سلام زهره عزیز.
پستت رو هنوز نخوندم گفتم اول بیام سلام کنم و بگم دلم تنگ شده بود واسهت. خوشحالم از دیدنت.
خوب حالا برم ببینم موضوع پستت چیه.
ایام به کامت.

دوباره سلام.
نظر آقای سابری رو تعیید می کنم. آقای درفشیان معذرت می خوام. شما رو ندیدم وگرنه می کشیدم عقب چون بزرگان مقدم هستن. زهره عزیز مدال رو نصف نکن تمامش مال ایشونه که هم اول پست رو خوندن و هم زود تر رسیدن و هم هم محلی عزیز و استاد ما هستن و هم اصلا حیف نیست مدال اولی نصف بشه؟
کار خوبی کردی عزیز. بستنی رو عشقه. شاید باور نکنی ولی تا چند وقت پیش اگر این رو می دیدم به شدت عصبانی می شدم و جوابش رو می دادم ولی امشب به خدا راست میگم، دلم واسه اون آدم سوخت. واسه شما ابدا دلم نسوخت و در عوض عمیقا واسه اون آدم حس ترحم بهم دست داد. دلم واسه شما نسوخت چون دلیلی براش ندیدم و به اون آدم حس دلسوزی زیاد دارم چون حس می کنم سزاوارشه. اگر نظر من رو بخوایی میگم خوب کردی هیچی نگفتی. اگر می گفتی با توجه به شناخت نصفه نیمه ای که ازت دارم به نظرم امشب حسابی پشیمون می شدی از گفتنت.
بستنی! وای من بستنی! حالا نصفه شبی بستنی از کجا بیارم؟
ایام به کام همگی.

درود بر مهربانو زهره. واقعا جات خالی بود. مگه نرفته بودی تهران برای انتخاب شدن برای بازیهای اینچئون؟ در ضمن, کار خوبی کردی که جواب ندادی. در چند پست گذشته عمو چشمه یه نصیحتی از طرف سقراط گذاشت که خیلی پند آموز بود, باید فکر کنی که این فرد از نظر روحی و روانی از سلامتی برخوردار نیست.
نظر عارف هم خیلیی جالبه. منم هر روز مسیرم از همون طرفه ولی تا حالا نمیدونستم که اون جا بستنی فروشیه اونم دوتا. فقط میدونم که کله پاچه هست چون بوی خوبی از اش مییاد بیرون. نقطه ضعف ما متأسفانه همینه که تا بیای به یکی بگی حالت چطوره فوری مسئله نابینایی را پیش میکشه آخه میدونی ما ملت عادت داریم موقع ناراحتی تا اون جا که میتونیم طرفمون را تحقیر کنیم. بالاخره نمیشه کاریش کرد این سرنوشت زشتی بوده که برایمان رقم خورده. تا آنجایی که میشه باید از برخورد کلامی با مردم بپرهیزیم.
راستی چرا میگند چوب خدا صدا نداره نکنه بجای زدن چوب را طوری دیگه از اش استفاده میکنه.هاهاهاها.
راستی الان که دارم مینویسم احتمالا همهتون خوابید آره خوب بخوابید که عمو بیداره. عمو بجای همه غصه میخوره. برای همه آرزوی شادکامی و کامیابی داره.
یادم مییاد وقتی دانش آموز بودم به اتفاق چند نفر از بچه ها میرفتیم به یه مدرسه ی عادی. ما ۴نفر بودیم و دست همو میگرفتیم, در سر راه یه بابایی بود که ظاهرا شاگرد مغازه بود. این بابا یاد گرفته بود که بیاد وسط پیاده رو جلوی پای ما بشینه تا وقتی بهش میرسیم بخوریم بهش. البته یکی از بچه ها کم بینا بود و مسیرمون را تغییر میدادیم. یه روز که داشتیم میرفتیم از دور شنیدیم که طرف داره به دوستش میگه که ببین من حالا وسط راه میشینم اینا مییان میافتندروم. ما هم این بار مسیر رو تغییر ندادیم و رفتیم جلو تا بهش رسیدیم تا رسیدیم گرفتیمش به مشت و لگد. یه کتک حسااابی بهش زدیم. دیگه بار آخرش شد که چنین غلطی کرد.
گفتم که قسمت ما هم این بوده باید خیلی چیزها را گوشه دلمون بذاریم و صدامون درنییاد. اینکه حالا غریبه بوده پیش مییاد که ممکنه نزدیکترین و عزیزترین عضو خانواده وقتی عصبانی میشه هرچی از دهنش دربییاد بگه. همون طور که پسر خاله من با خواهرش همین کار رو کرد هم کتکش زد همم کلی تحقیرش کرد. معلولین و خانمها باید حتی الامکان سعی کنند با دیگران برخورد لفظی و کلامی نداشته باشند.
وای چقدر حرف زدم. تو دلتون دعوام نکنیدا.
شب یا صبح تون بخیر.

سلام زهره جون رسیدن به خیر دلم برات تنگیده بود
ببین منم اگه اونجا بودم سکوت اختیار میکردم این یعنی اهمیت ندادن به حرفهای بیخود اون آقا که به خاطر پول حاضره شخصیت خودشو ببره زیر صفر
آدرس وبتم بده بیام بهت سر بزنم عزیزم

سلام به نظر من که شما خیلی کار خوبی کردید که جواب ندادید و از کوره در نرفتید
چون اون خیلی زورش گرفته بوده که ازش بستنی نخریدید خواسته یه نقطه ضعف گیر بیاره که شما رو ناراحت کنه اگه چیزی میگفتید اون به هدفش میرسید و با خودش میگفت خوب تلافیشو در آوردم

سلام زهره جوووون. خوبی؟ تهران خوش گذشت؟ پ تو نرفتی شمال؟ دلم واست خییییییلی تنگ شده بود. کار خوبی کردی… دیروز سر جلسه امتحان بهمون بستنی دادن. حسابی چسبید خخخ راستی کره ای شدی یا نه؟ از زیر شیرینی در نری هاااا؟ راستی من نفهمیدم دروازه شیراز بود یا تهران؟