سلاااام گوش کنیای عزیییییییز
حالتون چطوره؟
راستشو بخواین  من حوصلم خیلی سر رفتهو شنبه امتحان دارم امتحان تاریخ امامت.
منم متاسفانه اگه به یه درسی علاقه نداشته باشم باید انقدر توی ذهنم سر خودم داد بزنم و خودم رو به در و دیوار بکوبم که درس بخونم.
قبلا گیر دادنهای مختلف از سوی مامانم و اعضای دیگه خانواده باعث میشد درس  بخونم ولی الآن که توی خوابگاه هستم هیچکس نیست البته خدارو شکر تا حالا همه امتحانامو در حد بالای 18 دادم ولی خوب دیگه خیلی سخته که تموم غرهاییرو که تا حالا دیگران بهت میزدنرو خودت به خودت بزنی. :d
بعضی وقتا خدارو شکر میکنم که کسی نمیتونه ذهن منو بخونه چون اگه میتونست واقعا چیز خنده داری از آب در میومد.
بگذریم داشتم نتگردی میکردم درباره یه موضوعی سرچ میکردم که خیلی اتفاقی به یکی از پستهای خودم توی گوش کن رسیدم.
خیلی دلم برای اون موقعها تنگ شد خیلی.
انقدر که رفتم و دوباره اون پسترو خوندم.
بعد به خودم گفتم خوب این کار یعنی چی؟ دلت واسه پست زدن تنگ شده خوب پاشو برو بنویس تو که درس نمیخونی خوب لا اقل برو یه پست بذار.
به خودم گفتم باشه ولی مشکل اینجاست که نمیدونم چی بنویسم
باز جواب دادم لازم نیست موضوع داشته باشی تو فقط بنویس نهایتش اینه که افتضاح میشه و یاد میگیری بعدها واسه نوشتن توی این سایت بیشتر وقت بذاری.
دوباره جواب دادم باشه ولی اگه پستم افففففففتضاح شد عواقبش به خودت مربوطه
و جواب اومد خیلی خوب.
و الآن دارم همینطوری تایپ میکنم.
داشتم همین الآن دنبال یه خاطره ای یه رویدادی میگشتم که اینجا بنویسم که لا اقل یه چیز مفید نوشته باشم و الآن میبینم که هیچچیز ندارم
آها چرا نمیدونم شاید جاش اینجا نباشه ولی میدونین چیه؟
چند وقتیه که عجیب توی فکر استقلال هستم البته این کاررو از 7 ماه پیش شروع کردم  یعنی با این که تهران زندگی میکنم و با وجود فشارهای بسیار خانواده رفتم خوابگاه.
خوابگاهی که بعضی وقتا خیلی از امکاناتی رو که من نیاز دارم نداره ولی خوب از اونجایی که من آدم خیییییلی لجبازی هستم و جز خودم به حرف کسی گوش نمیکنم ترجیح میدم توی این مکان باشم و مستقل باشم تا این که پیش خانواده و یه دختر نازپرورده که هیچچی بلد نیست جز نشستن پیش کامپیوتر.
توی این 7 ماه به این نتیجه رسیدم که گرچه موانع زیادی برای کسانی که میخوان استقلالرو از اول شروع کنن وجود داره ولی متاسفانه این محدودیت برای دخترهابیشتره.
به خدا یه وقتایی عجیب به پسرها حسودیم میشه.
چون پسرها از نظر عرف و فرهنگ ما روابط بازتری دارن پس امکان مستقل شدن براشون بیشتره.
البته من چند وقتیه که دارم این محدودیتهارو لا اقل برای خودم میشکنم.
برای مثال پسرها به طور گروهی بیشتر با هم میرن بیرون ولی معمولا دخترها به علت محدودیتی که ماتوی جامعه داریم
مدام درگیر اینیم که آیاخانواده میذاره برای ما امکان استقلال فراهم شه یا نه.
برا مثال من قبلا آرزوم بود که با خیلی از دوستای بینام برم بیرون ولی خوب  خانواده من اجازه نمیدادن چرا؟ خیلی ساده چون میترسیدن.
نه اگه حواسشون نبود و بهت پلرو نگفتن یا از خیابون رد شدی و ماشین بهت زد چی؟
من چند وقتیه که دارم این توصیه هارو کنار میذارم البته سخته یه کم
باید با خیلی چیزها مبارزه کنیو ولی از نبودنش بهتره
و میدونید چیه یکی از بزرگترین مشکلات من اینه که قصد دارم محدودیتهاییرو که جامعه و این فرهنگ برای من درست کرده بردارم.
خوب خیلی سخته چون میشه گفت بعضی وقتا از همه جهت تحت فشار هستم از طرف خود فرهنگ خانواده عقایدی که خانواده بهم درس داده و خیلی چیزهای دیگه.
این وسط فقط تشویقهای بعضی از دوستان بینام هست که بهم انگیزه میده برای جلو رفتن.
خوب انگاری پستم خیلی طولانی شدو خوب شد من موضوعی برای نوشتن نداشتم اگه داشتم چیییییییییییییییی میشد؟
فکر میکردم بعد از اینهمه مدت که ننوشتم پست دادناینجا خیلی سخت باشه ولی انگاری نه خدارو شکر من قبلا که مینوشتم یه احساس خیلی بزرگ خجالت داشتم که وای الآن بقیه که میخونن با این پست افتضاحی که من نوشتم درباره من چی فکر میکنن؟
ولی عجیبه که الآن این حسو ندارم.
شما گوش کنیای عزیز هم به لطف خودتون منرو به خاطر این پستم ببخشید.
خوب دوستای عزیزم امیدوارم که روزهای خوشی در انتظارتون باشه
خدانگهدار.