با سلام به بچه ها و دوستان عزیز. در خواب عمیقی بودم ناگهان صدای اذان بیدارم کرد. پا شدم رفتم وضو گرفتم همه جا سکوت بود و آرامش خاصی داشتم نماز را خوندم ناگهان دلم گرفت رو سجاده مماز اشک از چشمام جاری شد نمیدونم چرا ولی هرچی که بود حس خوبی بود یهویی به فکرم رسید که 3 سالی هست پابوس امام رضا نرفتم دلتنگش شدم و تصمیم گرفتم برم مشهد. آروم شدم رفتم خوابیدم وقتی بیدار شدم تلفن را برداشتم برای بچه ها تماس گرفتم که پایه هستن بریم مشهد که خوشبختانه اونا از من بیشتر شوق رفتن داشتن. این بود که 5 از دوستان نابینا تصمیم گرفتیم ایام 14 15 خرداد بریم به سمت امام رضا. انتخاب این تاریخ هم دوتا علت داشت اولا شرایط جوی بهتر از تابستون بود دوما طبق پیشبینیهام مشهدخلوتتر از ایام دیگه باشه چون در این تاریخ اکثر مردم برای مراسم سالگرد حضرت امام به تهران میرفتن هم اینکه امتحان دانشآموزان و دانشجویان تمام نشده بود که به سمت مشهد سرازیر بشن خوشبختانه پیش بینیها درست از آب درآمد. قرار شد دوشنبه غروب 12 خرداد حرکت کنیم ولی روز قبلش مطلع شدم که برای کار خیلی ذروری باید دوشنبه صبح برم تهران اولش خیلی پکر شدم ولی با خودم گفتم بچه ها از ساری برن من از تهران میرم اینطور شد که دوشنبه غروب از تهران حرکت کردم میگن سالی که نکوست از بهارش پیداست بیراهه هم نمیگن چون رفتنم خیلی با دردسر زیادی بود تا میخواستم اتوبوس سوار شم طوفان اومد با خودم گفتم خدا به خیر کنه ولی باز فکر میکردم سفری که اینطوری شروع شد تا مشهد چه خواهد شد که متاسفانه اون شب تو اتوبوس هر بلایی خواست سرم اومد صندلی کناریم یه آقا و خانم نشستن با بچه 5 ماهه که هرچی گریه تو عمرش میخواست بکنه اون شب کرد سرم داشت منفجر میشد و چاره ای جز زیر لب با خودم غرغر کردن و به خودم لععنت فرستادن نداشتم از طرفی تا صبح نخوابیدم چون راننده کولر را هم روشن نمیکرد هرچی مسافرها تذکر میدادن انگار ناشنوا بود کسی هم بلد نبود با اشاره باهاش حرف بزنه. خلاصه حدود 8 صبح سه شنبه منو دوستان تو ترمینال هم دیگه را دیدیم که اونا هم گفتن ما هم شب سختی داشتیم که با شنیدن حرفاشون خدا را شکر کردم که با اونها هم سفر نشدم یه ماشین گرفتیم ما را به مکانی که از قبل هماهنگ شده بود رسوند بعد از رسیدن کلی گفتیم و خندیدیم و یه صبهونه مفصل تو رگ زدیم و حدود 2 بعد از ظهر 5 تا نابینا با عصای سفید درپیاده روهای مشهد به حرکت دراومدن خونمون کمی با حرم فاصله داشت حدود ساعت 4 به حرم رسیدیم ترافیک وچراغ قرمز و ایستگاههای پشت سر هم اتوبوس واحد مشهد برای خودش نوبری بود بخدا. وقتی وارد سحن جمهوری شدم ناگهان اشک از چشمام جاری شد و دوست داشتم هرچی زودتر برم .و ذریح را بگیرم که زیاد طول نکشید خودم را در مقابل ذریح دیدم باز هم گریه اشک و آه اندوه غن افسوس همه چیز تو دلم سنگینی میکرد نمیدونم چرا ولی دوست نداشتم ذریح را ول کنم ولی بعد از چند دقیقه راضی شدم که به عقب برگردم و دیگران هم زیارت بکنن. فقط گریه تنها همدم اون لحظههای من بود و با دوستان تا نماز اونجا بودیم پس از اقامه نماز به سمت خونه برگشتیم روز 4 شنبه و 5 شنبه هم گذشت پارک وکیلآباد ترقبه بازار های مختلف شام خونه یکی از دوستان رفتن و حرم رفتن برنامه ما تو این دو روز بود باز هم حرم گفتم صبح 5 شنبه نماز صبح رفتم حرم این بار تنها چون بچهها هیچکس نیومد و همه خسته بودن 2 ساعت قبل از اذان رفتم حرم هوا خنک بود اما باز هم دلم میخواست گریه کنم و تا اذان گریستم نمیدونم بخدا نمیدونم چرا بیاختیار گریه نیکردم بعد از نماز برگشتم خونه و اما ماجرای پارک ملت و شهر بازی غروب 5 شنبه رفتیم پارک ملت به خاطر اینکه از در اشتباهی وارد شدیم کلی پیاده روی کردیم چون پارک خیلی خیلی بزرگ هست ولی بالاخره وارد شهر بازی شدیم اولش خیلی وحشت زده شدیم چون خیلی شلوغ بود ما هم هیچ جا را بلد نبودیم هیچ کی ما را کمک نمیکرد و برای گرفتن بلیط درد سری کشیدیم یه ساعتی گذشت وکمکم ناامید شدیم تا اینکه فکری به ذهنم رسید که باید تنهایی باید برای بلیط گرفتن برم و از یکی با پر روحی تمام کمک گرفتم و بلیط سه تا از وسایل بازی خیلی خطرناک را گرفتم وقتی پیش بچهها اومدم خیلی خوشحال شدن از اونجایی که من 3 سال پیش در کوهستان پارک ترن هوایی سوار شدم و مرگ را با چشمهای خودم دیدم هیچ وسیله ای سوار نشدم و البته یکیاز دوستانم همینطور 3 تا دیگه سوار شدن و بعدا اعتراف کردن خیلی ترسیدن بعد از اون همشون زرت مکزیکی خوردن ولی من چون دوست ندارم نخوردم شام را همونجا خوردیم کباب کوبیده جوجه کباب ماست موسیر و نوشابه پارک ملت با تمام تلخ و شیرینیهاش تمام شد خیلی خیلی به ما خوش گذشت و ساعت 2 نصف شب برگشتیم جمعه هم که به حرم رفتیم و از همونجا به ترمینال رفتیم و ساعت 6 به سمت شمال برگشتیم حدود 7 صبح ساری بودیم. انشا الله زیارت علی بن موسی الرضا نصیب همه دوستان بشه. اما سفر 5 تا نابینای مطلق به یه شهر غریب تجربه خیلی خوبی بود با تمام مشکلاتش خیلی خیلی خوش گذشت به شما هم پیشنهاد میکنم بدون همراهی یه بینا این گونه سفر را تجربه کنید شاد باشید.