بنام دادار یگانه : الله متعال
سلام هم محله ای های نازنین …در آخرین سوال کنکور زندگی مطرح شده از دوستان و هم محله ای های خوبم خواستم بگن بهترین راه برای شناساندن خودمون در قالب یک فرد نا بینا با تموم نقاط قوت و ضعف به دیگران چیه ؟متاسفانه بدلیل کسالتی که پیش اومد نتونستم بموقع برسم و سریعتر پاسخگوی نظرات دوستان باشم اولا که از همه ممنونم که اومدن و سر زدن به اون تاپیک چه نظر گذارنده ها و چه کسانی که گذشتن .و اما بدلیل اهمیت قضیه برای جمع بندی یک تاپیک جداگانه زدم تا باین بهانه باز هم موضوعو کمی بیشتر غلغلکش بدیم ! : بنظر من افراد نا بینا مشکل حضور در جامعه رو ندارن بلکه مشکل انتخاب چگونه حضور یافتن در جامعه رو دارن آیا چگونه رفتار کنن بیشترین تاثیر رو خواهند گذاشت و چه چیزی این تاثیر رو ماندگار تر می کنه ؟یعنی باعث قوت و یا ضعف این حضور میشه ؟پس نظر دوستانی که گزینه ی دوم رو انتخاب کرده بودن به حضوری جلب می کنم که سالهاس نا بینایان در متن جامعه اند ولی من نوعی حتی از کمترین توانایی شون بی خبر بودم و بقول اقای خورشیدی که در برنامه زندگی ادامه دارند گفته بودن حتی استاد شک داشت که نا بینا قادر به درک برنامه ی ساده ی تلویزیونی بطور مستقیم باشه !پس سراغ گزینه های دیگه می ریم گزینه ی یک اشاره به توانمند سازی نا بینایان بود و گزینه ی 3 اشاره به اخلاقیات اخلاق نقش بسیار تسهیل کننده ای رو در پیشبرد اهدافمون داره حالا در هر مسیری ولی اخلاق و حضور را که جمع ببندیم تازه به عنوان یک فرد محترم معمولی شناخته میشیم و این در حالیه که بدلیل چالش بزرگ ناشناخته ماندن توانایی واقعی نا بینا ما به گامهای خیلی بزرگتر نیاز داریم برای یکی از دوستان مثال زدم در حالت عادی یک پزشک بد اخلاق اما حاذق رو در نظر بگیرین .آیا به صرف اخلاق خود شما از تحت درمان او قرار گرفتن امتناع می کنین ؟و دقیقا” ما بعنوان یک نابینا باید دنبال چنین راه حلی باشیم یعنی نکاتی که قابل چشم پوشی نباشن و به دید بیان .و اما گزینه ی آخر نوشته بودم من چون معتقدم شرایط برای همه متفاوته نمیشه به صورت عام کاری صورت داد فکر می کنم هر نابینا باید بنا بر شرایط خاص خودش تصمیم بگیره که روش متفاوتی در پیش بگیره یعنی از یک جمله ی درست عمدا” نتیجه ی غلط گرفتم تا ببینم دوستان چقدر روحیه ی جمع گرایی دارن که متاسفانه بسیار کم بود و بقولی بهانه ای برای عدم اتحاد بود بله هر فرد شرایط متفاوتی در زندگی داره و در فرهنگی مختلف از بقیه زندگی می کنه ولی موافق نیستین باز هم میشه بر همون خط قبلی حرکت کرد ؟یعنی توانمندی ما در جهت شرایط و فرهنگ باشه ؟مثلا”اگر من در جامعه ای هستم که آرمانی بودن با درس خوندنه و این بستر برام فراهمه تا می تونم در این زمینه توانمند تر بشم و اگر نا بینایی دیگر در زمینه ی خیاطی مهارت خاص داره و بخاطر فقر منطقه قادر به گذراندن مثلا دوره های کامپیوتر و غیره نیست خودشو در این حرفه ارتقا بده ؟پس می بینیم اجتناب ناپذیری این مورد دلیل بر جدایی راهها نمیشه فقط حالت کارمونو تغییر می ده باز هم اینجا من ممکنه هنوز اشتباه کنم و نظراتتون خیلی مهمه …..می دونین که دوستون دارم طاعت و عبادت قبول .