سلام میلاد. مرسیییییییی از خودت. اولی مبارک

سلام تبسم چلویی. آره همه ی عوامل برنامه ساز نابینا مطلق هستن. از جمله اشکان و فاطمه.
جدی جدی چقدر زود دیر میشه. نوروز ۹۳ هم به دهمین روزش رسید و…..
برنامه پنجم رو هم گوش کردی دوست داریم از نظرات خوشگلت ما رو بی نصیب نذاری.
هاهاها الان زهره منتظره مهمون ها لو برن بعد تصمیم بگیره دانلود کنه یا نه. فعلا که بچه ها لو ندادن. هر چند اگه کسی یه کوچولو اطلاعات ورزشی داشته باشه دیگه مشخصه مهمون بینامون کیه.

سلام بر نازنین. به نکته درستی اشاره کردی. اما فعلا ما باید از همین جاها شروع کنیم. تجربه کسب کنیم. به مدیران صدا خودمونو اثبات کنیم و از همه مهمتر شما ما رو حمایت کنید تا ایشالا در سال های بعد بتونیم این طرح ها رو گسترش بدیم و راه به سیما هم پیدا کنیم.
اگر جامعه ی نابینایان و کم بینایان حامی ما باشن و در نتیجه مسوولین بازخورد این برنامه ها رو ببینن هم ما انگیزه بیشتری پیدا میکنیم برای ادامه ی کار و هم مسوولین تشویق میشن عرصه رو برای ما بیشتر باز کنن.
فکر کنم تقریبا همه به این نتیجه رسیده باشین که اگه ما خودمون هوای خودمون رو داشتیم که هیچ، اگر نه آقایون دلشون واسه ما نسوخته که بییان در برنامه های صدا و سیما از این دست برنامه ها رو راه اندازی کنن. دلیلمم اینه که یک برنامه در رادیو و تلوزیون رو معرفی کنید که امسال یک مهمون نابینا در برنامه هاشون بوده باشه.
پس ما هممون باید به هم کمک کنیم تا خودمون در این عرصه فعالیت کنیم

سلام تبسم. خوبی؟ رحمت خدا که ترس نداره.
در خصوص همراهی مهمون بینا با ما باید بگم که فقط و فقط در برنامه ی اول همچین چیزی بود. یعنی ما اول رفتیم دمه خونه استاد اینانلو و به همراه ایشون رفتیم منزل خانوم هما وندی. در سایر برنامه ها منتظر میموندیم مهمون بینامون برسه بعد همراه ایشون میرفتیم منزل طرف. یه نکته ای که تو این مدت دستگیرم شده اینه که مخاطب های بینا اصلا به این نکات ریز توجه نمیکنن. یعنی خدا وکیلی دمه خودمون گرم که انقدر با دقت برنامه ها رو گوش میدیم. برای افراد بینا دنبال کردن برنامه ی رادیویی در لحظست و اصلا به این نکات ریز توجهی ندارن. بعد اون شنونده ای که بخواد ریز بشه و بدونه که همه ی عوامل برنامه ساز نابینا هستن قطعا این خیلی بیشتر به چشمش مییاد تا این که بخواد پیش خودش فکر کنه افراد نابینا تنهایی نمیتونن جایی برن. اتفاقا در همون برنامه استاد اینانلو که ایشون همراه ما اومد انقدر نکات اساسی در خصوص نابینایان مطرح شد که سایر مسائل رو تحت شعاع خودش در آورد. یکی از مخاطب های وبلاگم بهم میل زده بود که امیر واقعا اون خانوم نابینا با شوهرش با دوچرخه میرن کشور های جهان رو میگردن؟ خالی بستین یا واقعا اینجوریه؟ گفتم نه به جان خودم حقیقت داره. ولی خدا رو شکر برای خود من خیلی لذتبخش بود که به یه سری ابهامات که برای به خصوص بازدید کننده های وبم پیش اومده بود در خصوص نابینایان پاسخ دادم. به همین شکل کوچولو کوچولو هم که افراد جامعه مطلع بشن و این برنامه ها گسترش پیدا کنه میتونه تاثیر گذار باشه.
در خصوص کیبرد هم همه ی سعیمو کردم که طبیعی در بییاد. حالا اگه به قول شما خوب نبوده دیگه باید به بزرگواری خودتون ببخشید

سلام زهره. آره نکاتی که اشاره کردی شاید واسه ما که خیلی دقیق میشیم تو چشم بیاد اما واسه اکثر افراد عادی اینجور نیست. اونا یه نتیجه گیری کلی میکنن در خصوص برنامه ها و اون نکات کلیدی یادشون میمونه. آخی نازی. شهروز به غیر از برنامه ی اول، در سایر برنامه ها نقشش پر رنگتر شده بود که. نشده بود؟ هان.
خواننده آخر برنامه هم مهدی یغمایی بود.
ای وای من که زیاد جایی نمیرم. قبلنا پدرم زیاد میومد کوه اما الان بیشتر یا با بچه های دانشگاه میریم یا با همراهان وبلاگم که همشون آدمای پایه ای هستن و مثل خودم عاشق تفریح سفر و بارون و برف.
وای خدا از چند روز دیگه دوباره روز های سخت و فشرده شروع میشه.
زهره از تو هم ممنون که همیشه همراه ما بودی

وای آره. زلزله بروجرد، دورود و دشت سیلاخور. یکی از دوستای منم اهل بروجرد هستش و اون سال هم مثل همیشه نوروز رفته بود روستای خودشون. یادمه یه روز جمعه بود وقتی از اخبار شنیدم شرق لرستان از جمله بروجرد زلزله اومده سریع زنگ زدم به دوستم. گوشیش در دسترس نبود خدا میدونه چقدر نگران بودم. خلاصه هر طور که بود پیداش کردم و گفت خدا رو شکر مثل این که شب قبلش یه پیش لرزه ضعیف اومده همینم باعث شده همه ی مردم شب برن بیرون بخوابن. مگر نه زلزله اصلی که ظاهرا ۴ صبح بوده و شدتشم ۶/۱ ریشتر بوده باید تلفاتی بیش از این ها رو میداشت.
خلاصه برای اون ۶۳ نفری که در زلزله ۱۱ فروردین سال ۸۵ بروجرد و دورود از این دنیا رفتن طلب آمرزش میکنیم و روحشون شاد باشه.
راستی از اطرافیان شما هم کسی فوت کرد یا نه. شما هم زمان زلزله اصلی خونه بودین یا…..
خیلی دوست دارم در روستا و مثل عشایر کوچ نشین زندگی کنم. باور کن از زندگی شهری متنفرم. روحیات من اصلا با این همه شلوغی و هوای آلوده تهران سازگار نیست.
زندگی در روستا، این که خودت گاو و گوسفند داشته باشی ببریشون چرا. از مرغ و خروس خودت تخم مرغ بخوری و هوای پاک روستا به خصوص روستا های مناطق سردسیر. وای خدا آخرش هم حسرت همچین چیزایی رو دلمون میمونه

میگم زهره خب تبسمم اونجا بوده دیگه. میگی خدا رو شکر تو اونجا نبودی. حالا که انقدر عاشق طبیعتی هر طور شده باید ردیف کنیم با استاد اینانلو یه تور بریم

باشه زهره. فعلا در ۲، ۳ ماه آینده که خودمون حسابی در گیریم نمیشه. اما برای تابستون به امید خدا همه ی سعیمونو میکنیم که این اتفاق بیفته

همش تقصیره این زهره هستش. ساعت ۲ شب وقتی که همه خوابن مییایم تو محله نتیجش میشه همین دیگه.
زهره میشه ظهره. این ماهور خاک بر سرم که انگار نه انگار

خب پس اگه دارین حله. برو تو قسمت رادیوش سرچ بزن رادیو فصلی رو خودش میاره.
فقط در تهران رادیو فصلی رو رادیو های آنالوگ میگیره. در سایر شهر ها یا باید گیرنده دیجیتال باشه یا از طریق سایت رادیو فصلی.
الان ساعت داره ۲-۳۰ شب میشه هنوز ۷ نفر تو محله بیدارنا. حالا تو کدوم کوچه ها دارن پرسه میزنن نمیدونم. فقط محمد رو میدونم که الان تو این کوچه آموزش فیلم برداری هستش.
من برم نقشه های هواشناسی رو چک کنم کامنت های وبلاگمو هم تایید کنم و دیگه بخوابم
ما رفتیم. امروز کسایی که به دل طبیعت میرن حسابی بهتون خوش بگذره و مراقب طبیعت هم باشین