سلام به همه ی هم محله ای های خوب و مهربون

مدت طولانی بود که توی این محله فعالیت نکرده بودم

امروز که داشتم کمی در خلوت خودم به زندگی و فراز و نشیبهایش فکر میکردم مطلبی به ذهنم رسید که گفتم شما را هم از آن بی بهره نسازم و تجربه خودم را در برابر مشکلات زندگی در اختیارتان بگذارم

هرگاه به زندگی و فراز و نشیب های فراوانش به عنوان یک آزمون, یا رشته ای از آزمونها نگاه می کنیم, کم کم به هر مسئله ای که با آنها رو به رو میشویم آن را فرصتی برای رشد و کمال، امکانی برای جلو خزیدن تلقی میکنیم.

هرگاه در بمباران مشکلات, مسئولیتها, حتی بر سر راه کوهی از موانع گذر ناپذیر، قرار گرفتید, وقتی به آنها به عنوان بوته آزمون بنگرید, همیشه امکان موفق بیرون آمدن از سختی ها و دشواریها برایتان وجود دارد, یعنی میتوانید بر هر چیزی که شما را به مبارزه فرا میخواند غلبه کنید.

از سوی دیگر اگر هر مسئله را که با آن رو به رو میشوید, آن را همچون نبردی جدی ببینید که باید برای ادامه راهی پر سنگ لاخ در پیش دارید.

تنها موقعی که احتمال دارد شما احساس خوشبختی کنید موقعی است که همه چیز بر وفق مراد پیش برود و همه می دانیم که چقدر این امر اتفاق می افتد.

اگر در زندگی با مشکلی رو به رو شدید از خود بپرسید: (چرا این مسئله در زندگی من وجود دارد؟

غلبه کردن بر آن نشانه ی چیست؟ و مستلزم انجام چه کار هایی است؟ آیا این امکان هست که بتوانم به این مسئله جور دیگری نگاه کنم؟ آیا میتوانم آن را نوعی آزمون بدانم؟

اگر به مشکلات به عنوان نوعی آزمون نگاه کنیم, حتماً تمام تلاشمان این است که از این آزمون سربلند بیرون بیاییم.

مثلاً من سر این مسئله که فکر می کردم کسی به یک نابینا اهمیت نمیدهد چقدر با خودم کلنجار میرفتم.

گناه را به گردن دیگران, زمانه و خانواده می انداختم.

ناگهان این مسئله برایم روشن شد که برای شادکام زیستن نیازی به پذیرش من از سوی دیگران نیست.

به عبارت دیگر توان آزمایی من این بود که همواره خود را  به منظور یک آزمون تلقی کنم.

برخورد با این مسئله به عنوان یک آزمون سر انجام به من کمک کرد که از عهده ی یکی از بزرگترین سرخوردگی ها و نومیدیهای فردی برآیم.

هنوز هم گهگاه در باره ی این مسئله با خود کشمکش دارم ولی کمتر از گذشته.

کاملاً به این موضوع  تن داده ام که مسائل را آنچنان که هست بپذیرم!