برو یعنی نرو ولی برو
خب انگار خیلی خسته ای برو خوش باشی تو میتونی مگه نه

لی لی لی لی لی لی لی ل لام لا ل لا لام لام
هح هح هح خودم اول تر شدم
جیگیلی که حساب نمیشه
خوش به حالت رابطت با خدا خوبه
برا منم دعا کن

درود! حسن کچل به مکتب نیمرفت-هروقت میرفت جمعه میرفت! راستی خبر میکردی بعد از مکتب میری اونجا بچه های محله هم باهات همراه میشدند،‏ دسته جمعی دعاها بیشتم مستجاب میشه! در ضمن هرکی مثل راننده برات دردل کرد-‏ شماره چشمک را بده و بگو این مشاور علمی نابینایان است،‏ یا شماره منو بده و بگو اینم مشاوره تجربی است!‏

سلام زهره خانم
موفق باشید

سلام عزیزم. وقتت خوب. دورود بر شما فکر می کنم منظور شماو مجتهده امین باشه اگر درست به راستی خوش به حال شما من چند تا از کتاباهش رو خوندم خیلی مفید بود به دنبال یک کتاب کمیاب ازش هم هستم. خلاصه اینکه خیلی دوستش دارم. باز هم خوش به حال شما باز هم برید اونجا سلام من رو هم برسونید. پاینده باشید بان

سلام زهره جان امیدوارم که همیشه شاهد آن حس قشنگت باشی. منم به مقبره بانو امین رفته ام اما آن حس زیبا را آنا تجربه نکردم .نخودی جان راست میگه حتما دفعه بعد خواستی حس قشنگت راببینی برو گلستان شهدا من حس قشنگ را بر سر مزار شهدای گمنام شب جمعه با دعای کمیل تجربه کرده ام خیلی قشنگه قشنگ بود یادش بخیر ولی متاسفانه خیلی وقته دیگه نرفتم.راآقا بهنام . امیر رفتید مشهد بچه های محله یادتون بره ..موفق باشید.

احساس خوبی بهم داد همین چند خط که نوشتی
خیلی حال می کنم از خودت می نویسی

سللللللللامخدمت شما .خیلی حس خوبی بود چنین حس هایئ وقتی به آدم سر میزنه که آدم تمام گرد وخاک نفرت و کینه را از دل خود پاک کرده اینطور است که آدم یک قدم به خدا نزدیک میشه .سر بر شانه خدا بگذار تا قصه ی عشق را چنان برایت بخواند که نه از دوزخ بترسی و نه از بهشت به رقص هایئ قصه عشق انسان بودن ما است…. دمت صفا و گرم حال کردم بسیار .

سلام زهره جان. خوش پحالت که همچین حس قشنگی بهت دست داده. تورو خدا تو تنهایی ها و خلوتتون برا منم دعاکنید. مدتیه همچین حسی سراغم نمیاد. و اما عمو حسین حرفاتون خیلی به دل میشینه. من هروقت احساس میکنم که باید با خدای خودم حرف بزنم میرم توی اتاقم و باهاش کلی درد دل میکنم. حتی شبهای قدرهم توی خونه خیلی حس و حال بهتری داره تا توی مسجد. ولی خب توی حرم امامان و سر قبر شهدا حس و حال وصف نشدنی ای داره. یادمه آخرین باری که رفتم مشهد انقد بهم حال داد که هیچ وقت یادم نمیره. خدایا فاصلت تامن خودت گفتی که کوتاهه…چرا گریه م نمیگیره؟ مگه قلب من از سنگه؟ خدایا من کجا میرم کجای جاده دلتنگه؟…