درود.
آورده اند که در زمانهای قدیم در سرزمین پارسیان، در بلادی که آن را اصفهان مینامیدند و آن را نصفه جهان همی دانستند، مردی میزیست بسی با اراده و خوشقلب و با دانش فراوان. گویند که وی را دانش رایانه و تلفن همراه بسیار بود و به زبان سرزمینهای دوردستی که انگلستان مینامیدندش مسلط بود.
روزی این جوان برومند و دانشمند تصمیم گرفت محله ای بسازد و نام خود را بر سردر آن همی نهد. لهذا اراده همی کرد و محله این بنا نهادی و نامش را محله ی مجتبا و دوستان نامید و نشانیش را هم گوشکن نهادی.
جانم برایتان گوید که وی این محله را برای تمام کسانی که نمیدیدند و به آنها نابینا همیگفتند بنا نهادی.
طولی نکشید که از گوشه و کنار سرزمین پهناور پارسی و از بلاد دیگر نابینایان فوج فوج به سمت این محله سرازیر شدندی و در محله ساکن شدندی. مجتبا نیز بزرگ محله شدی و امورات آن را در دست گرفتی.
طولی نکشید که آوازه ی محله ی مجتبا در سر تا سر بلاد پارسی و حتا سرزمینهای دیگر بپیچید و سر زبانها افتاد.
در این میان هر کس هر کاری میتوانست برای همنوع خود در محله انجام همیداد. یکی رایانه به دیگران می آموختی. یکی تلفن همراه می آموختی. یکی کتب گرانبها و با ارزش برای همنوعانش میخواندی. یکی برنامه ی رادیویی میساختی. خلاصه رونق محله به جایی رسید که دیگر فقط نابیناها در این محله نبودندی و بیناها نیز روانه ی این محله شدندی و در آن ساکن شدندی.
القصه. در این محله همه چیز در امن و امان بودی تا آن که اهالی محله های دیگر، کسانی که نمیتوانستند شلوغی و رونق محله ی مجتبا و دوستانش را ببینند دست به کار شدندی تا حسادت خود را فرو نشانند. از این رو شروع به اذیت و آزار کردندی. به اتاقهای محله سنگ زدندی و شیشه هایشان را شکستندی. به اهالی محله دشنام دادندی و عالمان محله را آزار دادندی.
مجتبا که وضعیت را اینگونه بدید دست به کار شدی و به تأدیب آنها پرداختی و آنها را با یک اردنگی از محله به بیرون پرتاب کردی. طوری که خوردندی زمین هوا رفتندی، نمیدانی تا کجا رفتندی.
ولی از آنجا که این جماعت رویشان از سنگ پای بلاد قزوین هم بیشتر بود بار دیگر دست به کار شدندی و سعی کردندی بین اهالی محله تفرقه افکندندی و مجتبا را بدنام کردندی. ولی اهالی محله باز هم با یکدیگر متحد شدندی و این نابه کاران پست کردار را به سزای اعمالشان رساندندی و حقشان را کف دستشان گذاشتندی.
عدسی که به شیطان یا عقرب محله شهره ی عام و خاص بود آنچنان آنها را فریفتی و نیششان زدی که رفتندی و پشت سرشان را هم دیگر نگاه نکردندی.
اما. اما مجتبا از این نامهربانیها دلش همیگرفت. تصمیم گرفت محله را تعطیل کند. از این رو به اهالی محله گفتی که به فکر خانه و کاشانه ای دیگر برای خود باشند. چرا که محله را گذاشته برای فروش و قرار است به جایش مرکز خریدی یا بیمارستانی یا یک چیزی در این مایه ها بنا کنند. ولی اهالی محله همه با هم بار دیگر متحد شدندی و از مجتبا خواستندی تا از تصمیمش بازگردد. ولی مجتبا هر دو پایش را در یک گیوه فرو برده بودی و گوشش به این حرفها بدهکار نبودی. مشاوره های چشمک، روانشناس و مشاور محله نیز کاری نیفتاد. حتا یک پرس بریانی که به یکی از اعضای محله بدهکار بودی را نیز پیچاندی و به زیرش زدی. در همین حین خبر تعطیلی محله به گوش حسودان رسید. شبی مجتبا یکه و تنها در پسکوچه های محله در حال گشت و گذار بود و داشتی هوا میخوردی که از پس دیوارهای محله صدای هیاهو و جشن و پایکوبی به گوشش خوردی. خوب که در سکوت شب دقت کردی فهمید که حسودان از تعطیلی محله آگاه شدندی و حالا در حال شادی و پایکوبی هستندی. خونش به جوش آمدی و سراسیمه به سرای خود بازگشتی و به الهامبانو که با وی بارها پیتزا خورده بودی البته از سر لطف و برای رضای یزدان پاک پیغام فرستادی که آب دستت است بر زمین بنه و خود را برسان.
الهامبانو هم خود را به وی رساندی و این دو با هم به میدان محله شدندی و امیر سرمدی خبرنگار محله را نیز فرا خواندندی و از وی خواستندی تا اهالی محله را گرد آورد. وی هم همین کار را کردی.حال الهامبانو این وسط چه کار میکرد را راوی روایت نکرده. گویا راوی مریض بوده یا با مجتبا خصومتی همی داشته.
القصه. اهالی که همگی جمع شدندی مجتبا بر سر بلندی رفتی و چنین بانگ برآوردی که آهای اهالی محل. به گوش باشید و به هوش. من مجتبا هستم. دوست شما. من این محله را بنا نهادم تا همگی در کنار هم خوش و خرم زندگی کنیم.ولی گویا کسانی نمیتوانند خوشیهای ما را ببینند. خبر تعطیلی محله به گوششان رسیده و هوا برشان داشته که میتوانند ما را نابود کنند. من از همینجا به ایشان میگویم که شما حتا در خواب هم نمیتوانید تعطیلی اینجا را ببینید و از همیجا اعلام میدارم که از فروش محله منصرف شده ام. پس در آرامش و خوشی در کنار هم زندگی کنید و نگذارید حسودان به هدف شومشان برسند. حال در این گیر و دار اشکان، مجری محله گیر داده بودی به وی که ای مجتبا بدان و آگاه باش که صدای تو بسی شبیه اشکان خطیبی بازیگر میباشد. مجتبا نیز از این خاطر دو دست را بر سر کوفتی و دقایقی زار زار گریستی.در همین حین ترانه بانو یکی از اهالی محله کرسی داغی پیش آورد و آن را مقابل مجتبا نهادی و گفت که بر روی آن بنشیند. مجتبا نیز بر روی آن بنشستی و همه در میدان محله ماندندی و هر کس پرسشی از وی کردی. در این بین یلدا که در محله به خبره بودن در درست کردن سالاد الویه مشهور بودی بین همه الویه پخش کردی تا همه شام را دور هم باشند. مجتبا نیز که خسته و درمانده از این همه سؤال شده بودی و داغی کرسی هم بر وی فشار آورده بودی دو پا داشتی و دو پای دیگر قرض کردی و از میدان گریختی و خود را به خودروی مرتضا راننده ی محله رساندی و به سرای خود پناه بردی.
این شد که بار دیگر صفا و صمیمیت بین اهالی محله حاکم شدی و حسودان هرگز به هدف شوم خود نرسیدندی.
محمود و میسم و مسعود و سایر عالمان رایانه بار دیگر به حجره های خود بازگشتندی. مرتضا نیز بار دیگر تاکسی خود را راه انداختی. میلاد و زهره و عباس نیز باشگاه ورزشی خود را بار دیگر گشودندی. چشمک و جوانمرد دانا بار دیگر به مطب خود بازگشتندی. نخودی بانو نیز دار الوکاله ی خود را بار دیگر گشودی. امیر نیز دفتر روزنامه ی خود را بازگشایی کردی و اشکان و شهروز با کمک امیر بار دیگر رادیوی محله را به راه انداختندی. سارا نیز کتابخانه ی خود را گشودی و ساجده و سهر نیز رستوران و کافیشاپ محله را راه اندازی کردندی.اصغر و جواد و حسن نیز ارکسر موسیقی را راه انداختندی. عمو چشمه نیز بار دیگر مجله ی علمی خود را منتشر کردی. داوود نیز بار دیگر به تعبیر خوابهای اهالی محله مشغول شدی. پریسا نیز تابلوهای زیبا در محله همی نوشتی و به دیوارها میزدی. ترانه هم از بلاد دیگر همی گفتی و درس زندگی به اهالی محله همی دادی و هر کس شلوغ میکرد را بر کرسی داغ خود مینشاندی و جزغاله همی کردی. عدسی هم در محله میگشتی و نظم را برقرار میکردی. ثنا نیز مسجد محله را گشودی و فاطمه نیز مکتب محله را گشودی و خلاصه همه شاد و خوشحال مشغول به کار خود شدند. من نیز پدرم به خاطر این همه نوشتن درآمدی. یکی نیست بگوید این خلاصه ای که آخر گفتی را همان اول میگفتی خب.
محله مجتبی و دوستان: نابینایان پابرجا ماند و هیچگاه از هم فرو نپاشید.
این بود حکایت امروز ما.
بدرود.