سلام سارا. خب این داستان در بخش دوم میتونه کاملتر هم بشه. همونطور که خودت گفتی. تا اینجاش که خوب بوده.
من فقط میخواستم در خصوص عصا گرفتن یا نگرفتن بچه های کم بینا یه توضیح بدم. ببینید دوستان من خودم تا سن ۱۴ سالگی نیمه بینا بودم. بینایی خیلی خوبی داشتم تا حدی که به راحتی دوچرخه سواری میکردم، بدون مشکل رفت و آمد داشتم و حتی کتاب های بینایی رو میتونستم بخونم. حالا این که چی شد در یک شب نابینا شدم بماند اما
به نظر من افرادی که در این حد بینایی دارن خب نیازی نیست که عصا دستشون بگیرن. چه اصراریه که بگیم بچه های کم بینا حتما باید عصا دستشون باشه. اتفاقا اینجوری به قول یکی از دوستان فکر کنم خود سارا بود که گفت: وقتی فردی که راحت جلوی پاش رو تا چند متری میتونه تشخیص بده، وقتی عصا دستش باشه مردم فکر میکنن این میخواد سو استفاده کنه.
به نظر من این دیگه بر میگرده به خود شخص. اگر حس میکنه واقعا برای رفت و آمد نیاز به عصا نداره خب که هیچ، اما افرادی که از روی غرور و خود فریبی میخوان عصا دستشون نگیرن و داشتن عصا رو مایه خجالت و شرم میدونن باید بگم که سخت در اشتباه هستن.
خجالت واسه وقتیه که عصا دستتون نگیرین، سر یا صورتتون به مانع ای شاخه ای چیزی بخوره و زخمی بشه. اون وقت مردم خیلی بیشتر بهتون نگاه میکنن تا این که عصا دستتون باشه و خودتون مستقل به راحتی رفت و آمد کنید

خب اولا از عمو حسین ممنونم ولی من اصلا شایسته ی این نوع تعاریف نیستم یعنی هیچ وقت هم نبودم ثانیا سه تا نظر رو دیدم که بد نیست کمی به اونها بپردازم دوستانمون تبسم مروارید و ملیسا هر سه نفر از خوندن و شنیدن این ماجرا به شدت عصبانی شدند که کاملا رفتارشون طبیعی بود در ضمن دوست محترم تبسم اظهار کردند که اون دختره امل بوده راستش من هم همون وقت که برای اولین بار ایشون رو دیدم یک چنین فکری کردم اما بعدها که کمی بهتر شناختمشون فهمیدم اصلا اینطور نیست بلکه چون از یک خانواده ی کاملا سنتی و مذهبی بیرون اومده از اون جسارتی که باید و شاید برخوردار نیست آخه حتی اگر هم از چنین جسارتی برخوردار بود چکار میتونست بکنه نمیدونم شما اصلا خیابان کوشک رو میشناسید یا نه اونجا یک خیابون خلوتی بود توی اون خیابون بجز چند مغازه که سر تقاطع لالهزار هست مغازه ی دیگه ای وجود نداشت تعدادی ساختمانهای نسبتا بزرگ که اکثرشون مسکونی بودند چیز دیگه ای تو اون خیابون نبود رفت و آمد هم در اون زمان در این خیابان چندان نبود یک دختر نابینا که دستاش به واسطه ی کتابهایی که به همراه داشت و به خاطر چادری که بسر کرده بود اشغال شده بودند تازه اگر هم اینطور نبود یک دختر نابینای تنهای تنها بدون هیچ امکان دفاعی بدون در اختیار داشتن هیچ ابزاری برای مقابله با یک مزاحم چطوری میتونست از خودش محافظت بکنه در نظر بگیرید که برای اولین بار بوده که با چنین رفتار غیر انسانی هم مواجه شده بود در این شرایط با توجه به نابینا بودن خودش و بینایی شخص مزاحم کاری از دستش بر نمی اومده به من گفت که از وقتی که وارد خیابان کوشک شد یعنی از سر خیابان فردوسی این شخص شروع به آزار این دختر بیچاره کرد تا سر خیابان سعدی میگفت گاهی میچسبیدم به دیوار از یارو خواهش میکردم که ولم کنه بهش التماس میکردم اما اون بیشخصیت به اذیت و آزار خودش ادامه میداد من این خاطره رو نقل کردم که بگم مشکلات تردد برای نابینایان خیلی به هم شباهت دارند اما برای دختران و زناننابینای ما این مشکلات به علاوه ی اون چه که همگی ما باهاشون درگیر هستیم با انواع و اقسام دیگری از مشکلات مواجه میشوند که از سوی اشخاص انسان نما برای ایشان رخ میده یعنی دختران و زنان ما بیش از باقی جامعه ی ما در معرض این نوع از آسیبهای اجتماعی قرار میگیرند و از نظر روحی در وضعیت نه چندان خوبی بسر میبرند به کرات از دوستانم شنیدم که توی خیابون توی تاکسی هر بی سر و پایی به خیلی از اونها پیشنهاد ازدواج داده به این بهونه که مثلا زنم بچهدار نمیشه زنم باهام نمیسازه و از این قبیل یکی از دوستانم میگفت توی میدون امام حسین یکی من رو رد کرد و بهم پیشنهاد ازدواج داد من به دروغ گفتم که من نامزد دارم یارو همینکه این جمله رو از من شنید همون وسط میدون دست من رو ول کرد و رفت اینا بخشی از واقعیاتی هستند که برای این نیمه ی جامعه ی کوچک ما پیش اومده و به احتمال از این به بعد هم پیش خواهد اومد چون ما به حقوق فردی یک دیگر کمترین توجهی نداریم چون ما برای یک دیگه چندان حقی قایل نیستیم در مسیر کتابخانه یعنی نیاز به ارتباط داشتن با دیگران یعنی با دیگران مراوده داشتن یعنی از جامعه دور نبودن اما به چه قیمتی اون رو دیگه باید خود این دختران و زنان بیان کنند من بیشتر از این دوست ندارم وارد خیلی از جزییات بشم همین مقدار برای درک بهتر وضعیت اجتماعی این جامعه ی به ظاهر دینی باید که کافی باشه ضمنا یک خواهش از بعضی از دوستان محترم داشتم من چندین نظر که نه بلکه گفت گو های کاملا شخصی رو در این پست دیدم که هیچ ارتباطی به نوشته ی سارا خانم یا اظهار نظر این حقیر نداشت به عقیده ی شما بهتر نیست از ارسال این نوع کامنتها در جایی که اصلا به اون کامنت ارتباطی پیدا نمیکنه خودداری کنید سرکار سارا خانم یک موضوع کاملا جدی رو مطرح کردند به احترام ایشون و به احترام مطلب کاملا جدی ایشون بهتر نیست از شوخیهای شخصی یا گپ و گفتهای دوستانه روی این پست بپرهیزید با کمال ادب و فروتنی این خواهش رو از شما عزیزان کردم امیدوارم که باعث رنجش شما نشده باشم