سلام دوستان عزیزم ببخشید اگه منتظرتون گذاشتم.

بریم با هم ادامه داستانو بخونیم.

قسمت دوم

یکم وقت داشتم نشستم روی صندلی و منتظر شدم از شدت شلوغی کم بشه توی این فاصله فکرم رفت سمت مسیری که تا رسیدن به محل ایستادن قطار طی کرده بودم من اونقدر این مسیرو اومده بودم که به همه چیزش عادت داشتم ولی یادم میاد که بار اول چقدر اذیت شدم.

موقعیت مترو رو از در ورودی توی ذهنم تجسم کردم.

روبه روی در گیت وروردی بود که فاصله اون با در زیاد بود و از دور خوب تشخیص داده نمیشد. هیچ نوشنه، فلش درشت، سطح برجسته ای هم نبود که یه نابینا یا کم بینا رو به سمت گیت هدایت کنه و باید حتما از کسی کمک گرفته بشه.

 روی خود گیت هیچ علامت برجسته ای نیست که نشون بده بلیط ویا کارتو از کجا باید وارد کرد تا در باز بشه و باید با حس لامسه و آزمونو خطا پیداش کرد که اونم توی زمانهای شلوغی دیگرانو کلافه مکنه.

بعد از گیت مسیر به سه قسمت تقسیم شده ولی بازم بدون هیچ علامتی برای جهت یابیه یه فرد نابینا، بدون برجستگی های مخصوصی که کف زمین باید باشه، بدون نوشته ای با خط بریل روی دیوار، بدون هیچ خط درشتی. بازم فردی که مشکل بینایی داره نیازمند کمکه که توی شلوغیه اون وقت صبح خدامیدونه کسی اصلا این فرد رو ببینه یا نه.

در نهایت هر سه مسیر منتحی میشدن به قسمت اصلی ایستگاه که فضای طولانی و بارکیه برای عبور مسافرا با پهنای پنج یا شش متر.

 وسط این فضا یه گودال مخصوص عبور قطار وجود داره با عمق تقریبیه یک و نیم متر که داخل این گودال ریل های قطار کار گذاشته شدن و درونش برق جریان داره.

 کنار این گودال یه فضای دیگه هست برای مسیر مخالف سمت خودش که مسافرا رو به مبدا برگردونه به طوریه که از داخل اون گودال دوتا قطار از کنار هم میگذرن به مبدا و مقصد.

حالا یه فردی که بیناییش کمه یا اصلا نمیبینه وارد میشه و با فضایی مواجهه که نمیشناسه جلو میره و میخواد با پاهاش سطح زمین اطرافشو بشناسه عصا میزنه که موانع جلوی راهشو پیدا کنه که مبادا با چیزی برخورد کنه. به صدای عبور قطار توجه میکنه و متوجه میشه که قطار از روبه رو میاد. حالا دوتا مشکل هست. اول اینکه یه نابینا چطور باید تشخیص بده قطاری که داره وارد میشه برای سمتیه که اون ایستاده یا سمت مخالفش؟ اگه بتونه درست تشخیص بده که سوار میشه ولی اگه نتونه چی؟ اینجاست که مشکل دوم خودشو نشون میده اگه نتونه درست تشخیص بده بره جلو به فکر این که داره میره سوار بشه میره جلو و جلو تر پاشو بلند میکنه و به خیال سوار شدن پاشو میاره پایین که حس میکنه زیر پاش خالیه اما دیگه کاری نمیشه کرد و میفته توی گودال حالا در اون شرایط چه اتفاقی براش میفته دیگه خدا میدونه.

با گذشتن این فکرا از ذهنم یاد یه خاطره دردناکو غم انگیز افتادم. خاطره مرگ زنی نابینا درست درروز عصای سفید در مترو.

توی این افکار سیر میکردم که یهو صدایی منو به خودم آورد خانم. خانم ببخشید میخوام برم بازار باید چطوری برم؟ منم براش توضیح دادم که کدوم قطارو باید سوار بشه تا بتونه بره بازار.

گوشیمو درآوردم تا ساعتو ببینم که متوجه شدم یک ربع ساعته توی فکر بودم و بیخبر از اطرافم.

خوب که دقت کردم متوجه شدم انگار از شلوغی کم شده  از روی صندلی بلند شدم رفتم جلوتر ایستادم تا با قطاری که داشت وارد میشد به سمت کتابخونه برم.