سلام امیر سلام اشکان, برنامه امروزتان خیلی خوب بود. بخش خانم غنی که همیشه خوبه و بویژه امروز که از چابهار و آن چشمه گفت واقعا اشتیاق پیدا کردم برم از نزدیک ببینم. البته اگه مثل خیلی از مناظر طبیعی دیگه برای ما رفتنش صعب و مشکل نباشه. اتاق خاطرات هم جالب بود نکات خوبی توضیح داده شده بود. نمایش هم خوب بود به یکی از معضلات و مشکلات دانشجویان نابینا پرداخته بود و آن هم عدم مشارکت در تحقیقات و کنفرانسها. واقعا باید به گونه ای این ضعف برطرف بشه و نابینایان با قدرت بالای پردازش و تحلیلی که دارند بتوانند روزی در تحقیقات اجتماعی و فرهنگی و…. نقش و جایگاهی داشته باشند.
خود من در زمان دانشجویی حتی یک تحقیق ارائه نکردم و همیشه از این امر ناراحتم چون فکر میکنم ضعف بزرگی در تحصیلاتم وجود داشته طوری که الآن این خلأ را احساس میکنم چون دهها و صدها موضوع برای تحقیق در بین خود نابینایان وجود دارد ولی ما با اینکه در رشته های علوم اجتماعی یا روانشناسی تحصیل کرده ایم و دوستان عزیزی در کارشناسی ارشد داریم ولی باز بازار تحقیق در بین ما تعطیل است و گاه دانشجویانی برای پایان نامه های خود به ما سر میزنند ولی بعد معلوم نمیشود که نتیجه چه شد و بکجا رسید.
شرمنده طولانی شد. ولی این یک درد و ضعف بزرگیست که باید با همت و عزم راسخ خود در صدد درمانش برآییم.

سلام به همه ی شما بچه های کوشایی که برای تهیه ی این برنامه زحمت می کشید.
بازم خوشحالم که اشکان و امیر رو اینجا می بینم و البته امیدوارم شهروز هم کم کم پیداش بشه.
شاید هم تا وقتی که بنده نظرم رو در این وب سایت قرار می دم، شهروز هم اومده باشه.
همونطور که گفتم، کار زیبای شما بچه ها، من رو به یه شنونده ی ثابت و گاهی هم نقاد برنامه های ارزشمند شما تبدیل کرده که خب همونطور که در جریانید، برخی از دیدگاههای خودم رو در قالب تلفنهایی که گاهی شماها از سر لطف به من می زنید، ابراز کردم.
هنوز برنامه ی این دفعه رو نشنیدم ولی اشاره ای که عمو حسین، در مورد تحقیق و انجام اون در دانشگاه توسط بچه های نابینا داشتن، من رو وادار کرد که در این دیدگاه که احتمالا قدری طولانی می شه، چند مورد رو خدمت شما و سایر دوستان نابینا و کمبینا عرض کنم.
یادم میاد در دوران تحصیلم، در این مورد اتفاقای جالبی افتاد که من فقط اونهارو نقل می کنم و نتیجه گیری رو به خود شما دوستان گرامی واگذار می کنم.
در هر دو مقطع کارشناسی و کارشناسی ارشد، دو بار با اساتیدی روبرو شدم که برای تحقیق از من خواستن که تحقیقم رو روی نوار کاست ضبط کنم و به حضور اون اساتید ارجمند ارائه کنم.
دو بار هم خود من به اساتید پیشنهاد کردم که موضوع تحقیق رو به صورت کنفرانس در کلاس ارائه کنم.
یه بار هم که یکی از اساتید مایل نبود که من تحقیق رو به صورت کنفرانس به حضور ایشون تقدیم کنم، با یه پیشنهاد ابتکاری نظر ایشون رو تغییر دادم.
من از اون استاد گرامی تقاضا کردم که اجازه بدن من تحقیق رو به صورت کنفرانس ارائه بدم و در عوض کل کنفرانس رو به زبان انگلیسی در کلاس انجام بدم که همین موضوع خیلی برای ایشون جالب بود و البته باعث شد انتظار ایشون از بقیه ی بچه های نابینا هم بالا بره.
در کنار این موارد که عرض کردم، در دوران کارشناسی که هنوز با کامپیوتر آشنا نبودم، برای تحقیقهای دانشگاهیم، همیشه از برادرم و یا دوستای دیگه کمک می گرفتم.
به این صورت که مطالب تحقیق رو به صورت بریل آماده می کردم و اون دوستان همدل و یا برادرم، مطالب رو بعد از اینکه من اونهارو براشون دیکته می کردم، می نوشتن.
جالبه که خدمتتون عرض کنم متأسفانه یا خوشبختانه، درست از همون ترم اول کارشناسی که هنوز به محیط دانشگاه خو نگرفته بودم، کار انجام تحقیق شروع شد و تو همون ترم اول، مجبور شدم دو تا تحقیق برای دو تا از سختگیرترین اساتید دانشگاه و در عین حال، دوتا از باسوادترین اساتید انجام بدم.
ولی بیشترین حجم تحقیقهایی که نوشتم، به دوران کارشناسی ارشد برمیگرده که دیگه با کامپیوتر هم آشنا شده بودم و خودم مستقلا تحقیقامو می نوشتم.
در این دوران هم یکی از اساتید از من خواست که یه تحقیق به زبان انگلیسی بنویسم در حالی که از هیچ کدوم از دوستای بینایی که در کلاس حاضر بودن، چنین چیزی نخواست.
البته من هم که ارادت ویژه ای به ایشون داشتم و دارم، با کمال میل این کار رو انجام دادم.
کاری که ایشون از من خواسته بود، ترجمه ی ۲۰ صفحه از رساله ی قُشَیریه به انگلیسی بود.
اگه بعضی از دوستان ارجمند این کتاب رو خونده باشن، حتما مطلع هستن که موضوع این کتاب، در مورد شرح حال عرفای قرون نخستین دوران اسلامی هست و شرح و ترجمه ی این کتاب به دست زنده یاد بدیع الزمان فروزانفر انجام شده و ترکیبی از نصر فارسی و عربی هست.
غرض از نقل این مطالب این بود که عرض کنم به نظر من، به هیچ وجه نباید از زیر بار کار تحقیقی صرفا به دلیل نابینایی شونه خالی کرد.
برعکس، باید با انجام چنین مواردی، توان علمی خودمون رو نشون بدیم و با قرار دادن خودمون در معرض نقد علمی و منصفانه ی اساتید و دانشجوهای همدوره مون، به ارتقای علمی خودمون کمک کنیم.
ضمنا توجه داشته باشیم که امروزه، با توجه به رواج کامپیوتر بین دوستای نابینا، واقعا دلیلی نمی بینم که ما خودمون رو از مراحل مختلف آماده سازی تحقیقهای آکادمیک دانشگاهی، دور کنیم.
با وجود فقر منابع اطلاعاتی ضبط شده در رشته های مختلف، این مورد در مورد استناد کردن به نوشته ها و کتابهایی که گاهی به راحتی و گاهی با مشکلات فراوان می تونه در فضای مجازی پیدا بشه، صدق نمی کنه.
امیدوارم همگی موفق و برقرار باشید.

من هم از حضور سبز جناب اسدی در محله تشکر کرده از این بابت بسیار شادمان و خرسندم. وجود افرادی چون جناب ایشان سبب غرور و افتخار ما است. امیدوارم که به گونه ای که صلاح میدانند اعضای محله را از اطلاعات و دانش خود بهره مند و مستفیض گردانند.

آقا ما از کجا یه داستان کوتاه پیدا کنیم! ^^^ بذار ببینم چه کار میتونم بکنم! آقا ما رو هم رو بوفه جا بدید!