سلام مروارید جون
خب اوم . اوم . اوم . اوم . بزار فکرم بشه
خب یه باری که کلاس پنجم بودم . بعد امتحان پایان سالمون . سه تا از دوستاممو که گفته بودن باید تا عصر تنها تنها بمونن مدرسه جبرانی شرکت کنن و نمی خوانو اینا رو بردم خونمون . مادرم براشون ناهار پخت . براشون کلی خوردنی هم خریدم . تازشم بردمشون پارک نزدیک خونمون . بعد طرفای عصر بود که مدیر مدرسه زنگ زد به مادرم . بعد گفت که این بچه ها بی اجازه از خانواده هاشون اومدن اینجا و اینا . بعد این نامردا نکردن نمک رو که خوردن اینجور افتضاح نزنن نمکدونو له کنن . برداشتن میگن یلدا گفته مادرش به مامانمون گفته و اینا
یک کتکی خوردم . مفصل مروارید . مفصل ها
به جرم آدمربایی و اغفال دانش آموزان مدرسه ی سمیه ی آن زماننمره ی انضباطم شد هیجده

نیلوفر نامردو سحرو فائزه
خیلی بی تربیتین
شکلک بی ریخت های جوش جوشی
شکلک با حرص زبان درازی کردن

سلام خوب اون موقع ها که بینا بودم با چندتائی از بچه های مدرسه حس داش مشتی گریمان گل کرده بود و حکومت میکردیم تو مدرسه حتی اینطور بگم که مدیرم از گروه ما یک کوچولو ترس داشت یعنی اصلأ سراغ ما نمیامد ما شده بودیم کلانترای مدرسه هرکه به هرکه زور میگفت سریع به ما اطلاع میدادند ما هم با نوچه ها سراغش میرفتیم و می بردیم طرف را تو سرویس های بهداشتی و مجبورش میکردیم تمام دستشوئی ها را بشوره و تا کارش تمام نمیشد اجازه نمیدادیم بره سرکلاس ک
یکی دیگه هم آقا یه روز سر کلاس پرورشی بودیم آقای مربی گفت بچه ها امروز قصد سفر به روئاها را داریم سرهایتان را بزارید روی نیمکت و چشمهای خودتان را ببندید و تمرکز کنید بعد شروع کرد یک نوار بی کلام گذاشت و مثل اونا که میخواند روایتی را بگند ها شروع کرد با لحنی قشنگ صحبت کردن جوری که همه خوابشان برد و حتی خوده من هم خوابم برد آقا ناگهان با مشت کوبید روی میز خودش که فلزی بود ما را بگی صد متر از جا پریدیم و به اینطرف و اونطرف با ولح نگاه میکردیم بعدش دیدم دو تا میز اونطرف تر از میز خودم دیدم که یکی از بچه ها از ترس یاده بچگی اش افتاده بود که گل های قالی را آب میداده تا همیشه سرسبز .اون روز حکایتی بود برای خودش .باشند

سلام.
هرچی کردم دلم نیومد بی صدا رد بشم.
اول این که از خنده کم مونده بود نفس کشیدن یادم بره.
دوم این که یادش به خیر!
سوم این که مدرسه تمامش خاطره بود من موندم کدومش رو تعریف کنم.
بذار ببینم:
راستش من دوران مدرسه به طرز وحشتناکی شیطون بودم ولی چون درسم خوب بود و بلد بودم چطوری روی شیطونی هام رو خال خالی کنم کمتر پیش می اومد کسی کاریم داشته باشه. بزرگ تر که شدم این هنر منحوسم در پوشوندن خراب کاری هام بیشتر و بهتر شد که البته هیچ درست نبود ولی خوب….
من ذاتا بد جوهرم و کاریش هم نمیشه کرد. این رو کاملا جدی گفتم. خوب ولش کن. خاطره:
کلاس دوم یا سوم راهنمایی که بودم توی مدرسه عادی حسابی معروف شده بودم چون هم درسم عالی بود و هم جزو پیشگامان بچه های تلفیقی بودم و خلاصه۱پدیده جالب و عجیب به حساب می اومدم و روی همین حساب دور و برم همیشه شلوغ بود. تمام مدرسه به عنوان۱دانشآموز منضبط و بچه مثبت قبولم داشتن و و و…
یادمه۱بار دبیر غیبت داشت و ما توی کلاس مونده بودیم. حوصلهم وسط سر و صدای بقیه سر رفت و هوای شیطنت به سرم زد. دردسرتون ندم. بلند شدم رفتم وسط بچه های بنده خدا و ظرف۲-۳دقیقه تحریکشون کردم که با هم سر اینکه کی بهتر می تونه جفت پا بپره روی میز معلم و از اون طرف بپره پایین مسابقه بدن.
چشمتون روز بد نبینه! چنان سر و صدای جیغ و داد و بام بام و چنان گرد و خاکی بلند شده بود که واویلا!. با توجه به این که کلاس ما طبقه بالا و درست بالای دفتر مدرسه بود خودتون عاقبت کار رو مجسم کنید. وقتی در باز شد و مدیر و ناظم و دیگه یادم نیست کی وارد شدن جز من که نزدیک در معصومانه نشسته بودم هیچ کس ورودشون رو نفهمید از بس کلاس شلوغ و از بس گرد و خاک زیاد بود.
القصه. تمام کلاس در دفتر انضباط۱عدد۰خودکاری پایدار گرفتن و۲نمره از انضباط همه توی کارنامه اون نوبت کم شد و البته به جز من.
و این موضوع سر صف اعلام شد و در همون اعلام عمومی نام من از اتهام مبرا اعلام گردید.
حالا باید دنبال۱سوراخ موش می گشتم تا بچه های فریب خورده و پاک باخته گیرم نیارن.
کار زشتی کردم!. کاش اون ها ببخشنم!.
از این ها زیاد دارم ولی همین یکی اندازه۱دفتر دراز شد. معذرت از همه و ایام همگی به کام.

دوستان صبر کنید منم بیام خو منم زیاد خاطره دارما!!!خب من همیشه پیش نماز دبیرستان بودم بعد قرار شده بود از آموزشو پرورش هم بیان آخه مدرسهی ما حوزهی امتحانی بود منم پیشنماز!!!خب شروع کردیم به نماز خوندن وقتی که رفتم سجده یکی از بچه ها هنگام ورود به نماز خونه با پاش مهرو شوت کرده بود ما هم از همه جا بیخبر رفتیم سجده وهرچی گشتم مهرو پیدا نکردم و نماز بریدم اول کلی ضایع شدم اما بعد واسم خاطره شد!!!بازم دارما بعدا میام

وای آقای آذرماسوله خیلی عالی بود. اگر روزی شاگردان من چنین ترفندهایی بزنند، به جرأت و قدرت خلاقیتشان افتخار میکنم.
من هم در زمان مدرسه صدای تعدادی از معلمها را به خوبی تقلید میکردم. با این صداها بیشتر دانش آموزان را به اشتباه میانداختم و برای معلمهای نابینا احترام خاصی قائل بودم. تا اینکه یک روز با اطمینان کامل ازین که معلم کلاسمان هنوز از پله ها بالا نیامده در کلاس را باز کردم و با صدای ایشان سلامی مخصوص تحویل بچه ها دادم. به جای ترس و یا احترام ،صدای انفجار خنده آنها مرا میخکوب کرد. معلم دیگری زودتر از من در کلاس حضور داشت. البته ناگفته نماند که ایشان به اشتباه به کلاس ما آمده بودند و طبق محاسبات صحیح من چند دقیقه بعد معلم مورد نظر از پله ها بالا آمدند و وارد کلاس شدند. این بار دیگر کنترل خنده ما ممکن نبود.
مروارید جان چطور بود؟