پنج شنبه هفته گذشته که با جمعی از دوستان رفته بودیم همایش ازدواج و خانواده که به همت انجمن جوانان روشن بین برگزار شده بود، ما چهار پنجتایی یه ردیفی نشسته بودیم که یه عده از دوستان ما هم چهار پنج تایی ردیف جلوی ما نشسته بودند، وسطای همایش بود که من بلند شدم و یه خورده ای ابراز وجود کردم و یه نظرکی دادم بعدش یکی از دوستان ردیف جلویی متوجه حضور من شد و خب تا من اومدم بشینم صدام زد و رفتیم تو باب سلام علیک و چطوری و چطورم و چه خبرا و چی کارا می کنی و این حرفا که بعدش دعوامون کردند گفتند ساکت ساکت و من رفتم بشینم سر جام که صندلیی که من نشسته بودم روش آخرین صندلی سمت چپ بود من که اصولاً از چشمای محترم در مواقع ضروری استفاده می کنم و محیط هم البته تاریک بود با کمی محاسبه ذهنی جای صندلی رو تشخیص دادم و با کمال اعتماد به نفس و اطمینان نشستم ولی خب ننشسته بودم که روی هوا بودم نمی دونم صندلی خودش رو کنار کشیده بود وگرنه من که پا در هوا نشدم نه! من نبودم که اون دوستم بود …. تازه این ماجرا رو فقط خانم سخنران از اون بالا و یکی از بچه های انجمن که همون نزدیکی بود دید ولی خوب خودم برای همه تعریف کردم که همایش پر بار تر بشه حالا فکر کنم اساسی پر بار شد ها ولی اگه خندیدید که هیچ وگرنه دو به دو بشید صحنه رو برای خودتون باز سازی کنید البته به یاد و خاطره من!

“خب یه کم تاریخش رو ببرید عقب خخخ”

یکی بود خیلی هم بودند زیر گنبد کبود دیگه خیلی شلوغ شده یادتون باشه زندگی بهتر با فرزند کمتر خوب داشتم خاطره می گفتم
یه روز جمعه که من می خواستم برم کلاس شطرنج مثل همیشه با اتوبوس به سر چهار راه که رسیدم از دور یعنی دو سه متر دور اتوبوس رو دیدم منم که یه خورده ای دو و میدانی هم کار کرده بودم و خوب دست به دومم خوبه بسرعت نور دنبالش دویدم از سر چهار راه تا ایستگاه اتبوس هم حدود سیصد متری بود البته هنوز هم هست و خوب شانس ما اون روز داشتند صندلیهای سر ایستگاه رو هم عوض می کردند که همین هم ده بیست متری به میدان دوی ما افزود خوب من در حال دویدن بودم که دیدم یه کی داره تشویقم می کنه نه الکی گفتم بهم گفت بابا آخره خطه وایسا نه بازم الکی گفتم نگهم داشت، دوستم بود که خوب اونم تو همون ایستگاه می ایستاد و القصه بمن گفت کجا می خوای تا آبشار بدویی گفتم نه آزاده بدو اتوبوس داره می ره ها اون که یه خورده که نه بیشتر از یه خورده از من بیشتر می بینه گفت نه خره اون که اتبوس نبود ماشین حمل زباله بود که بعدش کلی به من و با من خندیدیم و من هم خدا رو شکر کردم که سر ایستگاه بعدی نرسیده بودم.
خوب بود؟
تا بعد
شاد و موفق باشید.

این بار می خوام چندتا از خاطرات خیابونیم رو براتون تعریف کنم.

قبلش بگم من از خیابون بیشتر از خود حضرت عزرائیل می ترسم، حالا خوب این بقول روانشناسا ریشه در نا خود آگاه و ضمیر پنهان بنده داره که چون پنهانه ما هم کاری بهش نداریم میذاریم بحال خودش باشه.

خوب یه روز من به یه خانم محترمی گفتم: ببخشید خانم ممکنه منو ببرید اون طرف خیابون، ایشون هم مثل صدها نه فکر کنم تا حالا هزارها شده باشه، هزارها آدم دیگه که بزرگوارانه قبول کردند و من رو از خیابون رد کردند که جا داره همینجا ازشون دوباره تشکر کنم و براشون آرزوی موفقیت داشته باشم، قبول کردند منو ببرند اون طرف، خوب حالا بقسمت خاطره می رسیم، بقسمت بین دو طرف خیابون رسیده بودیم که ایشون تازه دوزاریشون افتاد که من مشکل بینایی دارم و بهم گفتند: خدا بهت صبر بده، من اون قدر خندم گرفته بود که خیلی خودم رو نگه داشتم و نخندیدم و ازشون تشکر کردم و نتیجه گرفتم این اصطلاح در این موارد هم کاربرد داره.

یه روز دیگه من با یکی از دوستان طبق معمول رفته بودم بیرون خوب مثل همیشه به خیابون رسیدیم و یه خانمی رو پیدا کردم، البته می گم پیدا کردم جدی می گم ها چون گاهی باید بیستی تا یکی رو پیدا کنی بهش بگی…..، خوب مقدمات کار رو انجام دادم از خیابون هم رد شدیم بعدش اون خانم اصرار که به ما یه کمکی بکنه، حالا از اون اصرار و از ما انکار، اون خانم محترم ایرانی مقیم انگلستان بودند و تو صلیب سرخ انگلستان کار می کردند و خوب می خواستند کمکی بما بکنند که کتابی نمی دونم از این جور چیزها بخریم و راستی سید هم بودند، خوب اما نهایتاً انکار ما غالب آمد؛ راستی نگفتم اون دوستم تازه به جمع پیوسته بود و یه خورده ای حساس بود منم که بی خیال، اون قدر تا خونه در مورد این مطلب گفتیم و خندیدیم که اون دوستم هم یادش رفت بهش بر بخوره و خوب به این نتیجه رسیدیم که خوب نیست همیشه بگیم نه و هنوز هم گاهی می گیم کاش پوله رو گرفته بودیم.

دوباره یه روز دیگه:
تهران یه همایشی مخصوص خودمون برگذار شده بود و ما قرار بود با مرکز نابینایان دانشگاه بریم سفر، کلی برنامه ریزی کرده بودیم و مهمتر از اون کلی خراکی خریده بودیم که بقیه حرف میزنند ما بی کار نباشیم،
من اون روز کلاس داشتم، همیشه هم کلی دفتر و دستک دنبالم دانشگاه می برم که خیلی کیفم رو سنگین میکنند؛ گفتم میرم خونه وسائلم رو میذارم بعد دوباره میام دانشگاه، ما رفتیم خونه و عملیات مقصود رو انجام دادیم و خب چون یه کمی دیر شده بود تند تند لباس عوض کردم و دوباره رفتم دانشگاه، وسط راه رسیده بودم که یادم اومد چادور برنداشتم و با خودم گفتم این طوری که اگه حرم حضرت معصومه و امام رفتیم که راهم نمیدند، دوباره تند تصمیم گرفتم و از اتوبوس پیاده شدم برم خونه چادور بردارم، از بد شانسی یه ایستگاهی پیاده شدم که کلاغ پر نمی زد، منم که این ضمیر نا خود آگاه رو دنبالم آورده بودم نمیذاشت برم اون طرف؛ یه نیم ساعتی این طرف ایستادم و خوب چشمامو بستم و نهایتاً رفتم تا وسط خیابون این هشتا خان؛ حالا یه ده بیستایی خان دیگه مونده بود که نهایتاً بعد از حدود چهل و پنج دقیقه موفق به عبور از اون ها شدم.
خوب دیگه اگه بچه های با هوشی باشید بقیش رو باید خودتون حدس زده باشید؛ من برگشتم خونه و اون قدر خسته و کلافه بودم که اصلا، یادم رفته بود استان تهران هم داریم چه برسه بخام برم به تهرون.

اینم از خاطرات خیابونی من که ان شا الله خوشتون اومده باشه.
تا بعد.

سلام سپهر البته خان 
ببین نمی‌تونم دقیقاً بگم چی پس چیز خاصی نمی‌گم ….
من تا حالا ویلچر سواری کردم جات که خالی نبوده ولی خب خوش گذشته
بذار خاطرات ویلچر سواریم رو هم بگم خخخ
یه روز رفته بودیم عمه‌ام رو از بیمارستان برگردونیم خونه و چون حالشون بد بود با ویلچر اوردیمش کنار ماشین بعدش من به بابام گفتم بذار من سوار شم تا دم بیمارستان منو ببر حالا مصیرش هم کم نبود وسط راه خواستم پیاده بشم که بابام گفت بشین که بلند شی کلاً آبرومون رفته رو هوا و خب من کلی ویلچر سواری کردم خخخ
یه بار دیگه هم رفته بودیم یه اردو تنکابن که اون اردو مشترک بین بچه های معلول بود یکی از بچه ها مرضیه بود اسمش ویلچری بود که کلی دختر خوبی بود و من یکی دوبار ویلچرش رو سوار شدم یه خاطره خیلی قشنگ از اون اردو این که من مرضیه رو بردم تا دم دم دریا خب یه کم مصیر دشوار بود و پستی بلندی داشت ولی اون خواست منم بردمش به هردومون خیلی خوش گذشت قبلاً ها همیشه دریا رو از دور دیده بود و این بار آب دریا رو لمس کرد خیلی حس خوبی بود خیلی و یه بار هم که شب بود و داشتیم از کاخ شاه فکر کنم محمدرضا شاه بود نمی‌دونم دقیقاً برمی‌گشتیم “من شبا نمی‌بینم” به مرضیه گفتم تو ببین من هُل می‌دم و این گونه بود که این جمله یه جمله خاطره انگیز شد ….
تازه همون کاخ شاه رو هم کلی پله داشت که من نذاشتم مرضی جونم بمونه و به کمک یه آقایی که مسیحی بودند ویلچرش رو بردیم بالا … بعدش اون اونجا همه چی رو برا ما توضیح می داد “یعنی همکاری رو حال کردید”
ولی سپهر خیلی دوست دارم با ویلچرت یه دوری بزنم ها … اتوماتیک … خیلی با حال باید باشه …”قول دادی ها یادت نره ها … منم قول می‌دم با همون ویلچر ببرمت بالای کوه” آقای سعادت 