تازه از خواب بیدار شده بود. عادت به دست و صورت شستن نداشت. با همان لباسها میگشت. توی خونه و بیرونش فرقی نداشت. یه جفت دمپایی داشت که رنگ و روش هم رفته بود. جوراب هم پاش نبود. دمپاییهاش رو پوشید و زد بیرون. همینطوری شروع کرد به گشتن توی خیابونا و کوچه ها و پارکها. هزار دردسر در کمینش بود. در کمین او و امثال او. امثال او که نمیفهمیدند. یعنی نمیتوانستند بفهمند. حتا اگر میخواستند.
کسی نمیدانست از کجا آمده. خانواده اش کجا هستن. اصلً خانواده داره یا نه.کسی این چیزها رو نمیدونست. براشون هم مهم نبود که بدونن. همین که یکی هست که دستش بندازن و بخندن بهش براشون کافی بود. ولی او باز هم نمیفهمید. یعنی نمیتونست که بفهمه. نمیتونست بفهمه که دوتا دختر جوونی که از بغلش رد شدن زدن زیر خنده و گفتن: این دیوونهرو نگاش کن. چه طوری اومده تو خیابون. خدا شفاش بده. بعد یکیشون به تمسخر شمارش رو روی یه تیکه کاغذ درب داغون مینویسه و بهش میده. اون هم میگیره و به جاش از جیبش شکلات در میاره و به اونها میده. ولی اونها غشغش بهش میخندن و راهشون رو میکشن و میرن.
نمیتونه بفهمه که اون سه چهارتا پسری که بهشون رسید چه طوری دستش انداختند. بهش گفتن که اگر میتونه بره بالای پل هوایی و ازش برعکس آویزون بشه و صدای کلاغ دربیاره تا یه هزار تومنی بهش بدن. ولی اون رفت روی پل، برعکس آویزون شد، صدای کلاغ هم در آورد، ولی وقتی اومد پایین که هزار تومنیش رو بگیره اونها زدن زیر خنده و یکیشون روی یه کاغذ نوشت هزار تومنی و بهش داد. اون هم از جیبش شکلات در آورد و بهشون داد. اونها هم خندیدن و سوار موتوراشون شدن و رفتن.
نمیتونست بفهمه که راننده ی اتوبوس وقتی میخواست پیاده بشه ازش پول خواست و اون به جاش بهش شکلات داد نفهمید که انسانیت یعنی چی و از اتوبوس پرتش کرد بیرون و یه فس کتکش زد و اون همه مسافر هم عکس و فیلم با گوشیهاشون گرفتن جای کمک کردن بهش.
گریش گرفته بود. ولی نه از دست دنیا و نامهربونیهاش. دردش اومده بود. آخه راننده اتوبوسه بدجوری کتکش زده بود.
گریه میکرد و توی پیاده رو جلو میرفت. دیگر وقتش شده بود. باید پیداش میشد. همینطور هم شد. بالاخره دوستش از مدرسه بیرون اومد. دید داره گریه میکنه. ازش پرسید که چرا گریه میکنه که گفت آقای اتوبوسی شکلات دوست نداشت برای همین منو زد. از دماغ و گوشه ی لبش خون می آمد. کودک دستش رو گرفت و بردش سمت پارک. بردش سمت شیر آب. با دستان کوچکش صورتش رو شست. ازش پرسید که ناهار خورده که گفت نه. از توی کیفش لقمه ای که مادرش برایش درست کرده بود در آورد و به او داد. شروع کرد به خوردن. ازش پرسید: از صبح تا حالا کجا بودی؟ گفت که دوتا خانم بهش کاغذ دادن تا بتونه باهاش موشک درست کنه، چند تا آقا بهش هزار تومنی دادن تا اون رو بده به دوستش. بعد کاغذ پول قلابی رو به پسرک داد. گفت برای مغازه دارهای محل حمالی کرده و صدای گاو و اسب و از این چیزها هم براشون در آورده که این همه کار میکنن خسته نشن. به همشون هم شکلات داده تا با چاییشون بخورن. پسرک بلند شد. دستش رو گرفت و گفت که باید بروند خونه. توی راه هم کلی با هم حرف زدن. یه کم هم با هم تاب و سرسره بازی کردن. پسرک رسوندش دم خونه ای که توش یه اتاق بهش داده بودن. اتاق که نه. یه انباری پر از سوسک و خاک و خل. وقتی پسرک داشت میرفت یه بسته شکلات از کیفش بیرون آورد و به او داد. گفت که خودش اونها رو بخوره و به مردم نده. ولی اون گفت که میخواد با همه دوست باشه. پس بهشون شکلات میده که دوستش داشته باشن. وقتی پسرک داشت میرفت صداش کرد و گفت: فردا هم میای؟ پسرک گفت آره. آفتاب که اومد وسط آسمون من میام. اینجا بود که دیوونه ی قصه ی ما تنها کسی شد که از خدا خواست که هیچ وقت بارون نیاد تا هر روز آفتاب بیاد وسط آسمون تا اون بتونه تنها دوست واقعیش رو ببینه. چون اون تنها بود.
تنهای تنهای تنها.